Ήρθε λοιπόν πάλι, αυτή η εποχή του χρόνου που η ελληνική υδατοσφαίριση και η Εθνική ομάδα, γυναικών και ανδρών, έκανε για μία ακόμα φορά αυτό που μας έχει συνηθήσει. Διακρίθηκε στις πισίνες της Ευρώπης και του κόσμου, ανέβασε την «γαλανόλευκη» ψηλά, υπήρξε η αφορμή για να ακουστεί ο Εθνικός ύμνος.
Οι «γοργόνες» του Χάρη Παυλίδη και τα παλικάρια του Θοδωρή Βλάχου έγραψαν ιστορία, ήταν οι πρωταγωνιστές ενός εγχειρήματος που δεν έχει επαναληφθεί ποτέ ξανά. Ταυτόχρονη παρουσία δύο Εθνικών ομάδων στο βάθρο των νικητών, στην ίδια τη διοργάνωση. Πρωτοφανές για την ελληνική υδατοσφαίριση, πιθανότατα για όλα τα ομαδικά σπορ.
Εμφανίσεις πειστικές, κυριαρχικές. Η Εθνική πόλο ανδρών & γυναικών προξένησε ξανά συναισθήματα. Ούτε η πρώτη φυσικά ούτε η τελευταία φορά ήταν αυτό που συνέβη. Εθνική υπερηφάνεια στη θέα ενός μεταλλίου. Λίγοι θα μάθαιναν τα ονόματά τους, έστω και για όσες μέρες διαρκέσει αυτό το hype αν δεν ανέβαιναν βέβαια στο βάθρο των νικητών.
Το «βήμα» δεν θα δινόταν σε αυτά τα παιδιά, τα οποία έχουν ως πρωταρχικό μέλλημα να μεγαλώσουν το άθλημα. Τα επιτεύγματα συνεχή και σπουδαία, τρανά. Η κατάσταση όμως (σχεδόν) ίδια, σκοτεινή. Και η Πολιτεία – καθώς και αρκετοί φορείς – έχει αποδείξει στο πέρασμα των χρόνων, πως διαθέτει κοντή μνήμη.
«Πρέπει να επενδύσουμε στον υγρό στίβο με κάθε τρόπο. Στηρίζοντας το άθλημα και με ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κολυμβητικών δεξαμενών. Και με μεγάλη στοχευμένη προσοχή στις αποφάσεις μας.
Δεν μπορώ να αρνηθώ την ύπαρξη λιγοστών κολυμβητηρίων. Όμως τα τελευταία χρόνια αυτό που έχει συμβεί στις κολυμβητικές δεξαμενές είναι πραγματικά πολύ σημαντικό.
Το ΟΑΚΑ για παράδειγμα, από εγκαταλελειμμένα κολυμβητήρια, έχει γίνει ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. Δώσαμε πάρα πολλά εκατομμύρια, οι κολυμβητικές δεξαμενές του ΟΑΚΑ είναι απείρως καλύτερες από το παρελθόν και γίνεται και μία εκτεταμένη προσπάθεια να φτιάξουμε κολυμβητικές δεξαμενές σε όλη την Ελλάδα. Με ασφάλεια, με προσοχή. Θα ακούσετε νεότερα σύντομα…», ανέφερε μεταξύ άλλων από τη Σιγκαπούρη, ο κ. Βρούτσης.
Πόσες και πόσες φορές έχουν γίνει δέκτες αυτών των καθησυχαστικών προτάσεων οι πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες όμως; Και η ιστορία έχει δείξει ότι η πρόοδος, δεν συνάδει με την αγωνιστική επιτυχία.
Σύμφωνοι, το κόστος κατασκευής (και κυρίως συντήρησης γιατί εδώ είναι το πιο ζόρικο) ενός κολυμβητηρίου είναι σαφώς μεγαλύτερο σε σχέση με άλλα αθλήματα. Πιο δημοφιλή, πιο προβεβλημένα, λιγότερο επιτυχημένα επίσης. Έτη φωτός απόστασης.
Αντ’ αυτού όμως και αντιστρόφως ανάλογα με τις διακρίσεις και τη συλλογική επιτυχία – μόνο ως τέτοια δεν είναι υπό την ευρεία έννοια αφού σε τέτοια αθλήματα προέρχεται αποκλειστικά και μόνο τους πρωταγωνιστές/στριες και τις οικογένειές τους – που συχνά καπηλεύεται και μοιράζεται, οι υποδομές «μαραζώνουν». Κολυμβητήρια κλείνουν στην περιφέρεια ή λειτουργούν μονάχα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Στα μεγάλα και μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού κέντρα, κοσμοσυρροή. Κυριαρχεί η έλλειψη χώρου, η πολυκοσμία. Και εκεί με ζητήματα, συχνά πυκνά, λειτουργίας. Αλλά και η απουσία στήριξης, μηδαμινή. Τα σωματεία μάχονται με ελάχιστους πόρους να επιβιώσουν, βαραίνοντας τους γονείς. Πόσα να αντέξουν κι εκείνοι;
Κάθε καλοκαίρι δημιουργούνται και νέα πρότυπα μέσα στο νερό. Με το σκουφάκι της Εθνικής ομάδας, άνδρες και γυναίκες που έχουν υπερβάλλει εαυτόν για να βρεθούν στην κεντρική σκηνή με μπόλικο προσωπικό κόστος εκείνοι και οι οικογένειές τους, φέρνουν τα μετάλλια και τις διακρίσεις με τη σέσουλα.
Δημιουργούνται νέοι ήρωες, εφήμεροι όμως ήρωες. Διότι αυτά τα παιδιά μέσα στη χρονιά δεν έχουν πάτημα να διευρύνουν την ιδέα της υδατοσφαίρισης. Οι αναφορές σε αυτούς περιορίζονται στους καλοκαιρινούς μήνες, εικόνα από το άθλημα δεν φτάνει στους τηλεοπτικούς δέκτες ή έστω το δείγμα γραφής είναι πενιχρό. Ένα ματς το Σαββατοκύριακο σε άνδρες και γυναίκες από τα 15-16 στο σύνολο. Σε συνέχεια όλων των παραπάνων και οι μισθοί, αν και εφόσον δηλαδή με όποια καθυστέρηση, η οποία έχει κάνει τους πάντες να τη θεωρούν μέρος του προγράμματος. Φυσιολογική. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Πως λοιπόν να πείσεις αυτές τις ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΕΣ και τους χάλινους ως προς το χρώμα αλλά χρυσούς στην καρδιά μας αθλητές, που τα έχουν ακούσει τόσες και τόσες φορές, πως τούτη τη φορά κάτι θα αλλάξει; Πως δεν είναι λόγια του άερα αλλά σχέδια εφαρμόσιμα, με άμεση ισχύ;
Είθε η ιστορία τούτη τη φορά να κυλήσει διαφορετικά και όσοι έχουν ζήσει από πρώτο χέρι την «μοναξιά» και την απόρριψη, να αναθεωρήσουν. Είθε αυτό το καλοκαίρι, το αφήγημα να γραφτεί μη αναμενόνα βάσει ιστορικού και το άθλημα να λάβει επιτέλους την αρωγή που του αρμόζει για να λάμψει, να στεθεροποιηθεί, να μεγαλώσει. Όπως του αξίζει.
Να διαφοροποιηθεί η φύση του, αφού τώρα το κρατάνε οι μονάδες κάτω από μία ομπρέλα ομάδας. Που κι αυτή, λόγω ατόμων συντηρείται.
