«Θα περάσει, πάντα περνάει. Αλλά παίρνει και κάτι μαζί. Ποτέ δεν σε αφήνει ολόκληρο…»
Αυτό που έχει κάνει την εν λόγω Εθνική ομάδα να διαφέρει στη συνείδηση των πολλών, έστω και εφήμερα, είναι η ψυχή και η ειλικρίνειά της. Το καθαρό βλέμμα και ο μόχθος, μέχρι τελευταίας ρανίδος. Άνευ όρων παράδοση. Μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
Πονάει, φυσικά και πονάει. Όταν έχεις αγγίξει την κορυφή, την έχεις οραματιστεί, την έχεις γλυκοκοιτάξει, έχεις «τρέξει» σενάρια, έχεις νοητά καθίσει σ΄ αυτήν όμως κάτι συμβαίνει πάντα και σου γλιστράει από τα ίδια σου τα χέρια, τότε δημιουργείται ένα τραύμα.
Η απώλεια δεν συνηθίζεται, ούτε ο χρόνος είναι «γιατρός». Λόγια θεραπευτικά, αλάτι σε μια πληγή που όμως ανοίγει διαρκώς. Και εκεί έρχεται το σημείο καμπής. Ο εύκολος δρόμος, ο αναμενόμενος, ο πιο πιθανός είναι η καθίζηση μετά από μία προσπάθεια που αποδεικνύεται, στις περισσότερες των περιπτώσεων, μάταιη.
Το δύσκολο και επίπονο μονοπάτι, είναι εκείνο της επιμονής. Κόντρα στην ψυχολογική ψυχρολουσία με κινητήρια δύναμη τη λάμψη του χρυσού. Ο Γολγοθάς που αποτελεί επιλογή και όχι μονόδρομος αυτής της Εθνικής ομάδας, η οποία καλείται για ένα ακόμα καλοκαίρι να μαζέψει τα κομμάτια της και να παλέψει. Για την τρίτη θέση, για την επόμενη μέρα της.
Όχι γιατί το χρωστάει σε κάποιον, σιγά τη στήριξη που έχει λάβει. Ασημένιο μετάλλιο στο Τόκιο έφερε, το οποίο αφιέρωσαν – και όχι μόνο – οι πρωταγωνιστές (των λίγων ημερών) στους πληγέντες από την πυρκαγιά και ακόμα το εθνικό πρωτάθλημα στο οποίο αγωνίζονταν και οι 15 του Θοδωρή Βλάχου φέτος, δεν είχε μόνιμη στέγη τηλεοπτικά. Στη χάση και τη φέξη κι αν. Ένα ματς, όχι πάντα και πολύ του πέφτει…
Χορηγοί; Μηδαμινοί. Εικόνα; Αντιστρόφως ανάλογη των συναισθημάτων που προξενεί. Εθνική υπερηφάνεια λέμε… Σε ποιον λοιπόν να λογοδοτήσουν; Για ποιον να υπερβάλλουν εαυτόν, όπως το κάνουν δεκαετίες τώρα κόντρα σε υπερδυνάμεις, ολόκληρα συστήματα, αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα πρωταθλημάτων που η υδατοσφαίριση έχει εξέχουσα θέση;
Και εκείνοι; Παλεύουν με κλειστές πισίνες, κολυμβητήρια που υπολειτουργούν στην περιφέρεια και όχι μόνο. Σε κερκίδες μεταξύ συγγενών και φίλων κατά κανόνα. Έχοντας υπάρξει στη ζωή τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, για μήνες απλήρωτοι. Με τα έξοδα να τρέχουν…
Η Εθνική ομάδα είναι η «βιτρίνα». Χωρίς υποδομές και υποστηρικτές από πίσω σε ένα σύστημα «χτυπημένο» και απαξιωμένο, κάποια στιγμή θα έχει αντίκτυπο και στη κεντρική σκηνή.
Κι εκεί που λες πως η δεξαμενή που τροφοδοτεί την «μεγάλη εικόνα» θα αδειάσει, ποσοτικά, πνευματικά, ψυχολογικά, εκείνη επιστρέφει. Ακόμα πιο συγμπαγής, ακόμα πιο δυνατή. Γιατί έτσι έχουν μάθει να κάνουν από μικρά παιδιά. Για τους κόπους τους, τα χαμένα τους καλοκαίρια που δεν ήξεραν που θα κάνουν προπόνηση το απόγευμα. Με το πορτπαγκάζ του αυτοκινήτου του, αποθήκη. Και όσοι ήταν «άτυχοι» και μεγάλωναν στην επαρχία αλλά είχαν το ταλέντο και το πακέτο για να κληθούν στην προετοιμασία της «γαλανόλευκης»; Ας κόψουν τον… λαιμό τους, που θα μείνουν. Θα έπρεπε να τους αρκεί η κλήση.
Για τους γονείς τους που ξημεροβραδιάζονταν σε ένα αυτοκίνητο ή σε μία τσιμεντένια κερκίδα. Για τις θυσίες τους. Τις δυο προπονήσεις μίνιμουμ τη μέρα που έκαναν ενώ μπορεί να χρειαζόταν να δουλέψουν κιόλας.
Το πιο δύσκολο δεν είναι να πέσεις αλλά να καταφέρεις να σηκωθείς ξανά, λένε. Και αυτή η Εθνική Ομάδα, το έχει κάνει βίωμα. Είναι ο τρόπος ζωής της, ο τρόπος που μεγάλωσε, που γιγαντώθηκε στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Το «χτύπημα» γίνεται όπλο για τη συνέχεια, όπως καθρεφτίστηκε και στα λόγια του Παναγιώτη Τζωρτζάτου μετά τον ημιτελικό-θρίλερ με τους Ισπανούς.
Ματιά παγωμένη, κόμπος στη φωνή. Δεν τους αρκεί το συγχαρητήρια αν και θα έπρεπε να τους ανακούφιζε. «Είμαι πολύ περήφανος για την ομάδα. Με παίκτη λιγότερο κρατήσαμε την Ισπανία, που για μένα είναι η πιο πλήρης ομάδα του κόσμου, πάρα πολύ χαμηλά.
Παίξαμε τέλεια στην άμυνα, φανταστικά. Μπλοκ, αλληλοκαλύψεις. Υστερήσαμε μονάχα μια στιγμή και το πληρώσαμε. Είναι πολύ μεγάλη ομάδα, όπως και εμείς. Δυστυχώς τα λόγια είναι φτώχια. Πιστεύαμε πραγματικά ότι θα το πάρουμε φέτος, το πιστεύαμε. Πάμε να πάρουμε το χάλκινο, ψηλά το κεφάλι. Είμαστε Έλληνες. Πάμε να πάρουμε το χάλκινο…»
