Ιανουάριος του 2024. Στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ είναι περίπου 60 άτομα στο απογευματινό τμήμα και στην τάξη συζητάμε για τη ρεβάνς του Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στο Κύπελλο.
Στον πίνακα έχουν γραφτεί πάνω από 30 ονόματα, παικτών που είναι «συνδετικοί κρίκοι», μεταξύ των δύο. Εν τέλει, από τα τόσα ονόματα, στο τέλος μένει ένα: «Νίκος Σαργκάνης».
«Πού και πώς μπορούμε να τον βρούμε;» ρωτάω. «Έχει ακαδημίες» ακούγεται απ’ το βάθος. «Βρες το τηλέφωνο και έλα μπροστά».
Εν τέλει, από μία τάξη περίπου 60 παιδιών, ο πιο μικρός, που ζήτημα να είχε «κλείσει» τα 18, σηκώνεται και μπροστά σε όλους, αρχίζει να ψάχνει τον Νίκο Σαργκάνη.
Τηλέφωνο στην ακαδημία, «πέρασμα» της επαφής, κλήση στον ίδιο, και για μένα, deja vu.
Θυμήθηκα την πρώτη φορά που μίλησα μαζί του. Οκτώβριος του 2021, για ένα αφιέρωμα στο 0-0 του Αθηναϊκού με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
«Ψαρωμένος» και ταυτόχρονα με ένα δέος, γι’ αυτόν που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της γραμμής. Αυτός πάλι, σαν να ήμουν εγγόνι του. Με υπομονή στο άγχος μου, στη βλακεία μου, σε αυτά που έχει απαντήσει τόσες και τόσες φορές.
Ακριβώς τα ίδια, λοιπόν, κι εκείνο το απόγευμα. Απλώς για να μην χαλάσει το χατίρι στο πιτσιρίκι που τον πήρε τηλέφωνο.
Κάθισε υπομονετικά, χωρίς να έχει και πλήρη εικόνα των ομάδων. Κι ας ξεχείλιζε το άγχος, ακόμα κι από το τηλέφωνο.
Πόσα «εγγόνια» να αντιμετώπισε με τον ίδιο τρόπο, επί τόσα χρόνια; Απλώς γιατί ήξερε, πόσο σημαντικό ήταν γι’ αυτά.
Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, αμέσως μετά τα 5-10 λεπτά της κλήσης, μία τάξη 60 ατόμων, άρχισε να χειροκροτά τον 18χρονο για το θάρρος του. Από την άλλη, εγώ δεν έχω φύγει ξανά πιο γεμάτος από την τάξη. Χωρίς να έχω κάνει και τίποτα, εν τω μεταξύ.
Ο Νίκος Σαργκάνης, απλώς σηκώνοντας το τηλέφωνο, έδωσε άλλη ώθηση τόσο στον ίδιο, όσο και στους άλλους 59, που εκ των υστέρων, θα ήθελαν να έχουν πάρει εκείνοι τηλέφωνο.
Όσον αφορά σε προσωπικό επίπεδο; Ίσως θα ήταν πιο λογικό, να έχω ως πιο έντονη ανάμνηση, εκείνο το αφιέρωμα το 2021 ή την πρώτη φορά, που συναντηθήκαμε από κοντά.
Όποτε με ρωτήσουν, όμως, «πώς ήταν ο Νίκος Σαργκάνης τις φορές που μιλήσατε», σίγουρα, θα μείνω σε εκείνο το απόγευμα. Αρκεί.
