Εκτός αγωνιστικής δράσης για 10 μήνες είχε παραμείνει ο Σάντρο Τονάλι. Ο Ιταλός μέσος τιμωρήθηκε με αυτήν την ποινή λόγω στοιχηματισμού σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και ομάδες στις οποίες είχε αγωνιστεί.

Επίσης χρειάστηκε και οκτώ μήνες αποθεραπείας, με τον ίδιο να επιστρέφει στους αγωνιστικούς χώρους την περασμένη σεζόν. Έτσι λοιπόν από τότε αποτελεί ποδοσφαιριστής της Premier League αγωνιζόμενος στη Νιούκαστλ και θέλησε να προχωρήσει σε μία συγκλονιστική συνέντευξη.

Πιο συγκεκριμένα ο Τονάλι μίλησε στη «La Repubblica», αναφερόμενος σε όλες αυτές τις δυσκολίες που βίωσε. Το πότε ξεκίνησε να εθίζεται στο στοίχημα, το πώς έζησε όλες αυτές τις στιγμές αλλά και το πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος της αποθεραπείας.

Αναλυτικά τα όσα είπε ο Τονάλι:

Αρχικά:

«Δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για μια πρώτη και μια δεύτερη ζωή. Ο τρόπος ζωής μου ήταν αρνητικός. Ήμουν κλειστός σε όλους και αυτό με έκανε να αλλάξω συμπεριφορά, ακόμα και με τους ανθρώπους που αγαπούσα και που με αγαπούσαν. Ήμουν έτσι στην προπόνηση και στο σπίτι, με φίλους και συγγενείς. Σήμερα, ευτυχώς, είμαι διαφορετικός».

Για το πώς ξεκίνησαν όλα:

«Δεν θυμάμαι το πρώτο στοίχημα. Έγινε συνήθεια όταν ήμουν 17 ή 18 ετών. Και ομαλοποιήθηκε όταν άρχισε να καταλαμβάνει πολύ από τον χρόνο μου. Το γεγονός ότι ήταν online με τύφλωσε για τα πάντα και κλείστηκα στη φούσκα μου. Νομίζω ότι ποτέ δεν κατάλαβα ότι γινόταν εθισμός. Όταν κάποιος βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση είναι δύσκολο να τον ρωτήσεις αν είναι άρρωστος. Η απάντηση θα είναι πάντα όχι. Ακόμα κι αν νιώθει ότι δεν είναι έτσι. Δεν σκέφτεσαι ότι έχεις πρόβλημα, και προσπαθείς να το κρύψεις».

Για την αποκατάσταση:

«Τους μήνες που ήμουν μακριά από το γήπεδο, πέρασα πολύ χρόνο με τον ψυχολόγο. Η δουλειά του ήταν να με κάνει να καταλάβω πώς είχα πέσει σε αυτό. Συνήθως καταλαβαίνουμε πότε χάνουμε κάτι: οικογένεια, δουλειά ή μισθό. Αντίθετα, στην περίπτωσή μου, η οικονομική άνεση δεν με άφηνε να αντιληφθώ τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ήταν μια δύσκολη διαδικασία ανάρρωσης. Δεν μπορούσα να πάρω συγκεκριμένα φάρμακα, γιατί με το 95% από αυτά θα είχα βγει θετικός σε έλεγχο αντιντόπινγκ, οπότε ήταν όλο ένα νοητικό ταξίδι: κράτησε μήνες, με έναν ψυχολόγο και έναν ψυχίατρο. Τον τελευταίο χρόνο, έμεινα χωρίς τηλέφωνο για 6 μήνες, ένιωσα μια αίσθηση ελευθερίας».