Όταν βλέπεις το τέρας και δεν τρομάζεις, να ανησυχείς γιατί μάλλον έχεις αρχίσει να του μοιάζεις.
Στο άκουσμα της είδησης, η πρώτη αντίδραση ήταν πως επρόκειτο για ένα κακόγουστο αστείο από αυτά που καμιά φορά κυκλοφορούν troll λογαριασμοί ή απλώς ευκολόπιστοι και με τη δύναμη του διαδικτύου στους καιρούς μας, πήρε έκταση. Δυστυχώς ήταν αλήθεια.
Από τότε επικρατεί στο πανελλήνιο ανεξαρτήτως σπορ και ενασχόλησης με τον αθλητισμό εν γένει, ένα παρατεταμένο μούδιασμα, μια μακρόσυρτη παγωμάρα. Τα λόγια βγαίνουν δύσκολα, οι λέξεις βρίσκονται μετά βίας.
Ο εκλιπών Τζορτζ Μπάλντοκ έτυχε λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας και της προβολής του, να είναι «διάσημος», αναγνωρίσιμος σε ευρύ κοινό. Διεθνής παίκτης που έφαγε με το… κουτάλι τα γήπεδα του Νησιού και τους τελευταίους μήνες είχε κατοικοεδρεύσει στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού.
«Το όνομά μου είναι Γιώργος now». Κάπως έτσι είχε συστηθεί στο ελληνικό κοινό με το εθνόσημο στο στήθος τον Ιούνιο του 2022 όταν είχε πρωτοκληθεί από τον Γκουστάβο Πογιέτ. Με το χαμόγελο φορεμένο στα χείλη του, με μια ζεστασιά και μία καθαρότητα στο βλέμμα. Ουδεμία πρόθεση για «κάθαρση» του νεκρού, άλλωστε οι λέξεις που βρήκαν συμπαίκτες, αντίπαλοι και φίλοι για να τον αποχαιρετήσουν συντετριμένοι, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
«Απόψε θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε τη δύναμη της ψυχής του, η οποία είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους μας» σημείωσαν με βαριά καρδιά στο γράμμα του αποχαιρετισμού οι Έλληνες διεθνείς.
Πόσο πένθιμη η συνθήκη, όπως και να λεγόταν ο Τζορτζ Μπάλντοκ. Είτε ήταν διάσημος είτε άσημος. Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Νέος άνθρωπος, με οικογένεια και ένα βρέθος που θα κουβαλάει για πάντα ένα… Σταυρό. «Ο γιος του Τζορτζ Μπαλντοκ» και εκείνο ούτε που θα τον θυμάται, ούτε που πρόλαβε να δεθεί μαζί του, να κάνει τα πρώτα σουτάκια.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν τον ξέραμε κι όμως μία θλίψη πλανάται σε κάθε σκέψη μας, τις συντροφεύει μία βουβαμάρα, μία σκοτεινιά.
Κι όμως ακόμα και τώρα σε μία τέτοια «βαριά» κατάσταση, υπάρχουν όντα – γιατί ως άνθρωποι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν – θεσμοί και φορείς που επιδιώκουν το κέρδος. Μία πάσης φύσεως απολαβή.
Ποιος νοιάζεται στα αλήθεια για το που έμενε ο Τζορζ Μπάλντοκ, πως ήταν το σπίτι του και τι ενοίκιο έδινε, πότε κατασκευάστηκε, τι βάθος είχε η πισίνα, πόσο δήλωνε στην εφορία και άλλα τόσα προσχήματα του «ρεπορτάζ» που ξεπρόβαλαν τις τελευταίες ώρες;
Ποιος νοιάζεται στα αλήθεια για το ποτό και την ακριβή ποσότητα που έλειπε από το μπουκάλι, τα ποτήρια και πόσα ήταν αυτά, τις εικόνες από το drone που σηκώθηκε στην οικεία του Μπάλντοκ που έφυγε γρήγορα και βιαστικά από τούτον τον κόσμο; Ίσως μόνο την οικογένειά του και τους ανθρώπους του που νιώθουν στο πετσί τους τον πόνο και την απώλεια και αναμφισβήτητα δεν έχουν συνηδειτοποιήσει τι συνέβη. Κι αυτό παρωδικά, για να καλύψουν το «γιατί» διότι η ουσία είναι ότι ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν βρίσκεται στα εγκώσμια.
