Η Μίλαν της σεζόν 2004-05 είναι χωρίς αμφιβολία μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών.
Στον τελικό του Champions League το 2005, ο Κάρλο Αντσελότι παρέταξε μια φανταστική ενδεκάδα και όλα έδειχναν πως το τρόπαιο θα είναι δικό της.
Στη σύνθεση εκείνης της ομάδας, ο Ντίντα ήταν ο τερματοφύλακας, ενώ στην άμυνα ήταν οι Καφού, Σταμ, Νέστα και Μαλντίνι. Στη μεσαία γραμμή έπαιζαν οι Πίρλο, Γκατούζο και Ζέεντορφ, με τον Κακά να έχει ελεύθερο ρόλο πίσω από τους Κρέσπο και Σεφτσένκο.
Παρά το γεγονός ότι ήταν το απόλυτο φαβορί απέναντι στη Λίβερπουλ, δεν κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο.
Η ομάδα υπέστη μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του θεσμού. Πήγε με το σκορ υπέρ της με 3-0 στο πρώτο ημίχρονο, χάρη στα γκολ των Μαλντίνι και Κρέσπο.
Ωστόσο, η Λίβερπουλ ισοφάρισε μέσα σε οκτώ λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο με τους Τζέραρντ, Σμίτσερ και Αλόνσο. Τελικά, το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι, όπου οι Ιταλοί δεν… άντεξαν.
Ένας από τους παίκτες που «στιγματίστηκαν» από αυτό το ματς ήταν ο Αλεσάντρο Νέστα.
Ο νυν προπονητής της Μόντσα, μίλησε πρόσφατα στο κανάλι «Prime Video Sport» στο YouTube, εκφράζοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματά του για εκείνο το αξέχαστο παιχνίδι.
Aναλυτικά, όσα δήλωσε ο Αλεσάντρο Νέστα:
«Είχα δίπλα μου στην άμυνα τον Γιαπ Σταμ, θηρίο. Αρχίσαμε στο πρώτο μέρος λέγοντας ότι θα τους σπάγαμε. Αν πανηγυρίζαμε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο με το 3-0; Όχι. Ήταν κάποιος ανόητος από την άλλη ομάδα, δεν ξέρω καν το όνομά του, που είπε αυτά τα πράγματα…
Συζητούσαμε, υπήρχε ένταση, ξέραμε πως είχε δρόμο ο τελικός. Ξέρετε ποιος τους κράτησε όρθιους; Ο Τζέραρντ; Ήταν παντού, ήταν θηρίο. Πρώτα δεχτήκαμε ένα γκολ, έπειτα ένα δεύτερο που δεν καταλάβαμε πως έγινε και στο 3-2 τα χάσαμε λίγο.
Στο 3-3 αρχίσαμε πάλι, έπειτα ο Ντούντεκ έκανε μία απίστευτη επέμβαση που ούτε ο ίδιος κατάλαβε πως έκανε: άνοιξε τα χέρια του και σταμάτησε το σουτ του Σεβτσένκο από το ένα μέτρο και η μπάλα πήγε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Πήγαμε στα πέναλτι και χάσαμε. Αυτό ήταν…
Είχα προσφερθεί να χτυπήσω πέναλτι αλλά ο προπονητής δεν με άφησε. Στα αποδυτήρια μετά από τον τελικό ουδείς μιλούσε, ουδείς τολμούσε να μιλήσει. Ήμασταν με τις οικογένειές μας, πηγαίναμε για φαγητό και υπήρχε σιωπή…
Ήμασταν όλοι νεκροί. Ο Γκατούζο ήθελε να φύγει το καλοκαίρι και ο Γκαλιάνι τον έπεισε να μείνει αλλά η μελαγχολία μας ήταν μεγάλη. Όλο το καλοκαίρι του 2005 άνοιγα τα μάτια μου όταν ξυπνούσα και έλεγα: “Δεν είναι δυνατόν, δεν είναι αλήθεια».
