Η περίπτωση του Νίκου Περσίδη αποτελεί μία καθαρή και αγνή νίκη που δείχνει τον δρόμο. Δίνει ελπίδα και «μπολιάζει» όσους θεωρούν πως χάθηκε το τρένο, έφυγε το πλοίο. Σαλπάρισε.
Ο τρόπος του και το «my way» του, αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Μια πεπατημένη που οδηγεί στην αναγνώριση και το… φως. Διότι σε αυτή τη ζωή, δεν είναι όλα θέμα συγκυριών και timing. Αλλά και υπομονής, επιμονής. Πίστης στον εσωτερικό σου κόσμο, στις δυνατότητές σου.
«Ο Νίκος είναι ένα παράδειγμα πως δεν πρέπει να τα παρατάς ποτέ. Είναι εξαιρετικός χαρακτήρας, δουλεύει πολύ και είναι παράδειγμα για κάποια παιδιά που μπορεί να είναι 24-25 και νομίζουν ότι έχασαν την ευκαιρία. Όμως δεν πρέπει να σταματάς ποτέ να ελπίζεις». Μπορεί κάποιος να σκεφτεί καλύτερη επεξήγηση από αυτήν που έδωσε ο Βασίλης Σπανούλης μετά την πρεμιέρα με τη Ρουμανία;
Η κλήση και μόνο του Χαλκιδαίου σμολ φόργουορντ στην Εθνική ανδρών για το πρώτο «παράθυρο» των προκριματικών του Μουντουμπάσκετ 2027, ήταν αρχικώς το επιστέγασμα μίας τεράσιας προσπάθειας για τον ίδιο. Η ανταμοιβή των κόπων και των θυσιών για ένα παιδί που δεν προικίστηκε μπασκετικά με ταλέντο όπως άλλοι. Άργησε να καθιερωθεί, να κάνει το βήμα. Ένα παιδί που μέχρι τη σεζόν 2018-19, η Α2 εθνική κατηγορία ήταν ο πιο ψηλά τοποθετημένος πήχης του.
Με μία δεύτερη ανάγνωση όμως, είναι μία νίκη των underdog, οι ιστορίες των οποίων ανέκαθεν είχαν και έχουν περισσότερο συναίσθημα μέσα. Κόπο και ιδρώτα. Είναι ένας θρίαμβος του αδύνατου που γίνεται δυνατό.
Μία επικράτηση όσων νιώθουν «χαμένοι» και σκέφτονται να τα παρατήσουν. Αλλά και ένα γκρέμισμα των στεγανών που θέλουν να διακρίνονται μόνο οι προικοισμένοι με ταλέντο. Όσοι έχουν δείξει κάτι από πολύ μικρή ηλικία και «κουβαλούν» μαζί τους φήμη και προσδοκίες.
Η περίπτωση του Νίκου Περσίδη που έκανε ντεμπούτο με τη «γαλανόλευκη» σε ηλικία 30 ετών, δύο μηνών και 19 ημερών είναι τελείως διαφορετική και κρύβει πολλά κιλά μόχθου για να καλύψει το χαμένο έδαφος. Για να αλλάξει επίπεδο και από ρολίστας σε Λαύριο, Περιστέρι, ΑΕΚ και Άρη, γίνει «μέρος» του μηχανισμού. Λάβει το χρίσμα και πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά με 17 πόντους και όντας άχαστος (5/5 διπ., 2/2 τριπ.) στο ντεμπούτο του με το εθνόσημο στο στήθος. Ονειρεμένο «βάπτισμα του πυρός».
Αν οι λέξεις βελτίωση και επιβράβευση είχαν πρόσωπο αυτές τις μέρες, αυτό θα ήταν του Νίκου Περσίδη. Που δεν σταμάτησε να κυνηγά τα όνειρά του. Που έκανε άλματα προόδου στο τακτικό σκέλος, άλλαξε τρόπο σκέψης, ανέβασε επίπεδο την άμυνά του και εκτόξευσε το ποσοστό του από τα «φτερά» και τις γωνίες, αφού εξελίχθηκε σε έναν πάρα πολύ αξιόπιστο spot up σουτέρ της τάξεως του 56%, έναντι του 35% που είχε σε όλη του την καριέρα.
«Ο επιμένων νικά» και ο Νίκος Περσίδης τα κατάφερε. Έζησε στη Θεσσαλονίκη – που γύρισε ο διακόπτης για τον ίδιο – τη μεγαλύτερη τιμή της καριέρας του χωρίς αμφιβολία αν όχι της ζωής του. Όπως δήλωσε. Και δικαίωσε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του και έπειτα τους γύρω του.
