Ο Γιώργος Μπαρτζώκας στη δεύτερή του θητεία στον «ερυθρόλευκο» πάγκο, πρόσθεσε ένα ακόμα τρόπαιο στο προσωπικό του παλμαρέ. Δεν θα μπορούσε να μην ήταν χαρούμενος για το επίτευγμα αυτό, πολλώ δε μάλλον με τον τρόπο που ήρθε. Ανακούφιση, κυρίως γιατί αφουγκράζεται τις ανάγκες και τα θελήματα του κόσμου.
Ο Έλληνας τεχνικός δεν έκρυψε ποτέ τα βαθιά του αισθήματα για το σύλλογο και το έμβλημα, δίχως να λαϊκίσει. Στρατιώτης του Ολυμπιακού νιώθει παρότι έχει συμβάλει σε πολύ μεγάλο βαθμό στη νεότερη ιστορία ενός τμήματος και ενός κλαμπ εν γένει. «Είμαστε περαστικοί από εδώ εμείς», συνηθίζει να λέει και το επανέλαβε στην κοινή Συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε με τους αδερφούς Αγγελόπουλους στο ΣΕΦ το βράδυ της Κυριακής (8/6) μετά την κατάκτηση του 15ου πρωταθλήματος Ελλάδας για τους Πειραιώτες.
Και το πιστεύει μέχρι τη… ρίζα, έστω κι αν το στίγμα που έχει αφήσει, όποια και αν είναι η συνέχεια, είναι τεράστιο.
Από το χαμένο ημιτελικό του Final Four στο Αμπού Ντάμπι με τη Μονακό και μετά, ο Γιώργος Μπαρτζώκας και αρκετοί από τους πρωταγωνιστές (π.χ Βεζένκοφ) έχουν δεχθεί έναν ανελέητο «πόλεμο» από τους λάτρεις του πληκτρολογίου. Συμπεριφορά που δεν είχε αφήσει ασχολίαστη στη Media Day ενόψει τελικών.
Έχοντας ανέκαθεν βέβαια ως προτεραιότητα το καλό του Ολυμπιακού και σε μία στιγμή συναισθηματικής φόρτισης, όσο και αν σε ένα βαθμό έχει μάθει να τις διαχειρίζεται και να τις περιορίζει αυτές, ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν έκρυψε μερικές σκέψεις αποχώρησης και τάσεις φυγής.
«Αναρωτήθηκα αν εγώ είμαι αυτός που διαταράσσει την ενότητα. Σκέφτηκα ότι ίσως δεν πρέπει να συνεχίσω στον Ολυμπιακό. Αν την διασπάω εγώ την ενότητα, πρέπει να φύγω. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν αυτές, πιο πολύ με χαροποιεί να παίρνουμε τίτλους, εμείς είμαστε περαστικοί. Αυτό που μένει είναι οι ιδιοκτήτες της ομάδας, κόντρα σε μία κατάσταση που πυροβολείται το αυτονόητο και βιάζεται η λογική», είπε μεταξύ άλλων.
Δύο στρατόπεδα χωρισμένα στη μέση. Ο κόσμος και οι οπαδοί, νομοτελιακά, κρίνουν βάσει αποτελέσματος. Αν έκανε κάποιος ένα θεωρητικό poll μετά το Αμπού Ντάμπι για την επιθυμία ή όχι συμπόρευσης με τον Γιώργο Μπαρτζώκα στον πάγκο, τότε δεν θα ήταν λίγοι εκείνοι που θα απαντούσαν «ευχαριστούμε, συγγνώμη αλλά φτάνει». Ο πυρήνας αυτός θα έχει σίγουρα συρρικνωθεί μετά την κατάκτηση του εγχώριου τίτλου.
Αυτή είναι η φύση του σπορ και του πρωταθλητισμού. Με την οποία μάλιστα ο Γιώργος Μπαρτζώκας, για τον οποίο συχνά τα δείγματα λατρείας στο ΣΕΦ και όχι μόνο είναι τεράστια αφού οι μπασκετικές του ιδέες έχουν γίνει κίνημα (Μπαρτζωκισμός) και το πρόσωπό του μπλούζα, μοιάζει συμβιβασμένος. Η ενσυναίσθηση που τον διακατέχει.
Αυτό είχε φανεί και από τα λεγόμενά του στη συνέντευξη που έδωσε στο Ole.gr για τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού. Χαρακτηριστικά είχε πει… «Εγώ έχω γνωρίσει και τις δύο πλευρές της έντασης και του πάθους του κόσμου του Ολυμπιακού. Την προηγούμενη φορά έφυγα γιατί αποτύχαμε σε ένα παιχνίδι και ο κόσμος δεν άντεχε να με βλέπει άλλο. Από τότε που ξαναγύρισα θα έλεγα ότι συμβαίνει το αντίθετο. Είναι μία σχέση που χτίζεται μέρα με την ημέρα. Νομίζω αυτό το δέσιμο το έχει φέρει η ειλικρίνεια που αντιμετωπίζω τα πράγματα. Δεν προσπάθησα παρότι όλοι ξέρουν ότι είμαι Ολυμπιακό, να λαϊκίσω ή να το χρησιμοποιήσω με κάποιο τρόπο.
Το αν κάποιες φορές οι αντιδράσεις μου σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι από μία κάμερα που με πήρε, όταν υποστηρίζω την ομάδα, δημιουργούν ένα παραπάνω δέσιμο, δεν το ξέρω. Γενικά οι νίκες, οι επιτυχίες, οι τίτλοι. Γιατί αυτά είναι πάντα σημαντικά στον Ολυμπιακό. Κι όπως μπορεί να ξανααλλάξει αυτό. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένος ότι έτσι είναι στους μεγάλους συλλόγους.
Κατά κάποιο τρόπο όμως νιώθω μία εκτίμηση, έναν σεβασμό και μία αγάπη, την οποία εκτιμώ ιδιαίτερα.»
Το σημείο της αντίθεσης του πάθους:
