Στο σαλόνι με μεγάλη τηλεόραση και φαγητό. Στο δωμάτιο με λάπτοπ και πατατάκια. Σε μια ραγισμένη οθόνη κινητού, στο ραδιόφωνο ή στο γήπεδο. Όπως και να ‘χει, ανά ορισμένες εβδομάδες, Τρίτες και Τετάρτες βράδυ «ψάχνεσαι» να ακούσεις το τραγουδάκι. Κοιτάς να «σκεπαστείς» με ένα… σεντόνι γεμάτο αστέρια, το οποίο δεν σε ακουμπάει καν. Γιατί; Γιατί έχει Champions League.
Οι ομάδες που θα κάνουν όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να καθηλωθεί, έχουν πλέον μειωθεί στις οκτώ. Με μια λέξη, προημιτελικά. Διαδρομή που οδηγεί στη Γερμανία και το πάντα, κυριολεκτικά, ιστορικό Μόναχο. Το «Allianz Arena», έδρα της Μπάγερν Μονάχου, θα φιλοξενήσει τον φετινό τελικό, στις 31 του Μάη.
Θα είναι η πέμπτη φορά που η κορύφωση της διοργάνωσης, θα λάβει χώρα στη συγκεκριμένη πόλη. Οι τέσσερις που προηγήθηκαν, είναι όλες, όπως προαναφέρθηκε, ιστορικές.
Ένα κοινό στοιχείο είναι αυτό, που χαρακτηρίζει και ενώνει τους τελικούς του Μονάχου. Ένα αστέρι, που όμοιό του δεν υπήρχε, ράφτηκε στα εμβλήματα των κατακτητών, την επόμενη σεζόν. Ναι. Όποιο κλαμπ πήρε το Champions League στο Μόναχο, το έκανε για πρώτη φορά.
Το «κουαρτέτο» της… πρώτης φοράς
«Παρθενική» ανάληψη διοργάνωσης τελικού από το Μόναχο, ήταν τον Μάη του 1979. Δηλαδή, κάτι περισσότερο από 10 χρόνια, πριν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Η τότε Δυτική Γερμανία και το Ολυμπιακό Στάδιο της πόλης, φιλοξένησε τις Νότιγχαμ Φόρεστ και Μάλμε.
Η «παράδοση» θα ξεκινούσε με νίκη οποιασδήποτε, καθώς ήταν η πρώτη εμφάνιση και των δύο σε τελικό. Εν τέλει, τη χαρά της συμμετοχής πήραν οι Σουηδοί, ενώ τον πρώτο τους τίτλο οι Άγγλοι.
Αυτή, ήταν και η μόνη περίπτωση, που το Μόναχο είδε το Κύπελλο Πρωταθλητριών να ολοκληρώνεται, από κοντά. Η αμέσως επόμενη, ήταν στα «εγκαίνια» του rebranding, σε Champions League. Και τι καλύτερο, από μια νέα ομάδα, να προστίθεται στη λίστα των νικητών;
Το 1993, στο ίδιο γήπεδο, μπήκαν οι παίκτες της Μαρσέιγ. Όταν έφυγαν, ήταν εκείνοι που είχαν κάνει την ομάδα τους, τη μοναδική (τουλάχιστον μέχρι και φέτος) γαλλική ομάδα που κατακτά το τρόπαιο. Αντίπαλος; Η έως τότε τέσσερις φορές πρωταθλήτρια, Μίλαν.
«Ταξίδι» μόλις τεσσάρων σεζόν μετά (1997) και το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, κάνει… χατ-τρικ στις διοργανώσεις τελικών. Την αμέσως προηγούμενη, η Γιουβέντους είχε σηκώσει το δεύτερό της. Όμως το back to back, δεν ήρθε ποτέ.
Στον «δρόμο» της βρέθηκε η Μπορούσια Ντόρτμουντ. Πρώτη συμμετοχή, πρώτη κατάκτηση, μέσα στην πατρίδα της. Ποδόσφαιρο.
Η αλήθεια είναι, πως ο τελικός άργησε να πάει ξανά στη «θαυματουργή» πόλη. Το πιο πρόσφατο και τελευταίο κομμάτι της ιστορίας, «εκτυλίχθηκε» το 2012.
Η Τσέλσι είχε την πικρία και το «αχ», της χαμένης ευκαιρίας του 2008. Η διαδικασία των πέναλτι της το είχε στερήσει, για να το δώσει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η «ρώσικη ρουλέτα» όμως δεν ξεχνά. Οι Λονδρέζοι πήγαν στην έδρα της Μπάγερν Μονάχου, το «Allianz Arena». Η οικοδέσποινα τελικά, δεν «ήπιε» νερό, απ’ την «πηγή» που ήταν μπροστά της.
Θα… πεμπτώσει;
Η τελική ευθεία του Champions League, απαρτίζεται από ομάδες που, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, έχουν τίτλο «νικητή».
Ρεάλ Μαδρίτης με 15, έξι η Μπάγερν Μονάχου, η Μπαρτσελόνα έχει πέντε, η Ίντερ τρία και η Ντόρτμουντ με την Άστον Βίλα από ένα. Δεν έχουν όμως, μόνο «νικητές» αυτά τα προημιτελικά.
Οι «πρωτάρες» της φετινής σεζόν και εκείνες που έχουν απομείνει, στην προσπάθειά τους να συνεχιστεί η παράδοση της γερμανικής πόλης, είναι η Άρσεναλ και η Παρί Σεν Ζερμέν.
Αμφότερες έχουν νιώσει πως είναι να χάνεις. Έχουν στην «πλάτη» τους εμπειρία ενός τελικού, το τέλος του οποίου δεν τους βρήκε με χαμόγελα.
Οι Άγγλοι το 2006 και οι Γάλλοι το ’20, είχαν μείνει… δεύτεροι, από Μπαρτσελόνα και Μπάγερν Μονάχου αντίστοιχα.
Για τη φάση των «8», αντίπαλος των «κανονιέριδων» είναι η πολυνίκης της διοργάνωσης, Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ η Παρί θα δοκιμάσει να προσπεράσει το εμπόδιο των «βίλανς».
Το αν στο Μόναχο, θα γραφτεί για πέμπτη συνεχόμενη φορά ιστορία, ή αν θα κλείσει ο κύκλος των «πρωτάρηδων», μένει να φανεί.
