Αν δεν κοιτάζεις εκεί που θέλεις να πας, θα πας εκεί που κοιτάζεις λένε κι ο Ολυμπιακός εθελοτύφλησε στο Μιλάνο. Όσο πετυχημένα, μεστά και μετρημένα χειρίστηκε το σοκ από τον τραυματισμό του Κίναν Έβανς κόντρα στη Ζαλγκίρις αφού «σκοτίνιασαν» τα πάντα στο ΣΕΦ που έγινε κακόκεφο από τη μια στιγμή στην άλλη, τόσο νοθρός παρουσιάστηκε στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα με την Αρμάνι στη Λομβαρδία.
Το έργο των Πειραιωτών, είχε τους δικούς του αστερίσκους, αφού οι (ηχηρές) απουσίες των γηπεδούχων, λειτούργησαν ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. Συσπειρωτικά όπερ και εγένετο στο Unipol Forum.
Η γεμάτη μπρίο Αρμάνι με τις φρέσκιες ιδέες και το σύγχρονο μπάσκετ του Τζουζέπε Ποέτα και όχι του Ετόρε Μεσίνα, χρησιμοποίησε την ταμπέλα του αουτσάιντερ που έφερε για να αιφνιδιάσει τους «ερυθρόλευκους». Και το έκανε. Από την αρχή και για το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα.
Η κάπου κάπου ροκ μπαλάντα όμως, δεν άκουσε τον οσονούπω διάδοχο του «Έκτορα» ποιητή. Η προσωπικότητα ορισμένων μονάδων στον Ολυμπιακό και η βραδιά στην οποία αυτές βρέθηκαν – βάζοντάς τα από παντού – έφερε το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα αντάμα με την «κλοπή» της νίκης. Ακόμα κι έτσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι και παρότι οι Λομβαρδοί είχαν φτάσει μέχρι και στο +15 στο 27′, ο Ολυμπιακός είχε την ευκαιρία του στα 9” να κάνει το παιχνίδι… κόλαση. Γεγονός όμως που δεν πρέπει να λειτουργήσει παραπλανητικά.
Οι πρωταθλητές Ελλάδας εμφανίστηκαν soft στο πλαίσιο της 11ης αγωνιστικής, έμοιαζαν αργοπορημένοι. (Σχεδόν) σε κάθε μπάλα έβγαιναν δεύτεροι, ακολουθώντας την Αρμάνι που κάθε άλλο παρά σκεπτώμενο μπάσκετ έπαιξε. Έως έναν βαθμό, της το έδωσε και ο Ολυμπιακός.
Ράθυμος στις αλλαγές του, τόσο πάνω στην μπάλα όσο και μακριά από αυτήν, ο Ολυμπιακός βρέθηκε κατά βάσην εαύλωτος. Να παρακολουθεί έναν φέρελπι «αστέρα» (;) της διοργάνωσης Κουίν Έλις στο masterclass του. Με τρίποντες «βόμβες» που έκοψαν τα φτερά των Πειραιωτών στην crunch time, πολύ καλό διάβασμα, ακόμα και πίεση στην μπάλα.
Η Αρμάνι έτρεχε (14-2 οι πόντοι από τρανζίσιον) και ο Ολυμπιακός της ισχυρής αμυντικής κλίσης, δεν της έκοβε τον ρυθμό. Αντίθετα έμεινε να χαζεύει τους Τονούτ, Μάνιον και Σία χωρίς να συμπληρώσει τα φάουλ σε πρώτη και τρίτη περίοδο. 16 στο σύνολο.
Μακριά από την ομάδα που… μασάει σίδερα και κάνει τον αντίπαλο να αισθάνεται άβολα. Ο Ολυμπιακός άργησε να μπει στο κλίμα του αγώνα και το πλήρωσε σαν… Θεία δίκη, επιστρέφοντας με άδεια χέρια από το βιομηχανικό Μιλάνο. Αυτή τη φορά το «ριφιφί» όπως με την Μπασκόνια και την Μακάμπι δεν έλαβε χώρα. Ίσως και καλύτερα για να ληφθούν ακόμα πιο σοβαρά υπόψιν οι ανορθογραφίες.
Οι συμπαίκτες με τα υψηλά επίπεδα ενσυναίσθησης όπως φάνηκε και από το μπλουζάκι που φόρεσαν για τον παροπλισμένο ξανά Κίναν Έβανς, περιφέρονταν μακριά από τον καλό τους εαυτό. Μπερδεμένοι, άνευροι. Το «όπλο» που κράτησε περίπου 40 πόντους πιο χαμηλά από τον μέσο όρο την Χάποελ Τελ Αβίβ και «μάδησε» τη Ζαλγκίρις στο Φάληρο πριν από λίγες νύχτες, κρύφτηκε πίσω από τον κακό «ερυθρόλευκο» εαυτό. Και το αίσθημα, «στο χέρι μας είναι». Κρίνοντας ως μετά χριστόν προφήτες, βιάστηκε ο Ολυμπιακός να γείρει την πλάστιγγα με το μέρος του πριν καν το πρώτο τζάμπολ.
Έλα όμως που ο Ολυμπιακός πήρε αρκετές λάθος επιλογές ιδίως στην τρίτη περίοδο, έγινε απρόσεκτος, βιαστικός και οι αποφάσεις που λάνσαρε τον έκαναν να… τρέχει; Η όαση των Πίτερς και Ντόρσεϊ δεν ήταν αρκετή για να σωθεί η λομβαρδική παρτίδα.
Όλα τα παραπάνω σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός διατυμπάνισε την ανάγκη απόκτησης γκαρντ – με τον Νιλικίνα εκτός – καθώς και το ‘πρέπει’ της διαφορετικής προσέγγισης σε μια περίοδο που ψάχνει να βρει τους αυτοματισμούς του, να παρουσιάσει συνεπεια στις αρχές του. Στη Σκάλα του Μιλάνο, το έχασε το τραγούδι εξ΄ αρχής αλλά δεν χάθηκε.
