Η περίπτωση του Γιάννη Σφαιρόπουλου με τον Ερ. Αστέρα, αποτελεί ένα ακόμα «βαρίδι» σε μία συλλογιστική που γίνεται όλο και πιο έντονη τα τελευταία χρόνια. Και μόνο εκσυγχρονιστική δεν την λες.
Ας παίξουμε ένα κουίζ για το φιλοθεάμον κοινό του σανιδιού και της τέχνης. Θεατρική παράσταση που ανέβηκε στην πρωτεύουσα πάνω από μία δεκαετία πίσω. Χαρακτηρίστηκε ως εφυής. Έργο του Ιονέσκου που «έσκαψε» για να πάει στην πηγή και να αμφισβητήσει μέχρι και τον Ντεκάρτ, με το περίφημο «σκέφτομαι άρα υπάρχω». Ή μήπως όχι;
«Εκεί που καταρράει η λογική» λεγόταν. Αυτή στο μπάσκετ και τον (πρωτ)αθλητισμό εν γένει, μας έχει… χαιρετήσει προ πολλού. Ένα ακόμα επιβεβαιωτικό σημείωμα που εστάλη επ’ αυτού, είχε στο κέντρο τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, ο οποίος ενημερώθηκε από τους ανθρώπους του Crvena Zvezda ότι θα αποτελέσει παρελθόν.
Ο Ερυθρός Αστέρας αποφάσισε να χωρίσει τα τσανάκια του με τον Έλληνα τεχνικό και το επιτελείο του, πριν καλά καλά έρθει η παρέλαση που λέγανε. Ούτε μέχρι τα μέσα του Οκτώβρη δεν φτάσαμε για να αποφανθούν οι Σέρβοι πως με τον Έλληνα τεχνικό στο «τιμόνι», οι «ερυθρόλευκοι» του Βελιγραδίου δεν θα μπορέσουν να εκπληρώσουν τους στόχους τους.
Και διερωτώμαι – σίγουρος πως δεν είμαι μοναχός μου – φωναχτά… Είναι δύο ήττες στην εκκίνηση, με «διαβολοβδομάδα», της Euroleague και μία εντός έδρας «στραβή» στην Αδριατική λίγκα, αρκετές για να προχωρήσουν σε μία τέτοια ενέργεια; Όπως αποδείχθηκε, ναι.
«Στη Σερβία είναι όπως στην Ελλάδα, όταν οι άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι γιουχάρουν, αλλά αν αγαπάς το παιδί σου, δεν το χτυπάς όταν έχει ένα πρόβλημα, το αγκαλιάζεις», είπε προ ολίγων ημερών από την αίθουσα της Συνέντευξης Τύπου στο εμβληματικό για τον Ερυθρό Αστέρα, Aleksandar Nikolic Hall, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Τον ίδιο πάντως, οι ιθύνοντες της ομάδας δεν τον αγκάλιασαν.
Με απουσίες κομβικότατων παικτών, αναποδιές, τον σοβαρό τραυματισμό του Κάνααν που άλλαξε τις ισορροπίες, την άφιξη ενός παλιού-καινούργιου παίκτη (Ντο Σάντος) και ενός ακόμα (Μοτιεγιούνας) πριν από καμιά εβδομάδα, ετεροχρονισμένα. Καμία δικαιολογία για τον Ερυθρό Αστέρα. Όπως και καμία ανοχή.
Βεβαίως η «μετά θάνατον θεοποίηση/θυματοποίηση» δεν είναι ταιριαστή και πρέπουσα. Αλλά ούτε και τιμητική. Γι’ αυτό και ο σκοπός των παραπάνω και των παρακάτω αράδων δεν αποσκοπούν στην «αδικία» που έδειξαν στον «μελαχροινό», το πολύ θετικό πρόσημο του οποίου μετά το τέλος της πρώτης σεζόν στο Βλειγράδι, ισοσκελίστηκε με το δεύτερο μισό της κάκιστης δεύτερης-περσινής. Άλλωστε οι προπονητές είναι αυτοί που «πληρώνουν» και το… μάρμαρο και τα σπασμένα ως γνωστόν. Κανόνας αδιαμφισβήτητος.
Η πρώτη απόλυση της σεζόν στη Euroleague δεν ήρθε ξαφνικά αλλά πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα περίμεναν όλοι. Και στην τελική αν περίμεναν τον Σφαιρόπουλο στη… γωνία, έτοιμοι να του δείξουν την πόρτα της εξόδου από τον Ερυθρό Αστέρα, γιατί ξεκίνησαν τη σεζόν μαζί του; Γιατί ρίσκαραν αν πίστευαν ότι «δεν έκανε» και δεν τελείωσαν τη συνεργασία μαζί του από το καλοκαίρι, ούτως ώστε να έχει και ο Ερυθρός Αστέρας, περισσότερες τυχόν επιλογές για τον προπονητικό του θώκο;
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος από την Καλαμαριά και ο κάθε Γιάννης Σφαιρόπουλος αποτελεί την αφορμή και τίποτα παραπάνω, για να μην παρεξηγηθούμε, προς επίρρωση ενός γνωρίσματος των καιρών μας. Της μη ανοχής.
Ανυπομονησία, αυτή είναι η λέξη. Χωρίς την θετική της έννοια. Κατακερματισμένη λογική. Στο «βωμό» του ‘πρέπει’ και της πίεσης, λαμβάνονται ερήμην αποφάσεις. Η επιτυχία, τα όρια της οποίας έχουν αλλοιωθεί, είναι των πολλών και η αποτυχία των λίγων, συχνά ακόμα και του ενός. Να αναλάβεις την ευθύνη για ένα «πλοίο» που προσέκρουσε στα βράχια αλλά όχι πριν έστω προσπαθήσεις να ισιώσεις την πρώτη… στραβοτιμονιά.
Ζήτημα το οποίο είχε πέσει στο τραπέζι και στην σχετικά πρόσφατη μπασκετοκουβέντα με τον Λευτέρη Σούμποτιτς ως προς την αιτία που τον έχει… φάει η ξενιτιά. Εκτός Ευρώπης, όχι εκτός Ελλάδας. Συχνά, πολύ συχνά πλεόν, οι παράγονες εστιάζουν μονάχα στο «ταμείο», στο αποτέλεσμα. Και δεν ακούν το παραμικρό. Δεν γίνονται μονάχα όλο και πιο απαιτητικοί αλλά και πιο ανυπόμονοι. Κοντόφλαθλοι, εστιάζοντας στο «τώρα». Λειτουργούν με τρόπο που ακυρώνουν τις δικές τους επιλογές. Αυτοαναιρούνται.
