Τα Χριστούγεννα του 1983 είχαν κάτι το αλλιώτικο για τους ποδοσφαιρόφιλους στην Ελλάδα μιας και στο… νεότευκτο τότε ΟΑΚΑ, διοργανώθηκε ένα διεθνές τουρνουά «αστέρων». Με τη συμμετοχή του πρωταθλητή Ολυμπικαού, της Κυπελλούχου της χώρας ΑΕΚ και δύο ομάδων του εξωτερικού. Όχι όποιον κι όποιον όμως.
Πως θα σας φαινόταν αν αυτές τις γιορτινές μέρες ερχόταν στην Αθήνα η κάτοχος του ευρωπαϊκού τίτλου Παρί Σεν Ζερμέν και η ομάδα που αγωνίζεται ο παίκτης που έφερε την ταμπέλα του ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ του κόσμου. Ο οποίος βέβαια δεν είχε δείξει τα διαπιστευτήριά του στην Ευρώπη και προσπαθούσε να απαλλαγεί από τις συγκρίσεις που του είχαν «κολλήσει» με τον μέχρι τότε τουλάχιστον GOAT.
Κι όλοι αυτοί ήρθαν για να δώσουν φιλικά, σε μορφή τουρνουά, με τις ομάδες που είχαν πάρει τις δύο τελευταίες χρονικά κούπες; Στις εξέδρες ενός ολοκαίνουργιου και ουδέτερου τότε – αφού δεν χρησιμοποιούταν ως έδρα από κάποιον σύλλογο – γηπέδου, όπου συνυπήρχαν ειρηνικά φίλαθλοι χωρίς επεισόδια και περιορισμούς; Τα παραπάνω έγιναν, έλαβαν χώρα στο ΟΑΚΑ, δεν αποτελούν σκηνές από ταινία φαντασίας αλλά πραγματικά γεγονότα.
Σαν σήμερα το 1983, το ολοκαίνουργιο τότε «Σπύρος Λούης» φόρεσε τα… γιορτινά του και φιλοξένησε ένα μοναδικό τουρνουά. Ο Ολυμπιακός με τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας να τον συνοδεύει και η ΑΕΚ, ούσα κάτοχος του Κυπέλλου, υποδέχθηκαν στην περίοδο των Χριστουγέννων το Αμβούργο και την Ουντινέζε. Και μπορεί τα «μεγέθη» στην εποχή μας να μην κάνουν κάποιο ιδιαίτερο γκελ, τότε όμως αποτελούσαν «πόλο έλξης» για οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό κοινό. Οι μεν Γερμανοί ως οι κάτοχοι του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (προάγγελος του Champions League) και οι δε Ιταλοί που είχαν στις τάξεις τους τον πρωτοεμφανιζόμενο στη «γηραιά ήπειρου», ο οποιός θρυλείτο πως ήταν ο συνεχιστής του Πελέ, ο κορυφαίος παίκτης της εποχής και μετέπειτα προπονητής του Ολυμπιακού, Ζίκο.
Αμβούργο: Επέστρεψε στον τόπο της στέψης
Το Αμβούργο του σπουδαίου Ερνστ Χάπελ ήταν ο επίσημος και grante προσκεκλημένος του τουρνουά. Η ομάδα του μεγάλου λιμανιού της Γερμανίας, που επανήλθε φέτος στη μεγάλη κατηγορία, λίγους μήνες αφότου ο Χρούμπες το «Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά» στον αθηναϊκό ουρανό, επέστρεψε στον τόπο που έχει ζήσει μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της ένδοξης ιστορίας του.
Ο Φέλιξ Μάγκατ βρισκόμενος πλέον στον πάγκο, υπήρξε κάποτε (δεκαετίες του 70ς και του 80ς) σταρ για το Αμβούργο. Χάρις εκείνον η γερμανική ομάδα εκθέτει στην τροπαιοθήκη της τόσο το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1977 όσο και αυτό του Πρωταθλητριών το 1983, στην Αθήνα. Χάρις εκείνον, ο Ερνστ Χάπελ εξιλεώθηκε για τους χαμένους τελικούς. Ο άνθρωπος που την 25η Μαΐου του 1983, νίκησε τον Ντίνο Τζοφ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Καλογρέζας στο 9’ και άφησε στα… κρύα του λουτρού γύρω στους 45 χιλιάδες Ιταλούς, φίλους της Γιουβέντους.
