Μία Εθνική «περιορισμένων δυνατοτήτων». Με «χτυπητές αδυναμίες στα γκαρντ και στους ‘ψηλούς», χωρίς σουτέρ. Που πήγαινε «ξέφραγκη στα αμπέλια» της Κύπρου και της Λετονίας;
Όχι μόνο πήγε αλλά και προχώρησε, βαθιά. Αναγεννήθηκε από τις «στάχτες» της, από τις κατραπακιές του παρελθόντος. Όταν πήγαινε καλπάζοντας, ακόμα και με την ταμπέλα του φαβορί δοσμένη. Δυνάμωσε από την αμφιβολία και την αμφισβήτηση.
«Θα προτιμούσα να υπάρχει κριτική ότι δεν πάμε πουθενά. Γιατί ο Έλληνας μόνο έτσι πετυχαίνει, δυστυχώς αυτή είναι η ράτσα μας. Πάντα πετυχαίνουμε όταν κανείς δεν μας πιστεύει». Με αυτή τη φράση έκλεισε ο Βασίλης Σπανούλης τα εν Ελλάδι λεγόμενά του ενόψει Ευρωμπάσκετ 2025 και Εθνικής.
Ήταν στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου του ΟΑΚΑ αμέσως μετά την «σφαλιάρα» από τη Γαλλία, έπειτα από το τουρνουά Ακρόπολις. Με την μπάλα χαμηλά και απόλυτη πίστη στις δυνατότητες του συνόλου, η «γαλανόλευκη» μετέτρεψε τον… ευσεβή πόθο σε επίτευγμα. Σε διάκριση που αγνοούσε εδώ και πολλά χρόνια.
«Αν δεν κοιτάζεις εκεί που θέλεις να φτάσεις, θα φτάσεις εκεί που κοιτάζεις», ισχυρίζεται ο λαός. Η μισή αλήθεια. Κι άλλες φορές η Εθνική κοίταξε εκεί που ήθελε να φτάσει και ονειρευόταν, θέση στο βάθρο όμως δεν είχε. Έβλεπε τους υπόλοιπους να φοράνε μετάλλιο περασμένο στο στήθος και αναρρωτιόταν… «Είναι καλύτεροι από εμάς;»
Τα τουρνουά αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων αποτελούν μία άλλη ιστορία. Δεν είναι πάντα υπεραπλουστευμένα τα πράγματα. Ένα κι ένα κάνουν δύο, αθροίζοντας την ατομική ποιότητα. Απαιτείται χημεία, ικανότητα και κυρίως συμπόρευση. Να βρίσκεσαι στην ίδια σελίδα. Το τρίπτυχο της επιτυχίας.
Τα δικά σας δικά μας και τα δικά μας δικά σας
Καπηλεία. Ουσιασικό θυληκού γένους. (η). Η ιδιοτελής χρησιμοποίηση ιδεών ή ατόμων για την επίτευξη οφέλους. Εθνικό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Στα καλά όλοι μαζί, στα άσχημα; Οι ευθύνες επιρρίπτονται σαν βέλη, σαν καρφιά.
Στην επιτυχία προτάσσεται το «εμείς». Στη στραβή; Το «εσείς». Μέσα σε λίγες ώρες, τα «τσεκούρια» εμφανίστηκαν δειλά δειλά μετά την Τουρκία και κρύφτηκαν ξανά κάτω από το μαξιλάρι. Μέχρι πότε;
Οι Έλληνες διεθνείς έγιναν αποδέκτες μιας μεγάλης «αγκαλιάς». Τα «ευχαριστούμε, μας κάνατε υπερήφανους» τις τελευταίες ώρες έδιναν και έπαιρναν. Βίντεο γεμάτα συναίσθημα έκαναν τον γύρο του διαδικτύου.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δακρυσμένος, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία να εξισώνει το χάλκινο μετάλλιο στη Ρίγα ή και να το βάζει στην pole position των σπουδαίων του επιτευγμάτων. Σχόλια και μηδενισμοί για την καταγωγή εκείνου και τις οικογένειάς του «κρύφτηκαν». Αντίλογοι τύπου «ναι αλλά δεν έχει κερδίσει κάτι με την Εθνική ομάδα», εξαφανίστηκαν.
Μία χώρα διαιρεμένη. Από τη μία, πανηγυρισμοί για το μετάλλιο. Κορνίζα, ποσταρίσματα, αποθεωτικές υποδοχές, μία Πολιτεία που καμαρώνει. Από την άλλη; Στηρίζει έναν νόμο, βάσει του οποίου αυτή η οικογένεια είτε δεν θα έπρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερη, είτε θα έπρεπε να εκδιωχθεί.
Με τα όσα βέβαια «παραθυράκια» μπορεί κανείς να βρει στον… βωμό του Εθνικού συμφέροντος. Νυν και αεί, εις τους αιώνες των αιώνων.
Μία Εθνική που τα κατάφερε με «οδηγό τον Γιάννη», όταν κάποτε πριν μία δεκαετία περίπου η συνεισφορά του ήταν τιποτένια και μηδαμινή. Μία Εθνική που μοστράρεται ως κατόρθωμα πολλών, ως εθνική νίκη.
Το «σύμβολο της χώρας» Γιάννης Αντετοκούνμπο, κάποτε και για κάποιους Ακενοτούνμπο, σήμερα είναι η εικόνα της Ελλάδας. Την αντιπροσωπεύει επάξια. Κάποτε όμως χρειάστηκε ειδική παρέμβαση, επί Σαμαρά, για αυτήν την οικογένεια μεταναστών ώστε να πάρει την ιθαγένεια. Μύρισε… αίμα βλέπετε. Πρώτης τάξεως ευκαιρία.
«Ο νόμος της κυβέρνησης, με υπουργό τον Θάνο Πλεύρη, αναφέρεται στους παράνομους μετανάστες, οι οποίοι προσπαθούν να εισβάλουν παράνομα στη χώρα μας και καταργεί μία διάταξη, η οποία νομιμοποιεί μετά από επτά χρόνια έναν παράνομο μετανάστη», ρητόρευσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με ύφος επικριτικό σε όδους «έδραξαν την ευκαιρία».
Έσπευσε ωστόσο να ξεκαθαρίσει πως η απαραίτητη επταετία για την μονιμοποίηση των μεταναστών, ήταν, είναι και θα είναι αμετακίνητη. Το «λαμπρό παράδειγμα» βέβαια Αντετοκούνμπο, είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και το TNT πως… «οι γονείς μου ήταν παράνομοι, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε ένα διαβατήριο ή μια ελληνική ταυτότητα. Όταν είσαι παράνομος στην Ελλάδα, ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να απελαθείς.»
Την «χάρη» έτσι όπως έχει δομηθεί το σύστημα, την ξεπλήρωσε και με το παραπάνω. Και ο νοών νοείτο.