Ποιος στα αλήθεια νοιάζεται για το παιχνίδι της Εθνικής Ομάδας και την επιστροφή της «γαλανόλευκης» στο Γουέμπλεϊ; Οι διεθνείς που μέχρι πριν από λίγες ώρες αρκετοί από αυτούς μοιράζονταν τα ίδια αποδυτήρια ή το ίδιο γήπεδο με τον εκλιπόντα, άλλοι που έχουν παίξει συμπαίκτες μαζί του κάτω από την ομπρέλα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος το οποίο τίμησε 12 φορές ο Τζορτζ Μπάλντοκ, υποχρεώνονται να ξεχάσουν. Να γίνουν ρομπότ, να πατήσουν το «στοπ», να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να βγουν εκεί έξω να παλέψουν για τους ίδιους, για εκείνον, για μια χώρα που έχει ως προτεραιότητα πως θα αυξήσει τα views και τα κλικ της μέσα από το θάνατο, μια κοινωνία που ενδιαφέρεται για το κέρδος και το κουτσομπολιό. Ένα μέρος της τουλάχιστον γιατί τον «μηδενισμό» δεν τον ενστερνίστηκα ποτέ και δεν είναι λίγοι εκείνοι που από το πρωί έχουν διακρίνει τον οχετό.
Αηδία, απέχθεια, αποστροφή, βδελυγμία. Το φάουλ ήταν συντονισμένο και όχι στιγμιαίο. Ήταν προμελετημένο. Όταν κάποιοι πάγωναν μην μπορώντας να πιστέψουν αυτό που κυκλοφορούσε, κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν να σηκώσουν drone, να κόψουν, να ράψουν, να συνθέσουν, να βγουν και να αραδιάσουν δίχως αναίδεια τη μελέτη τους. Έστω και οι «τύποι» πήγαν περίπατο, η ασυναισθησία σε όλο της το μεγαλείο.
Αμ η UEFA; «Το αγωνιστικό καλεντάρι είναι πιεσμένο, που χρόνος για αναβολές» σε μέσες άκρες η απάντησε στο επίσημο αίτημα της ΕΠΟ για αναβολή. Κανένα ίχνος ενσυναίσθησης. Μαύρα περιβραχιόνια, ενός λεπτού σιγή και την τιμήσαμε τη μνήμη του. Στο «βωμό» του χρήματος και των συμφωνιών, των χρημάτων και των παχυλών χορηγιών, θυσιάζεται η ανθρωπιά, το αυτονόητο. Απρόσωποι για μία ακόμα φορά οι θεσμοί, μαριονέτες. Πως να πιστέψεις μετά σε αυτούς και να μην γίνει «φταίχτης» ο αθλητισμός;
Ο βάλτος θα συνεχίσει να υφίσταται όσο το «δριμύ κατηγορώ» διαρκεί για λίγο. Μέχρι να ξεχαστεί και να έρθει μία άλλη αφορμή για τηλεθέαση, προβολή και «ρεπορτάζ». Όσο θα υπάρχουν αυτιά και μάτια που θα ενδιαφέρονται να μάθουν πόσο πλήρωνε ο Μπάλντοκ και ο κάθε Μπάλντοκ ή ο Παναθηναϊκός και ο κάθε Παναθηναϊκός στον ιδιοκτήτη της βίλας. Όσο περνούν αδιάφορα όσα συμβαίνουν πέρα από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Όσο ο θάνατος θα «πουλά» και εμείς θα τον αγοράζουμε.
