Σαν παιχνίδι της «μοίρας», που θα ταίριαζε μόνο στον Ζοσέ Μουρίνιο. Από τη Φενέρμπαχτσε στην Μπενφίκα. Από την ομάδα που τον απέκλεισε στα Play Offs του Champions League, έγινε ο προπονητής που θα την οδηγήσει στο υπόλοιπο της League Phase.
Ο «Special One», τον τελευταίο καιρό, είναι μακριά από τον καλό του εαυτό. Ναι, είναι εκκεντρικός, ιδιαίτερος, κάνει «βαρύγδουπες» δηλώσεις, αλλά το δίχως άλλο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το προπονητικό του ταλέντο.
Μπορεί να πετύχει, όπου κι αν πάει. Το «κακό», όμως, είναι πως έχει τη δυνατότητα και να τα… διαλύσει όλα, μέσα σε μία στιγμή.
Η Τουρκία δεν ταίριαξε ποτέ στον Ζοσέ Μουρίνιο. Ήρθε σαν ένα πολύ «αταίριαστο» κεφάλαιο, μετά από μία πετυχημένη παρουσία στη Ρόμα. Στην ιταλική πρωτεύουσα, ο Πορτογάλος τεχνικός έζησε όμορφες στιγμές. Άλλωστε, οδήγησε τους «τζιαλορόσι» και στην κατάκτηση του Conference League.
Ο «κύκλος» του Μουρίνιο και η Μπενφίκα
Μετά από 21 ολόκληρα χρόνια, ήρθε η στιγμή για τον επαναπατρισμό. Τότε έφυγε, έχοντας γράψει ιστορία με την Πόρτο. Τώρα γυρνά, για να βρει και πάλι τον εαυτό του και να δώσει εκ νέου, «ταυτότητα» στην Μπενφίκα.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που θα βρεθεί στον πάγκο των «αετών». Από εκεί ξεκίνησε το προπονητικό του «ταξίδι», αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μακροημέρευσε, καθώς έμεινε μόλις για μερικούς μήνες.
Στην Μπενφίκα, ο Ζοσέ Μουρίνιο πήρε την πρώτη του ευκαιρία. Δεν πέτυχε, όμως δεν πτοήθηκε. Σηκώθηκε, γιατί πίστευε στον εαυτό του, και δικαιώθηκε.
Στην ίδια ομάδα, έρχεται, ίσως, και η τελευταία του ευκαιρία. Όχι για να προπονήσει, φυσικά. Κυρίως, για να θυμηθεί τον παλιό του εαυτό. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που του έδωσαν το προσωνύμιο του «Special One».
Η ξεχωριστή ιστορία του 2010
Υπάρχουν πολλές ιστορίες, που δείχνουν γιατί απέκτησε το συγκεκριμένο παρατσούκλι. Νομίζω, ωστόσο, πως εκείνη που έχει διηγηθεί, σχετικά με όσα έγιναν μετά την κατάκτηση του Champions League με την Ίντερ, το 2010, είναι η ιδανική.
Αμέσως μετά από εκείνο το ιστορικό ματς, ο Ζοσέ Μουρίνιο ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ Μαδρίτης. Το ενδιαφέρον στοιχείο, όμως, πως έφυγε από το Μιλάνο σαν… κλέφτης. Δεν μίλησε σε κανέναν, δεν ήθελε. Όχι για τον λόγο που θα σκεφτούν οι περισσότεροι, αλλά εν αντιθέσει, φοβόταν πως αν ερχόταν σε επαφή, με κάποιο πρόσωπο από την ομάδα, θα άλλαζε γνώμη στο… δευτερόλεπτο!
Η «βασίλισσα» παρουσιάστηκε στον δρόμο του και δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία. Έτσι, αποφάσισε πως έπρεπε να «σκληρύνει» και το έκανε. Έφυγε και δεν κοίταξε πίσω.
Ήταν ένας «κανόνας», που κράτησε εν τέλει και στο υπόλοιπο της καριέρας του. Γι’ αυτό και μάλλον, δεν είχε ιδιαίτερο δισταγμό, για να δεχθεί την πρόταση των «αετών», παρά το παρελθόν του με την Πόρτο…
Κάπως έτσι, σταδιακά στο πέρασμα των ετών, «έχτισε» τη μοναδική του προσωπικότητα. Αυτή θα είναι, ή τουλάχιστον πρέπει να είναι, η «πυξίδα» του και για την Μπενφίκα.
Η ιστορία όπως την διηγήθηκε ο Ζοσέ Μουρίνιο
«Ο λόγος που δεν επέστρεψα στο Μιλάνο όταν τελείωσε το παιχνίδι είναι γιατί πιστεύω ότι αν είχα επιστρέψει, δεν θα είχα πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Η απόφαση είχε ληφθεί. Το συμβόλαιο δεν είχε υπογραφεί, αλλά η απόφαση είχε ληφθεί. Είχα αποφασίσει να πάω στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Δεν είχα πάει τις δύο προηγούμενες φορές, ήταν η τρίτη μου ευκαιρία. Το να πεις ‘όχι’ στη Ρεάλ Μαδρίτης μια φορά είναι δύσκολο, δύο φορές είναι πολύ δύσκολο και τρεις φορές είναι αδύνατο. Γι’ αυτό δεν επέστρεψα.
Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι δεν πήγα καν στα αποδυτήρια, γιατί είχα εκείνη τη αίσθηση, ότι θα έχανα τον συναισθηματικό μου έλεγχο. Έτσι, κατέληξα να τρέχω μακριά από αυτά τα συναισθήματα.
Στο γήπεδο υπήρχαν λίγες λέξεις, πολλή συγκίνηση. Αλλά ήθελα να αποφύγω αυτά τα συναισθήματα. Ξέρω τον εαυτό μου πολύ καλά και γνωρίζω πολύ καλά γιατί το έκανα.
Προσπάθησα να μην αποχαιρετήσω κανέναν».
