Από τη μία, η γεμάτη πίστη κι ένταση εμφάνιση, το «άνοιγμα» του δρόμου για την απευθείας συμμετοχή στη League Phase του επόμενου Champions League, το χειροκρότημα για τη νίκη και την απόδοση. Κι από την άλλη ένα μεγάλο «γαμώτο». Γιατί, στο χορτάρι, ο Ολυμπιακός έδειξε ότι μπορούσε τελικά να γράψει στο βιβλίο της ευρωπαϊκής του ιστορίας μια ακόμα μεγάλη ανατροπή και να προχωρήσει ακόμα πιο βαθιά στο Europa League.
Από τη μία, το απογοητευτικό πρώτο μέρος κάτω από τον βροχερό ουρανό της Τοσκάνης που προμήνυε έναν πικρό αποκλεισμό. Από την άλλη, η μεταμόρφωση του δευτέρου μέρους, η μεταφορά της πίεσης στη Φιορεντίνα, η αίσθηση του ότι ο Παναθηναϊκός άξιζε τουλάχιστον να παίξει τα ρέστα του στην παράταση και να παίξει στους «8» του Conference League, σε μια χρονιά που τον πλήγωσε στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Out of the box
Η απουσία του κομβικού Ελ Κααμπί και του Κωστούλα άφησε τον Μεντιλίμπαρ με περιορισμένες λύσεις για τη γραμμή κρούσης κι εκείνος επέλεξε να κάνει κάτι out of the box. Στην κυριολεξία, καθώς οι «ερυθρόλευκοι» κατέβηκαν στον αγωνιστικό χώρο χωρίς σέντερ φορ. Με την επιλογή του να τοποθετήσει τον Ζέλσον στην κορυφή και τους Τσικίνιο–Όρτα–Ροντινέι στην τριπλέτα πίσω του, ο Βάσκος προσπάθησε να αιφνιδιάσει τους Νορβηγούς, να κερδίσει σε πίεση και ένταση ψηλότερα στον αγωνιστικό χώρο, καθώς και να χτυπήσει με γρήγορες μεταβάσεις και δημιουργία χώρων.
Το πλάνο του βγήκε όσον αφορά την πίεση, τα κλεψίματα, την κατοχή. Οι «ερυθρόλευκοι» κέρδιζαν τις μονομαχίες, επανακτούσαν γρήγορα την μπάλα, έβγαζαν επιθετικά μαρκαρίσματα και δημιούργησαν επικίνδυνες στιγμές, χωρίς όμως να καταφέρουν να κουνήσουν τα αντίπαλα δίχτυα. Το «κουτί» έμοιαζε άδειο και ο Ζέλσον δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως φορ, μένοντας για ένα ακόμα ματς μακριά από ποιοτικά τελειώματα. Η επιλογή του Μεντιλίμπαρ σήκωσε αρκετή κριτική και αυτό είναι κατανοητό, από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να βρει γκολ. Τακτικά ωστόσο είχε ενδιαφέρον και λειτούργησε ως προς την κυριαρχία των γηπεδούχων στα 2/3 του γηπέδου.
Η πίεση του Ολυμπιακού λειτούργησε και προστατευτικά ως προς την άμυνά του, σε όλες πλην μίας φάσης. Αυτής του γκολ. Η αντεπίθεση της Μπόντο ήταν εξαιρετική και μολονότι έπαιξε ρόλο η ανασταλτική αδράνεια του Ολυμπιακού, οι κάθετες κινήσεις των φιλοξενούμενων και ο τρόπος που «τραβούν» τους αμυντικούς ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν ο Χεγκ για να βγει στην πλάτη του Ορτέγκα. Σε ρεβάνς αγώνα που έχει λήξει 3-0, με 33 λεπτά τεράστιας προσπάθειας και χαμένες ευκαιρίες, ο Ολυμπιακός είδε την αντίπαλό του να «κλειδώνει» την πρόκριση. Το γεγονός ότι πνευματικά και σωματικά έμειναν στο ματς, είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας που έχτισε ο Μεντιλίμπαρ και χαλύβδωσε η περσινή κατάκτηση του Conference League.
Η είσοδος του Γιάρεμτσουκ έδωσε σημείο αναφοράς στην επίθεση και έδειξε ότι αν ο Ουκρανός είχε ξεκινήσει, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Στον αντίποδα, αν μια από τις ευκαιρίες γινόταν γκολ όλοι θα μιλούσαν για την τακτική κίνηση ματ του «Μέντι». Οι προπονητές «ζουν» και «πεθαίνουν» με τις αποφάσεις τους και τα υπόλοιπα είναι για τα Social Media. Την ίδια ανταπόκριση έδειξε ο Ολυμπιακός μετά από μια ακόμα στιγμή που μπορεί να «αδειάσει» την ψυχολογία: Το χαμένο πέναλτι του Ροντινέι. Χρειάστηκαν δύο λεπτά για να απειλήσει με τον -εξαιρετικό- Μουζακίτη και πέντε για να βρει εκ νέου δίχτυα με τον Γιάρεμτσουκ. Η παρουσία του Ολυμπιακού ήταν εκείνη που κρατούσε την πίστη ζωντανή και στην εξέδρα, μιας και η εικόνα του αγώνα έδειχνε πως αν έβρισκε ένα ακόμα τέρμα, η πρόκριση θα ερχόταν. Έμοιαζε πιθανό, ακόμα και με δέκα παίκτες. Ακόμα και με τον Ρέτσο κάτω από τα δοκάρια.
