Από τη γέννηση της Α’ Εθνικής το 1959, έως και σήμερα, ελάχιστοι προπονητές ήρθαν στην Ελλάδα κουβαλώντας στις αποσκευές τους ένα Champions League/Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπως θα συμβεί στην περίπτωση που ο Παναθηναϊκός, υπογράψει τον Ράφα Μπενίτεθ.
Και μάλιστα, ο 65χρονος Ισπανός κόουτς, θα είναι ο μοναδικός σε αυτήν τη λίστα, που θα το έχει καταφέρει στην εποχή του Champions League, δηλαδή μετά τη μετονομασία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από τη σεζόν 1992/93 και την καθιέρωση του νέου φορμάτ.
Αυτός οδήγησε τη Λίβερπουλ το 2005, σε εκείνο το βράδυ των θαυμάτων στην Κωνσταντινούπολη. Όταν οι «Reds» βρέθηκαν να χάνουν με τρία γκολ στο φινάλε του πρώτου μέρους, ισοφάρισαν στο δεύτερο και στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι, αναδείχθηκαν Πρωταθλητές Ευρώπης.
Από τότε, άλλαξε πολλές παραστάσεις στην καριέρα του. Ανέλαβε μεταξύ άλλων, την Ίντερ, την Τσέλσι, τη Νάπολι και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τελευταίος σταθμός του η Θέλτα, πριν από ενάμιση χρόνο περίπου.
Στην τροπαιοθήκη του, εκτός από εγχώριους τίτλους, έχει δύο Europa League (ένα από την εποχή που ονομαζόταν Κύπελλο UEFA), ένα ευρωπαϊκό Super Cup, αλλά κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Η «κούπα» με τα μεγάλα αυτιά, όμως, «λάμπει» περισσότερο από κάθε άλλο τρόπαιο.
Πόσω μάλλον στη χώρα μας, αφού εφόσον ο Παναθηναϊκός αποσπάσει το «ναι» του Ράφα Μπενίτεθ, για να βρούμε τους άλλους προπονητές που ήρθαν στην Ελλάδα έχοντας κατακτήσει το εν λόγω τρόπαιο είτε στην πρόσφατη version του, είτε σε αυτήν του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, θα πρέπει να ξεσκονίσουμε τα βιβλία της ιστορίας για τα καλά.
Και ακριβώς τότε, θα ανακαλύψουμε πως είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, ενώ παράλληλα, δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, πως κανένα «βαρύ» βιογραφικό, δεν αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας. Γιατί; Επειδή κανείς από αυτούς δεν κατέκτησε τίτλο στην Ελλάδα, αλλά ούτε μακροημέρευσε.
Μπέλα Γκούτμαν
Back-to-back κατακτήσεις με την Μπενφίκα (1961, 1962) της εποχής του Εουσέμπιο. Η πρώτη ομάδα που κατάφερε κάτι τέτοιο στον θεσμό, μετά τα πέντε συνεχόμενο της Ρεάλ Μαδρίτης. Θρυλική, όσο και η κατάρα που λέγεται πως «έριξε» ο Ούγγρος προπονητής φεύγοντας από τη Λισαβόνα και σύμφωνα με τον μύθο, έκτοτε κρατά μακριά από το συγκεκριμένο τρόπαιο την Μπενφίκα.
Ήρθε στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό τον Αύγουστο του 1967. Πέντε χρόνια μετά την κατάκτηση του δεύτερου σερί Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Οι «κακές γλώσσες» της εποχής, έλεγαν πως τον πήρε κυριολεκτικά ο ύπνος στον πάγκο, στην ήττα του Παναθηναϊκού με 0-5 από την Μπάγερν Μονάχου στη Γερμανία. Στα μέσα Οκτωβρίου είχε απολυθεί.
Στέφαν Κόβατς
Και αυτός με back-to-back κατακτήσεις (1972, 1973), αλλά με τον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ και των υπόλοιπων θρύλων εκείνης της υπερ-ομάδας.
Ο Ρουμάνος προπονητής ανέλαβε τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 1981, αλλά μέσα σε μερικούς μήνες, δηλαδή τον Μάρτιο του 1982, αποχώρησε δακρυσμένος, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής.
Ντίτμαρ Κράμερ
Τρίτος με back-to-back κατακτήσεις στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Τα κατάφερε με την Μπάγερν Μονάχου το 1975 και το 1976, έχοντας υπό τις οδηγίες του προσωπικότητες όπως οι Γκερντ Μίλερ, Σεπ Μάιερ, Φραντς Μπεκενμπάουερ και άλλοι.
Ήρθε στην Ελλάδα στα τέλη του 1981 για λογαριασμό του Άρη και παρέμεινε έως τον Μάιο του 1982. Τερμάτισε 5ος στο πρωτάθλημα και στις συζητήσεις για την θητεία του, γενικότερα «μπαίνει» θετικό πρόσημο.
Έμεριχ Γένεϊ
Αυτός οδήγησε τη Στεάουα Βουκουρεστίου στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1986. Θρύλος, προφανώς, στη χώρα του, τη Ρουμανία.
Στις αρχές του 1995, ο Πανιώνιος τον έφερε στην Ελλάδα. Δεν είχε ιδιαίτερες επιτυχίες στο πρώτο μισό, απολύθηκε τον Νοέμβριο της σεζόν 1995/96 και στο φινάλε της, ο «Ιστορικός» υποβιβάστηκε.
Λιούπκο Πέτροβιτς
Ο «αρχιτέκτονας» του Ερυθρού Αστέρα, που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1991. Ακριβώς έναν χρόνο μετά, ο Σέρβος προπονητής ήταν στον πάγκο του ΠΑΟΚ.
Έμεινε στην Θεσσαλονίκη για πέντε μήνες, αποχώρησε και τον Φεβρουάριο του 1993, ανέλαβε τον Ολυμπιακό. Ούτε εκεί μακροημέρευσε, αφού τον Νοέμβριο του ίδιου έτους απομακρύνθηκε.