Η Ουντινέζε που προσκλήθηκε λόγω… Ζίκο
Αρκετά χρόνια πριν συναντηθούν οι δρόμοι Ζίκο και Ολυμπιακού τη σεζόν 2009-10, είχαν ξανασυναντηθεί οι… δρόμοι τους. Σε εκείνο το διεθνές χριστουγεννιάτικο τουρνουά του ΟΑΚΑ, όταν στον ημιτελικό ο Ολυμπιακός έπαιξε με την Ουντινέζε. Οι «ζέβρες» είχαν ξοδέψει έναν… ασκασμί χρήματα το καλοκαίρι του 1983 για να πείσουν τον Ζίκο να αφήσει την πατρίδα του για πρώτη φορά και να «θαμπώσει» και την ευρωπαϊκή ήπειρο με το ταλέντο του. Το μέγεθος του ονόματός του και η φήμη που αυτό… έσερνε, υπήρξαν ο λόγος που προσκλήθηκε η Ουντινέζε και που χιλιάδες κόσμου, συνέρρευσαν στο ΟΑΚΑ για να δουν από κοντά το Βραζιλιάνο αστέρα. Κατά πολλούς και τον Τύπο επίσης, τον κορυφαίο παίκτη της υφηλίου εκείνη την περίοδο.
Διαβάζοντας κανείς πρωτοσέλιδα εκείνης της εποχής, καταλάβαινε εύκολα πως η έλευση του «μάγου» στην Αθήνα, αποτέλεσε τεράστιο γεγονός. Βέβαια, και παρότι αρκετοί βιάζονταν να του κολλήσουν το προσωνύμιο «Λευκός Πελέ», με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον «βασιλιά» που είχε πει πως…«ο Ζίκο είναι ο μόνος παίκτης που μου θυμίζει στο στυλ τον εαυτό μου», εκείνος δεν ήθελε να μπει σε αυτό το γαϊτανάκι. «Είμαι ο Ζίκο, όχι ο Πελέ» απάντησε μάλιστα κάπως εκνευρισμένος σε ερώτηση που του είχε γίνει στο πλαίσιο του τουρνουά.
Για την ιστορία του Αμβούργο αναδείχθηκε και πάλι νικήτρια ομάδα στην Αθήνα αλλά οι Έλληνες του έβγαλαν το… λάδι. Η κλήρωση το έφερε κόντρα στην ΑΕΚ για τους ημιτελικούς που διεξήχθησαν στις 28 του Δεκέμβρη το 1983. Ο ένας πίσω από τον άλλο χρονικά.
Η «Ένωση» πάλεψε αρκετά κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, ωστόσο η «μάχη» των αυστριακών πάγκων (Σενέκοβιτς για την ΑΕΚ και Χάπελ για το Αμβούργο), βάφτηκε σε… γερμανικό φόντο με σκορ 3-2.
Το άλλο εισιτήριο για τον τελικό της 30ης Δεκεμβρίου εξασφάλισε ο Ολυμπιακός, κερδίζοντας με 1-0 την Ουντινέζε. Ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες που οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπισαν τους Γερμανούς, αφού τα είχαν… πει και στο 2ο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών τη σεζόν 1982-83, όταν το Αμβούργο είχε αποκλείσει με δύο νίκες τους Πειραιώτες, στο δρόμο για την κατάκτηση του Κυπέλλου.
Στο πλαίσιο του τελικού λοιπόν του χριστουγεννιάτικου εκείνου τουρνουά, ο Ολυμπιακός του Νίκου Αλέφαντου είχε παρουσιαστεί πολύ πιο ανταγωνιστικός από την τελευταία φορά που είχαν βρεθεί οι δύο ομάδες, στο ίδιο μάλιστα γήπεδο που εντυπωσίαζε τον Χάπελ για το μέγεθός του. Τότε οι Πειραιώτες είχαν χάσει με κάτω τα χέρια.
Μπορεί να μην κατάφεραν να επικρατήσουν ξανά (έχασαν 6-5 στα πέναλτι, 0-0 η κανονική διάρκεια), ωστόσο αποκόμισαν τα σχεδόν εγκωμιαστικά λίγια του προπονητή των Γερμανών. «Βγάζω το καπέλο μου στον φίλο μου Αλέφαντο. Ο Ολυμπιακός, ήταν μια ομάδα-μηχανή άψογα στημένη στο γήπεδο. Δεν είχε καμία σχέση με εκείνον του 4-0» ανέφερε χαρακτηριστικά ο εμβληματικός Έρνστ Χάπελ, μετά το τέλος του τελικού.
