Τα πολλά χρήματα, η μεγάλη προβολή, το καθολικό χειροκρότημα. Στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τον κόσμο του ποδοσφαιρικού θεάματος, τα οποία όμως αφορούν συνήθως μια συγκεκριμένη κατηγορία ποδοσφαιριστών: Εκείνους που βάζουν τα γκολ σε πρώτη φάση, εκείνους που κάνουν μια περίτεχνη ενέργεια, μια «μαγική» ντρίμπλα, μια ωραία ασίστ σε δεύτερη. Κι όμως, αυτό το καλοκαίρι έχει έρθει η στιγμή αφενός να βγουν στο προσκήνιο, αφετέρου να υπενθυμίσουν σε όλους ότι δεν υπάρχει θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που να μπορείς πια να κρύψεις πιθανές αδυναμίες.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την ισοπαλία της ΑΕΚ με την Άντερλεχτ. Ο Στρακόσα έκανε μια εμφάνιση καριέρας μέσα στο Βέλγιο. Σε στιγμές που η ομάδα του έδειχνε ότι δεν είχε τρόπο να αντιμετωπίσει τις ευκαιρίες των Βέλγων, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι κράτησε όρθια την Ένωση και εξασφάλισε ένα παθητικό που τη στέλνει στη ρεβάνς με το πλεονέκτημα της έδρας για την πρόκριση στους ομίλους του Conference League. Όταν ένας τερματοφύλακας πιάνει τέτοια στάνταρ απόδοσης «γεμίζει» ψυχολογικά όλη την ομάδα. Το είπε και ο Ελιάσον: «Ο Θωμάς μας έσωσε σε κάποιες καταστάσεις. Μας έδωσε αυτοπεποίθηση». Η ΑΕΚ χρειαζόταν μια εμφατική εμφάνιση από τον τερματοφύλακά της για μια σειρά από λόγους και ο ίδιος ο Στρακόσα μπορεί από αυτή να χτίσει τη σεζόν του διαφορετικά.
Προφανώς, ο τερματοφύλακας δεν είναι παραμελημένη θέση ή τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι. Συχνά όμως πέφτει εκεί όλο το ανάθεμα ενώ όταν ο κίπερ δεχθεί κάποιο γκολ από λάθος του, ενώ αν ένας φορ σκοράρει και ο «άσος» έχει δυο καλές επεμβάσεις, συνήθως οι περισσότεροι τις ξεχνούν το επόμενο πρωί. Αντίστοιχα στο ΟΑΚΑ, στη μεγάλη ανατροπή του Παναθηναϊκού επί της Σάμσουνσπορ: Μολονότι το γκολ της τουρκικής ομάδας προήλθε από λανθασμένη αμυντική αντίδραση σε στατική φάση, ήταν οι παίκτες της άμυνας εκείνοι που έβγαλαν το φίδι από την τρύπα. Ο Κυριακόπουλος με το γκολ της ισοφάρισης, ο Πάλμερ Μπράουν με το 2-1, ο Καλάμπρια που ήρθε από τον πάγκο κι έδειξε μεμιάς την κλάση και την προσωπικότητά του, ο Τουμπά με τα σουτ του.
Γράφαμε σε προηγούμενο σημείωμα ότι η νέα σταθερά που διακρίνεται στον φετινό Παναθηναϊκό είναι η άμυνά του και συγκεκριμένα το κεντρικό δίδυμο, με τους Τουμπά-Πάλμερ να δείχνουν τη χημεία, τη σταθερότητα και την ικανότητα να αποτελέσουν βάση για τους «πράσινους» και το παιχνίδι τους. Όταν η άμυνα λειτουργεί σωστά σε όλες τις φάσεις του αγώνα, διευκολύνονται όλοι οι υπόλοιποι. Το να υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής της κλάσης του Καλάμπρια στα δεξιά και μια επιπλέον σούπερ αξιόπιστη λύση στα αριστερά δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αναγκαιότητα για τις ομάδες σε αυτό το επίπεδο.
Όπως αναγκαιότητα είναι και η παρουσία ενός τερματοφύλακα με σταθερότητα και την ικανότητα να κάνει αυτά που έκανε ο Στρακόσα στο Βέλγιο. Ή, έστω, τα μισά! Ο Ντραγκόβσκι, ο οποίος έχει ακούσει πολλά το τελευταίο διάστημα ήταν ο πρωταγωνιστής στη διαδικασία των πέναλτι του Παναθηναϊκού με τη Σαχτάρ. Ο Γίρι Παβλένκα του ΠΑΟΚ ύψωσε το δικό του τείχος και στα δύο ματς με τη Βόλφσμπεργκερ, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην πρόκριση. Οι παίκτες του δικέφαλου δεν τον αποθέωσαν τυχαία.
Για να φτάσει ένας τερματοφύλακας να έχει την απαραίτητη συμβολή, δεν αρκεί απλώς το ταλέντο του. Παράγοντες όπως η καθημερινή δουλειά, το επίπεδο ανταγωνισμού -που στον ΠΑΟΚ είναι πάρα πολύ υψηλό στη θέση του-, η επικοινωνία με την άμυνα κ.ο.κ παίζουν σημαντικό ρόλο και ο Παβλένκα φαίνεται ότι έχει βρει το κατάλληλο περιβάλλον για να ανθίσει. Στον Παναθηναϊκό, πάλι, υπάρχει και ο Λαφόντ, που περιμένει την ευκαιρία του.
Οι ομάδες δεν έχουν ολοκληρώσει τα ρόστερ τους. Υπάρχουν κενά, θα υπάρξουν πέρα-δώθε, οπότε η συνολική εικόνα θα φανεί μετά το τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Είναι σημαντικό όμως να μην ξεχνάμε ότι οι ομάδες είναι σύνολα. Καμιά θέση δεν είναι λιγότερο σημαντική.
