Αποστολή στη Ρίγα: Μάνος Φυρογένης
Πριν ακόμα η δράση μεταφερθεί στην κουκλίστικη και συνάμα «σκοτεινή» Ρίγα, ρίχνοντας μια «κλεφτή» ματιά στις πιθανές διασταυρώσεις της Εθνικής ομάδας, η Λιθουανία φάνταζε ως ο αντίπαλος που συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες να βρει στο δρόμο της στην 8άδα. Όπερ και εγένετο.
Παρότι έχασε στην πρώτη ακόμα φάση τον κατά τεκμήριο πιο επικίνδυνο – και απρόβλεπτο – παίκτη της στην περιφέρεια, η μεγάλη της «Λιέτουβα» σχολή, δεν μάσησε. Ούτε από διοργανωτές (Φινλανδία, Λετονία), ούτε όταν η παρέα του Σρέντερ και του Βάγκνερ της έριχνε 20άρα στο κεφάλι.
Χρόνια στο… κουρμπέτι ο Ρίμας Κουρτινάιτις, έχει παρουσιάσει για την ώρα ένα ιδιαίτερα συμπαγές σύνολο που προτάσσει το «εμείς» έναντι του «εγώ», ελλείψει του σταρ στην backcourt. Ένα σύνολο που μειονεκτεί ποιοτικά σε σχέση με άλλες «φουρνιές» του λιθουανικού μπάσκετ, το οποίο όμως έχει παρουσιάσει ομοιογένεια και διακριτούς ρόλους. «Ένας για όλους και όλοι για έναν», δηλαδή. Ξεκάθαρο και ορατό διά γυμνού οφθαλμού.
Με 12 «στρατιώτες», κανένας εκ των οποίων δεν έχει πάνω από 23′ συμμετοχής κατά μέσο όρο στο τουρνουά μέχρι τα προημιτελικά, πλην του χτυπημένου Γιοκουμπάιτις αλλά και κανένας πλην Μπιρούτις, κάτω από 14′ στο παρκέ.
Την ίδια ώρα στην Εθνική ομάδα υπάρχουν τρεις αθλητές που παίζουν πάνω από 24′ και τέσσερις που έχουν κάτω από 14′ ανά παιχνίδι. Πιο διευρυμένο λοιπόν το ροτέισον, πιο… μοιρασμένη η πίτα των Λιθουανών που είχαν και μία επιπλέον μέρα ξεκούρασης – με σαφώς πιο κοντινό ταξίδι μετακίνησης – για τον μεγάλο προημιτελικό (9/9, 21:00) στη Ρίγα.
Το στοιχείο βέβαια στο οποίο πρέπει να… μάλλιασε η γλώσσα του Βασίλη Σπανούλη κατά την μετάβαση από τη «Μεγαλόνησο» στη Λετονία και στο οποίο εμφανίστηκε πιο προσηλωμένη η Εθνική ομάδα με το Ισραήλ, ήταν το ριμπάουντ. Ανέκαθεν ένα από τα σημεία-κλειδιά του εκάστοτε παιχνιδιού.
Η «γαλανόλευκη» φανέρωσε μεγάλη αδυναμία στην εξασφάλιση του ριμπάουντ στην Κύπρο, όπου παραχώρησε/επέτρεψε σχεδόν 15 (14,8) επιθετικά ριμπάουντ κατά μέσο όρο στον αντίπαλο έστω κι αν αυτό λόγω ποιότητας, ευστοχίας στο τρίποντο και Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν της στοίχισε την πρωτιά.
Το πάθημα (σ.σ. Βοσνία) έδειξε κόντρα στο Ισραήλ πως έγινε μάθημα αφού η Εθνική ομάδα κέρδισε κατά κράτος στον καταλυτικό αυτό τομέα. Η «Επίσημη Αγαπημένη» έδωσε μόλις 7 επιθετικά ριμπάουντ, ακόμα λιγότερα από τα μισά δηλαδή σε σχέση με αυτά του πρώτου γύρου. Κάτι που περιόρισε τις δεύτερες ευκαιρίες των Ισραηλινών αφού η μεγάλη διαφορά στα συνολικά ριμπάουντ (45-30), ισοσκέλισε την αστοχία πίσω από τα 6,75μ. και έδωσε έως έναν σημαντικό βαθμό την πρόκριση στην Εθνική ομάδα.
Κι αν κόντρα στο Ισραήλ, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα τα πήγε περίφημα παίρνοντας υψηλό βαθμό στη συγκέντρωση και τη θέση για την εξασφάλιση του ριμπάουντ, απέναντι στους Λιθουανούς ο έλεγχος θεωρείται επιβεβλημένος. Η παρέα του Βαλαντσιούνας είναι με διαφορά από την δεύτερη η καλύτερη ομάδα του τουρνουά στα ριμπάουντ με 37 ανά αγώνα. Ένα από τα «όπλα» της «Λιέτουβα» που θα πρέπει να περιορίσει η ελληνική πλευρά.
Περισσότερα ριμπάουντ σημαίνει περισσότερες επιθέσεις άρα και περισσότερες κατοχές. Συνεπώς περισσότερες ευκαιρίες για να βάλεις την μπάλα στο καλάθι. Εξού και το υψηλό – μαζί με το τέμπο και τα νιάτα – 103,2 κατοχές ανά αγώνα. Η Εθνική Ελλάδος έχει 95,5 κατοχές ανά ματς. Στοιχείο που από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα απολύτως με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το κάζο της Γαλλίας (πρώτη σε κατοχές ανά αγώνα με 104,6) την ίδια ώρα που οι δήμιοί της Γεωργιανοί, έχουν μόλις 94,2.
