Πριν τη σέντρα του ημιτελικού στο Μπιλμπάο, ο Ρούμπεν Αμορίμ μίλησε για τη σημασία που έχει αποκτήσει το Europa League για τον σύλλογό του, χωρίς ωστόσο να χρησιμοποιήσει τη μέχρι στιγμής πορεία για να χρυσώσει το χάπι της αποτυχίας: «Όλοι γνωρίζουν ότι είναι πραγματικά πολύ σημαντικό για τη σεζόν. Τίποτα δεν μπορεί να σώσει τη χρονιά μας, αλλά αυτό μπορεί να είναι τεράστιο. Το να κερδίσουμε ένα τρόπαιο και να παίξουμε στο Champions League της επόμενης χρονιάς, μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα, ακόμα και το καλοκαίρι».
Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Το Europa League δεν θα αλλάξει κανένα από τα προβλήματά μας. Πρέπει να αλλάξουμε τα μυαλά των φιλάθλων μας με σταθερότητα, σωστές αποφάσεις, καλές προσλήψεις, καλή ακαδημία. Αυτά χρειαζόμαστε για να επαναφέρουμε το κλαμπ στην κορυφή. Αυτό εδώ είναι απλώς μια παράκαμψη για να παίζουμε Ευρώπη. Τίποτε άλλο». Παραμονές ημιτελικού, δηλώσεις σαν αυτές σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο σύνηθες. Αλλά τίποτα από αυτά που συμβαίνει φέτος στη Γιουνάιτεντ δεν είναι συνηθισμένο.
Από τη μία, η Γιουνάιτεντ που για πρώτη φορά στην ιστορία της, στην εποχή της Premier League, θα τερματίσει εκτός πρώτης δεκάδας, έχοντας αποκλειστεί πολύ νωρίς στα Κύπελλα, έχοντας πέντε σερί ματς χωρίς νίκη στο πρωτάθλημα, με σοκαριστικά αποτελέσματα όπως το 0-3 από την Μπόρνμουθ, έχοντας δεχτεί οκτώ γκολ περισσότερα από όσα έχει πετύχει. Κι από την άλλη, η Γιουνάιτεντ που προκρίθηκε με τεσσάρα στα προημιτελικά του Europa League, που έκανε το απίστευτο στον ημιτελικό απέναντι στη Λιόν με την απόλυτη ανατροπή και τα τρία γκολ σε 7 λεπτά, που έριξε τρία σε ένα ημίχρονο στο «καυτό» Σαν Μαμές. Με σκόρερ στην εκπνοή της παράτασης με τη Λιόν τον Μαγκουάιρ, ο οποίος απέναντι στην Μπιλμπάο μετατράπηκε σε εξτρέμ που ντριμπλάρει, αλλάζει κατεύθυνση, σεντράρει ιδανικά και δημιουργεί το πρώτο γκολ της ομάδας του!
Πιθανόν να ήταν διαφορετική η εξέλιξη αν ο Ινιάκι Γουίλιαμς είχε δώσει το προβάδισμα στην Αθλέτικ ή αν δεν είχε έρθει το πέναλτι και η αποβολή του Βίβιαν, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν γράφεται ιστορία με τα «αν». Η Γιουνάιτεντ έχει πάρει ένα προβάδισμα πρόκρισης «καθαρό», το οποίο ακόμα και η φετινή βερσιόν της μοιάζει αδύνατο να απωλέσει. Το ότι θα πάει τελικό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι το πήρε. Απέναντι της θα βρει κατά τα φαινόμενα την Τότεναμ, απέναντι στην οποία μετρά φέτος τρεις ήττες σε πρωτάθλημα και League Cup, ενώ δεν την έχει νικήσει στα έξι τελευταία μεταξύ τους. Θα έχει, όμως, 90 λεπτά για να σηκώσει ευρωπαϊκό τρόπαιο και να κλείσει εισιτήριο για το Champions League της επόμενης χρονιάς.
Προφανώς κι αυτό μπορεί να της αλλάξει τη μοίρα. Τόσο οικονομικά, όσο και σε επίπεδο εντυπώσεων και προσέλκυσης ποδοσφαιριστών στη διαδικασία αναγέννησης που θα επιχειρηθεί το καλοκαίρι. Είναι αλλιώς μια Γιουνάιτεντ που δεν παίζει Ευρώπη κι αλλιώς μια ομάδα που συμμετέχει στο Champions League, με την ιστορία και την αίγλη των «Κόκκινων Διαβόλων». Ωστόσο, η τοποθέτηση του Αμορίμ πριν τον πρώτο ημιτελικό έχει ξεχωριστό νόημα. «Δείχνει» στη βάση του, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν μεγάλοι σύλλογοι, οι οποίοι έχουν παγιδευτεί σε μια κατάσταση αναζήτησης ταυτότητας και χτισίματος νοοτροπίας και απόδοσης πρωταθλητισμού. Όπως έχει εξελιχθεί πλέον το ποδόσφαιρο, η επιτυχία δεν έρχεται απλώς με έναν καλό προπονητή, ένα σέντερ φορ που τα βάζει και δυο χαφ-τρυπάνια που σταματούν τις μεταβάσεις. Χρειάζονται σταθερές δομές σε όλο το οικοδόμημα, επικοινωνία, συνεργασία, συνολική δουλειά και συνολικές επενδύσεις. Αρμονία μεταξύ των τμημάτων που καθορίζουν το ποια μεταγραφή θα γίνει για ποια θέση, ξεκάθαρο πλάνο και άξονες υποστήριξης προς αυτό.
Οπότε, ναι. Στη μεγάλη εικόνα ένας ενδεχόμενος ευρωπαϊκός τίτλος δεν μπορεί να αλλάξει δομικά την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μπορεί, όμως, να λειτουργήσει ως ένας σημαντικός παράγοντας που θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες γι’ αυτήν την αλλαγή. Σε μια καταστροφική -εντός των συνόρων- χρονιά μπορεί να λειτουργήσει θετικά για το μέλλον και να δημιουργήσει νέα δεδομένα, τόσο οικονομικά όσο και αποδυτήρια, κυρίως σε παράγοντες όπως η ψυχολογία και η νοοτροπία. Αρκεί, φυσικά, να μην μείνει εκεί…
