Συνέντευξη στον Φάνη Τσοκανά
Ελλάδα και Δανία, όσο κι αν «απέχουν», στα περισσότερα από αυτά στα οποία μπορείς να τις συγκρίνεις, μέσα σε δώδεκα χρόνια απέκτησαν το δικό τους, «κλειστό κλαμπ».
EURO 1992 και EURO 2004 είναι οι δύο δικές τους «κορυφές» στο ποδόσφαιρο. Τα δύο θαύματα στην ιστορία του θεσμού, που όσο περνούν τα χρόνια και δεν «μπαίνει» άλλος στο «κλειστό κλαμπ» τους, καταλαβαίνουν και οι μεν, και οι δε, τη μοναδικότητα αυτού που πέτυχαν. Για διαφορετικούς λόγους στην κάθε περίπτωση.
Εμείς, γιατί έως τότε ήμασταν σπάνια παρόντες και τακτικά απόντες από τα μεγάλα «ραντεβού», κι εκείνοι, γιατί ήταν η «ομάδα που τη μάζεψαν από τις παραλίες».
Έτσι, έμεινε στην ιστορία και όχι αδίκως. Μερικές ημέρες πριν την έναρξη του EURO στις αρχές του καλοκαιριού του 1992, η Δανία έμαθε πως παίρνει τη θέση της Γιουγκοσλαβίας στο τουρνουά, μετά την αποβολή της.
Όπως εμείς το 2004, έτσι κι αυτοί, το 1992, «έπλασαν» τους δικούς τους ήρωες. Ο δικός μας Χαριστέας, για τους Δανούς λεγόταν Νίλσεν ή Βίλφορτ.
Αυτοί οι δύο σκόραραν στον δικό τους τελικό απέναντι στη Γερμανία, «λυγίζοντας» ένα ακόμα φαβορί, μετά τις Γαλλία και Ολλανδία, στην «τρελή» τους πορεία ως το τρόπαιο.
Μόνο που, σε αντίθεση με την περίπτωση του Νίλσεν, όσα έγιναν και συνέβησαν στη ζωή του Κιμ Βίλφορτ, πριν και μετά το τουρνουά, δεν συμβαίνουν ούτε σε ταινία. Μόνο στην πραγματική ζωή.
Πριν από τον «τελικό», όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ανάμεσα σε Δανία και Ελλάδα (12/10, 21:45) στην Κοπεγχάγη, ο Κιμ Βίλφορτ μίλησε στο Ole.gr και τον Φάνη Τσοκανά, τόσο για το επερχόμενο ματς κι εκείνο που προηγήθηκε, όσο και για εκείνο το καλοκαίρι, στο οποίο «έδωσε» στην πατρίδα του ό,τι πολυτιμότερο έχει στην ποδοσφαιρική της ιστορία, προτού χάσει ο ίδιος ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του: την 7χρονη κόρη του, Λιν, από λευχαιμία.
«Η Δανία έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση πια»
«Η Ελλάδα παίζει τα πάντα μετά την ήττα από τη Σκωτία. Υπάρχει μεγάλη πίεση στην ελληνική ομάδα, αν θέλει να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Πρέπει να κερδίσει τον αγώνα.
Δεν περιμένω ένα παιχνίδι που να μοιάζει με το προηγούμενο που έπαιξαν στην Ελλάδα. Η Δανία έχει πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση τώρα, επειδή έκανε καλό ξεκίνημα στα προκριματικά.
Η Σκωτία ίσως έχει αυτήν τη στιγμή το πλεονέκτημα, αφού παίζει εντός έδρας με τη Λευκορωσία την ίδια ώρα. Είναι ένας αγώνας που η Δανία θέλει να κερδίσει, αλλά έχει στο μυαλό της, πως η Ελλάδα καίγεται για τη νίκη. Για τη Δανία δεν είναι απαραίτητο να κερδίσει.
Από την άλλη, η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει να δει τι θα γίνει. Πρέπει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να επιτεθεί. Δεν μπορεί να μείνει πίσω. Αυτό δεν θα την οδηγήσει πουθενά.
Είναι κομβικό για τη Δανία που επέστρεψε ο Αντρέας Κρίστενσεν. Είναι πολύ σημαντικός παίκτης για την ομάδα, γιατί έχει πολλή ποιότητα σε πολλούς τομείς. Έχουμε επίσης μερικούς νεαρούς παίκτες που παίζουν πολύ καλά. Η Δανία είναι πολύ δεμένη και αυτός είναι ένας από τους λόγους που παίζει τόσο καλά αυτήν την περίοδο».
Ο Έλληνας της Δανίας
«Δεν παρακολουθώ στενά το ελληνικό ποδόσφαιρο και στο 0-3 της Δανίας τον Σεπτέμβριο, δεν ξεχώρισα κάποιον. Ως Head of administration της Μπρόντμπι, όμως, γνωρίζω τον Παντελή Χατζηδιάκο, που αγωνίζεται στην Κοπεγχάγη.
Καλός αμυντικός. Ξεχωρίζει στο επίπεδο της Δανίας, αν και στα δικά μου γούστα, είναι αρκετά σκληρός. Αν ήταν στο χέρι μου, θα του έδινα μερικές ακόμα κίτρινες κάρτες (γέλια).
