Μέρα δημοσιογραφικής απεργίας κι η είδηση κατακλύζει τα Social Media. Δεν γίνεται να μην πέρασε από μπροστά σου, σημάδι και του τρόπου διάχυσης της πληροφορίας και της επικοινωνίας στον καιρό μας. Έχει κι αυτό τη σημασία του, οπότε ας το κρατήσουμε στην άκρη.
Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος «έφυγε» για τις κερκίδες του ουρανού, σκορπίζοντας τη θλίψη στην οικογένεια της ΑΕΚ και στο οπαδικό κίνημα γενικότερα. Στόχος αυτού του σημειώματος δεν είναι να παρουσιάσουμε ποιος ήταν ο Χατζηχρήστος. Ιστορίες για την πορεία του στα γήπεδα κι εκτός αυτών θα βρείτε αρκετές εκεί έξω.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που έγινε γνωστός ο θάνατός του, τα timeline γέμισαν με μηνύματα που θύμισαν μια άλλη εποχή. Μια εποχή σεβασμού στον αντίπαλο, αναγνώριση των αξιών του, τιμή της παρακαταθήκης του σ’ αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού, των ανθρώπων που στερούνται, ταξιδεύουν, ξελαρυγγιάζονται για να το υποστηρίξουν. Αντίπαλες θύρες, κάφρικες σελίδες, ατομικά προφίλ που λίγες μέρες πριν ξερνούσαν κατάρες και μίσος.
Μα, για μισό λεπτό. Τι διάολο έπιασε τους πάντες; Υπάρχει τελικά ακόμα -έστω- λίγη από την οπαδική κουλτούρα που γιγάντωσε κινήματα εκεί έξω;
Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά συμβαίνει. Τελευταία φορά που το θυμάμαι ήταν με τον Κουκ του Άρη. Πέραν των social media, που είναι το εύκολο, θυμάμαι και αντιπροσωπεία από ηγετικά στελέχη αντίπαλων οπαδών να τιμά δια ζώσης τη μνήμη του στο γήπεδο, εκεί που δίνονται οι ποδοσφαιρικές μάχες. Φόρος τιμής στη μνήμη ενός αντιπάλου. Προφανώς, δεν θέλω να ακούγομαι σαν αυτούς που αναπολούν το παρελθόν αγιοποιώντας το. Και τότε υπήρχαν καταστάσεις που ξέφευγαν, και τότε υπήρχαν κάφροι, και τότε υπήρχαν 100 που έκαναν επίθεση σε δέκα, υπήρχαν και νεκροί. Υπήρχε όμως μια άλλη κουλτούρα. Μια άλλη μπέσα, αν θέλετε. Δεν ήταν αυτός ο κανόνας.
Για να επανέλθουμε στα social media που αναφέραμε στην αρχή, ζούμε στην εποχή που ορίζουν τον κανόνα. Πλέον κάθε «στρατός» έχει τον κάμεραμάν του, που θα φροντίσει να φτιάξει το βίντεο ώστε να φανεί ότι «τους πήραμε». Εχει και τα trolls του, που θα βγουν στον ωκεανό για να ορίσουν ποιος εκεί έξω είναι το Alpha Male της φάσης. Πολλά, ακόμα και θετικά, γίνονται πλέον για τη φωτογραφία και την ανάρτηση, όχι για την ουσία του πράγματος. Κι αυτό έχει αλλάξει τις καταστάσεις. Όχι μόνο στην οπαδική σκηνή, αλλά γενικότερα.
Χωράνε «Χατζηχρήστοι» στα παρεάκια που νοιάζονται για τα πόστα και τα νταραβέρια; Χωράνε «εφημεριδάκια», σαν αυτά που έβγαζε ο Μήτσος, στον καιρό του ατελείωτου σκρολαρίσματος; Χωρούν πολύπλευρες προσωπικότητες με αξίες, ιδανικά και ιδεολογία σε κοινότητες που παίζουν αλλιώς το παιχνίδι; Χωράει ο λόγος απέναντι στη βία;
Η απάντηση είναι πως χωράνε και πάντα θα χωράνε. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι εκεί έξω. Άλλοι έχουν κόψει, ξενερωμένοι από την κατάσταση, άλλοι αναζητούν το ρόλο τους. Άλλοι κράτησαν κι άλλοι μεταλλάχθηκαν. Το θέμα είναι πώς θα μπουν μέσα κι αυτό δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί, γιατί οι δομές που τους οδήγησαν στην απ’ έξω ζουν και βασιλεύουν. Αν δεν αλλάξουν αυτές, δεν πρόκειται να αλλάξει η κατάσταση.
Μέχρι τότε, το μοναδικό που μπορούν να κάνουν όλοι όσοι έγραψαν έστω και μια αράδα για να αποχαιρετίσουν τον Δημήτρη Χατζηχρήστο, είναι να σκεφτούν λίγο βαθύτερα τους λόγους που τον τιμούν και να προσπαθήσουν να περάσουν από τα post στην πράξη.
