Είναι φορές που τα παιχνίδια της μοίρας λαμβάνουν χώρα με τέτοιο τρόπο που (άθελά τους) σφηνώνουν την ιδέα στο μυαλό πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Οι συμπτώσεις παύουν να αποτελούν συμπτώσεις όταν επαναλαμβάνονται αλλά εντάξει, για αθλητισμό μιλάμε και μοτίβο.
Και η συζήτηση θα συνεχίσει να πλανάται και να διαιωνίζεται. Κατάληξη δεν θα υπάρχει αφού υποστηρικτές και… πολέμιοι θα λένε τα δικά τους. Η ιστορία είναι μία, άνευ χρώματος και παρατάξεων. Ο (πρωτ)αθλητισμός δημιουργεί ιστορίες. Μία τέτοια είναι και εκείνη του Βασίλη Σπανούλη.
«Για μένα όλα έγιναν πολύ γρήγορα αυτή τη βδομάδα. Πήγα στο Μονακό και ξαναγύρισα για ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι», ξεκίνησε λέγοντας στην «παρθενική» του Συνέντευξη Τύπου – υπό άλλη ιδιότητα πλέον – του θεσμού που κυριάρχισε.
Όχι βιαστικά και πιεστικά αλλά γρήγορα. Σαν να ήταν της μοίρας του γραφτό. Ή μήπως όντως ήταν;
Οι ευκαιρίες σε τούτη τη ζωή δεν θα εμφανιστούν αμέτρητες ακόμα κι αν είσαι ο Βασίλης Σπανούλης για την Eurolegue. Ένας legend που άφησε το δικό του ανεξίτηλο στίγμα ως παίκτης και θέλει να κάνει το ίδιο και σαν προπονητής. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ομάδας είπε «ναι» στην πρό(σ)κληση της Μονακό που έψαχνε ένα (φιλόδοξο) πρότζεκτ να στηριχθεί. Ρισκαδόρικο με πολλαπλά οφέλη ωστόσο αν το ποντάρισμα της βγει.
Και να που η επιστροφή του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, έμελε να συμβεί απέναντι στην ομάδα που τον έβαλε στο χάρτη της ελίτ. Ο Λαρισαίος τεχνικός κάθισε για πρώτη φορά σε πάγκο της Euroleague – της κανονικής γιατί όλα ξεκίνησαν από τουρνουά της Next Gen – κόντρα στο σύλλογο που το υπέρλαμπρο ταξίδι του ξεκίνησε.
Μία διαδρομή 15 χρόνων γεμάτη επιτυχίες, κατακτήσεις βαρύτιμων τροπαίων (2009 με τον Παναθηναϊκό στο Βερολίνο και «ερυθρόλευκου» back2back), ατομικών διακρίσεων. ‘Ενα ταξίδι αναγνώρισης, κορυφών μα και μεγάλου ανταγωνιστμού με τους καλύτερους της «γηραίας ηπείρου».
Όπως ήταν λογικό, το ντεμπούτο του συγκέντρωσε πάνω του τα βλέμματα. «Περίμενα αρκετή ώρα, μάλλον κάνατε αρκετές ερωτήσεις στο Βασίλη αλλά είναι αναμενόμενο», είπε ο κάπως εκνευρισμένος στην εκκίνηση των λακωνικών δηλώσεών του ο Εργκίν Αταμάν στη Συνέντευξη Τύπου.
Ίσως και να του πιστώθηκαν περισσότερα credits από αυτά που όντως του αναλογούσαν στο σπουδαίο «διπλό» της Μονακό αφού μόλις δύο μέρες πρόλαβε να συνυπάρξει με τους παίκτες του. Δεν θα μπορούσε όμως να γίνει και αλλιώς.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Στον ινδουισμό και το βουδισμό υπάρχει ένα δόγμα σύμφωνα με το οποίο οι πράξεις του ανθρώπου που έγιναν σε προηγούμενες ζωές, καθορίζουν και τις επόμενες. Κάπου εκεί ξεπροβάλει και η έννοια των μετενσαρκώσεων. Κάρμα λέγεται η πεποίθηση αυτή.
Το νοητό κατασκέυασμα της επανάληψης, δεν με βρίσκει σύμφωνο σε καμία πτυχή της ζωής. Πολλώ δε μάλλον στον αθλητισμό. Το δεύτερο ημίχρονο δεν είναι επανάληψη του πρώτου, ο δεύτερος αγώνας στην έδρα του αντιπάλου στο ποδόσφαιρο σε μια σειρά νοκ-άουτ δεν είναι επαναληπτικός. Η ιστορία απλώς γράφεται ξανά από την αρχή.
Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως υπάρχουν κοινά σημεία, αφετηρίες που ξεκινούν από το ίδιο μήκος κύμματος. Έστω και σε άλλη «κουκίδα» μέσα στο χωροχρόνο.