Αλλά δεδομένα είναι πολύ καλός και σημαντικός παίκτης για την Κοπεγχάγη».
Γιατί είναι δύσκολο να υπάρξει ξανά Δανία & Ελλάδα
«Αυτό έγινε γιατί είχαν και οι δύο καλή ομάδα. Ήξεραν πώς να κερδίζουν αγώνες.
Εμείς, ακόμα κι αν δεν ήμασταν ιδιαίτερα προετοιμασμένοι, είχαμε παίξει μαζί. Όχι όλοι την ίδια στιγμή, αλλά γνωριζόμασταν.
Έναν χρόνο πριν, νομίζω επτά παίκτες είχαν φτάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, νυν Europa League. Είχαμε λοιπόν πολύ καλή ομάδα, και δύο-τρεις ξεχωριστούς παίκτες. Ειδικά τον τερματοφύλακα, τον Πίτερ Σμάιχελ. Έτσι καταφέραμε να κερδίσουμε το EURO.
Επίσης, τότε έπρεπε να παίξεις μόνο πέντε αγώνες. Σήμερα είναι πολύ περισσότεροι, κάτι που ευνοεί τις μεγάλες ομάδες.
Για τις μικρές χώρες, είναι σημαντικό να έχουν μερικούς καλούς παίκτες, αλλά πιο σημαντικό είναι να έχουν καλή ομάδα. Δεν μπορούμε να συγκριθούμε με τις μεγάλες χώρες που έχουν πολλούς καλούς παίκτες».
Τι «θυμάται» η Δανία από τότε;
«Δεν είμαι από τους ανθρώπους που βλέπουν συχνά τις δικές τους εμφανίσεις. Πέρασαν αρκετά χρόνια πριν δω ξανά τον αγώνα. Δεν το κάνω συχνά.
Ήταν κάτι ξεχωριστό, βέβαια. Είμαι πρώην επιθετικός. Όταν ήμουν μικρός έπαιζα πάντα μπροστά. Μου άρεσε να σκοράρω.
Στη Δανία δείχνουν εκείνο τον αγώνα κάθε φορά που έχουμε EURO ή Παγκόσμιο Κύπελλο, γιατί είναι μεγάλη στιγμή για τη χώρα.
Το δείχνουν συχνά στην τηλεόραση και νομίζω ότι είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές στην αθλητική ιστορία της Δανίας.
Η επιτυχία είναι κοινή για Ελλάδα και Δανία, αλλά το έζησαν διαφορετικά. Έχουμε διαφορετικό ταμπεραμέντο για τέτοια πράγματα. Δεν νιώθω σαν λαϊκός ήρωας από την αγάπη του κόσμου.
Φυσικά, επειδή έχω και ένα ιδιαίτερο επώνυμο, είναι εύκολο να με αναγνωρίζουν. Αλλά δεν είναι όπως στη Νότια Ευρώπη — εκεί το ζουν αλλιώς. Είναι διαφορετικές νοοτροπίες».
«Η τραγωδία πίσω από έναν θρίαμβο»
Οι λέξεις που χρησιμοποίησε το «Sombrero» για τίτλο στο αφιέρωμά του στον Κιμ Βίλφορτ, δεν «χωρούν» αλλαγές.
Η 7χρονη κόρη του, Λιν, είχε μάθει πως πάσχει από λευχαιμία. «Ήταν μια κατάσταση με την οποία είχαμε μάθει να ζούμε για περίπου δύο χρόνια» ανέφερε ο ίδιος.
Το δίλημμα ήταν μεγάλο. Ποιος δεν θέλει να συμμετάσχει σε ένα EURO, αλλά πώς να αφήσει πίσω μια τέτοια κατάσταση, πάνω στη γυναίκα του;
Εν τέλεια, μετά από προτροπή των δικών του ανθρώπων, ενσωματώνεται στην αποστολή. Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίσσονται αναμενόμενα.
Η κατάσταση της υγείας της Λιν χειροτερεύει. Ο Βίλφορτ φεύγει από τη Σουηδία, επιστρέφει στη Δανία και απουσιάζει από τον προημιτελικό. Κι έτσι, υπό τις οδηγίες του Ρίτσαρντ Μόλερ Νίλσεν τα καταφέρνουν. Η σύζυγος και η κόρη του τού ζητούν να επιστρέψει στο EURO. Το κάνει και ξεπερνούν και το εμπόδιο της Ολλανδίας.
«Της είχα υποσχεθεί πως θα κερδίσουμε. Έδωσα ό,τι είχα», δήλωσε σε παλαιότερη συνέντευξή του. Και πράγματι. Κέρδισαν τα πάντα, κέρδισαν το EURO, αλλά μερικές εβδομάδες αργότερα, η κόρη του έχασε τη μάχη με τη λευχαιμία.
«Ήταν μια κατάσταση που υπήρχε ήδη για καιρό, όχι κάτι καινούργιο τότε. Ζούσαμε με αυτήν πάνω από ενάμιση χρόνο.
Ήταν μέρος της ζωής μας. Δεν συνέβη ξαφνικά τότε. Είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Οπότε για εμάς ήταν σχεδόν φυσιολογικό κομμάτι της ζωής μας. Τα ΜΜΕ απλώς επικεντρώθηκαν εκείνη τη στιγμή, ίσως γιατί πουλούσε εφημερίδες».