Ο Βασίλης Σπανούλης «πλήγωσε» στο προπονητικό του ντεμπούτο τον Εργκίν Αταμάν όπως το είχε κάνει και το 2005 σαν παίκτης.
Τελευταία μέρα του Οκτώβρη το 2005 και ο αμούστακος – με μαλλιά – Βασίλης Σπανούλης με το νούμερο 11 στην πλάτη, έγραφε τα πρώτα του χιλιόμετρα στη λίγκα. Τόπος; Τουρκία. Γήπεδο; Το εμβληματικό Abdi Ipekci. Αντίπαλος; Η Ούλκερ, νυν Φενέρμπαχτσε.
Ο τρίτος της περασμένης σεζόν στη Μόσχα Παναθηναϊκός, ξεκίνησε με το δεξί τις υποχρεώσεις του στη γειτονική χώρα. Ο Λάκοβιτς έλαμπε (19π.) και ο 23χρονος Σπανούλης κέρδισε το χειροκρότημα.
Οι εμφανίσεις του με το ισχυρό τότε Μαρούσι δεν τον καθιστούσαν παντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό, κάθε άλλο. Όπως και να ‘χει όμως, άλλο ULEB Cup και άλλο Euroleague.
Ο λεγάμενος συστήθηκε στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο με 8 πόντους και 7 ασίστ για δύο λάθη σε μια γεμάτη εμφάνιση σχεδόν 30 λεπτών. Το άστρο του μόλις είχε αρχίσει να «φωτίζει». Στον πάγκο της αντίπαλης ομάδας, όπως και το βράδυ της Παρασκευής (29/11) στο «φλεγόμενο» ΟΑΚΑ βρισκόταν το ίδιο πρόσωπο. Ο Εργκίν Αταμάν.
Παλιά καραβάνα των πάγκων ο τεχνικός του Παναθηναϊκού, στα νιάτα του και πριν επιστρέψει στην Ιταλία για να αναλάβει τη Μπολόνια, ήταν προπονητής της Ούλκερ την τριετία 2003-06. Με την οποία πανηγύρισε 2 Κύπελλα Τουρκίας και 2 Super Cup πριν αποχωρήσει το Μάρτιο του 2006 για προσωπικά ζητήμα. «Φεύγω για το καλό του συλλόγου» είχε πει τότε.
Η πινελιά του Σπανούλη
Όσο κι αν αρέσει στο δημοσιογραφικό γίγνεσθαι να… φουσκώνει πρόσωπα και καταστάσεις, η αλήθεια είναι πως ο Βασίλης Σπανούλης δεν παρέλαβε «καμμένη γη» στο Μονακό. Κάθε άλλο.
Μπορεί να είναι μία ομάδα με χτυπητές αδυναμίες (στη frontline που της λείπει η αθλητικότητα) παρόλα αυτά δεν παύει να διαθέτει μία υπερπλήρη – μετά και την επιστροφή του Λόιντ και μόλις μπει και ο Καλάθης – και ικανότατη backcourt.
Ο Σάσα Ομπράντοβιτς έστω κι αν «πλήρωσε το μάρμαρο» της μουδιασμένης εκκίνησης σε Γαλλία κυρίως αλλά και Euroleague που δεν έπειθε, συνέβαλε τα μέγιστα για να μεγαλώσει το αφήγημα της ομάδας από το Πριγκιπάτο.
Η πρώτη τρανταχτή και φανερή διά γυμνού οφθαλμού διαφορά του της εποχής Βασίλη Σπανούλη, ήταν φυσικά η αλλαγή στο τσιπ αναφορικά με τη δημιουργία.
Ο «βασιλιάς» Μάικ Τζέιμς έβαλε το καλό της ομάδας πάνω από το δικό του και μοίρασε 10 τελικές πάσες σε μία από τις πιο παραγωγικές βραδιάς του στη λίγκα. Ο Βασίλης Σπανούλης του έβγαλε το καπέλο στις δηλώσεις του. Συγγνώμη αλλά το γεγονός αυτό, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί.
«Όταν έχεις τον καλύτερο σκόρερ της Ευρωλίγκα να πασάρει έτσι την μπάλα, τότε μπορείς να καταλάβεις ότι είμαστε καλή ομάδα. Ο Μάικ ήταν απίθανος όπως όλα τα παιδιά και θέλω να τους συγχαρώ».
Η επιμονή στο ISO (πρώτη με διαφορά η Μονακό στη λίγκα) μετριάστηκε με την έξτρα πάσα και τα ελεύθερα σουτ για να γράψει το κοντέρ στο τέλος 26 τελικές πάσες. Και η εποχή Βασίλη Σπανούλη στους Μονεγάσκους να αρχίσει να διατυπώνεται βάσει της δικής του μπασκετικής κοσμοθεωρίας.