Το πολυπόθητο τρίτο γκολ δεν ήρθε ποτέ, παρά τις ευκαιρίες. Πιθανόν να πήρε κάπου το μάτι σας τη συντριπτική -υπέρ των «ερυθρόλευκων»- στατιστική, όμως όπως είπε και ο Μεντιλίμπαρ «στο ποδόσφαιρο τελικά δεν μετράνε οι στατιστικές και τα νούμερα παρά μόνο τα γκολ, αυτό έχει σημασία». Σε δύο ματς, ο Ολυμπιακός είδε την Μπόντο Γκλιμτ να του βάζει τέσσερα γκολ και το γεγονός αυτό καταρρίπτει οποιαδήποτε φωνή για άδικο αποκλεισμό. Ο Ολυμπιακός ωστόσο έχει να κρατήσει πολλά από αυτό το ζευγάρι.
Το γεγονός ότι οι φίλοι του πήγαν στο γήπεδο πιστεύοντας πραγματικά στην ανατροπή μετά από το καταστροφικό αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα, είναι κάτι που το έχουν κερδίσει με το σπαθί τους οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής. Το μωσαϊκό περί πίστεως που σηκώθηκε στην κερκίδα αντανακλούσε στο χορτάρι για ενενήντα λεπτά. Δεν είναι αυτονόητο το χειροκρότημα μετά από έναν αποκλεισμό. Η συγκίνηση του Ρέτσου μετά το τέλος του ματς τα έλεγε όλα. Αυτή η μαγιά που έχει δημιουργηθεί εξηγεί πολλά για την αντίδραση και την πνευματική προσήλωση μετά από δύσκολα αποτελέσματα, λάθη και ατυχίες. Δεν γίνεται να τεθούν εκτός παιχνιδιού. Το θέμα είναι η διαχείρισή τους.
Αντίδραση, έστω και καθυστερημένα
Ο Παναθηναϊκός, στο δεύτερο χρονικά ματς της Πέμπτης, μπήκε χωρίς εκπλήξεις στην 11άδα του με στόχο την υπεράσπιση του σκορ στον αγώνα του ΟΑΚΑ. Σκορ εύθραυστο, αλλά τον έβαζε στη ρεβάνς σε θέση οδηγού, απέναντι σε μια ομάδα που βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο λόγω των πρόσφατων αποτελεσμάτων της. Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική, όμως στο πρώτο μέρος δεν λειτούργησε τίποτα καλά για τους «πράσινους».
Οι βιόλα έπαιζαν στα όρια της κίτρινης κάρτας, ενώ ο Τζον Μπίτον δεν έδειχνε αυστηρότητα στον πειθαρχικό έλεγχο. Η ένταση των γηπεδούχων τους βοηθούσε να κερδίζουν τις δεύτερες μπάλες και τις περισσότερες μονομαχίες, εφαρμόζοντας το πλάνο τους και κατάφέρνοντας στο 24’ να βρίσκονται ήδη με το σκορ πρόκρισης στα χέρια τους. Ο Κιν με τον Μαντράγκορα είχαν δύο ακόμα καλές ευκαιρίες, με την εικόνα της αναμέτρησης να μην αφήνει και πολλά περιθώρια για ελπίδες πρόκρισης.
Στην επιστροφή τους στον αγωνιστικό χώρο από τα αποδυτήρια, οι «πράσινοι» έμοιαζαν σαν να έχουν αλλάξει τσιπάκι. Σταδιακά ανέβασαν ρυθμό και βρήκαν τις δυνάμεις να προσαρμοστούν γρήγορα στη νέα συνθήκη του αγώνα, που τους ήθελε να κυνηγούν το αποτέλεσμα και όχι να υπερασπίζονται το υπέρ τους 3-2 του πρώτου ματς. Η είσοδος του Ιωαννίδη, πλάι-πλάι με τον Σφιντέρσκι και το ανακάτεμα της τράπουλας από την Βιτόρια δημιούργησαν τις καταστάσεις που ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να πετύχει στο πρώτο ημίχρονο. Η πίεση εντάθηκε, οι ευκαιρίες χάθηκαν και η ρήση του Μεντιλίμπαρ ήρθε να επιβεβαιωθεί ξανά. Μετρά, στο τέλος της βραδιάς, το ποιος θα κουνήσει το πλεκτό.
Το έκανε ο Κιν, για το 3-0. Ο Παναθηναϊκός απάντησε άμεσα με το γκολ του Ιωαννίδη από το πέναλτι που κέρδισε ο Ουναΐ και το μοτίβο του δευτέρου μέρους διατηρήθηκε μέχρι το τέλος, το οποίο βρήκε και τον Παναθηναϊκό με δέκα παίκτες, μετά την αποβολή με δεύτερη κίτρινη του Μλαντένοβιτς.
Το «πράσινο» κομμάτι του Αρτέμιο Φράνκι χειροκρότησε παρά τον αποκλεισμό, παρότι το «τριφύλλι» προερχόταν από την ισοπαλία στο πρωτάθλημα με τον Ατρόμητο, παρότι έχει αποκλειστεί από το Κύπελλο κι έχει μείνει πίσω στο πρωτάθλημα. Γιατί η προσπάθεια, η πίστη ότι μετά από τόσα χρόνια ο Παναθηναϊκός θα έφτανε σε προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης, έμεινε ζωντανή μέχρι τέλους. Ακόμα κι αν το πρώτο ημίχρονο ήταν κακό, ακόμα κι αν το τελικό αποτέλεσμα σημαίνει ότι, ρεαλιστικά, ο μόνος φετινός στόχος που απομένει είναι άχαρος για μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό: Η κατάκτηση της δεύτερης θέσης στην Ελλάδα.
Εδώ κι αν δεν ήταν αυτονόητο το χειροκρότημα, μετά τις καταστάσεις που έχει περάσει φέτος το «τριφύλλι». Είναι, όμως, πάντα αλλιώς να πέφτει κάποιος μαχόμενος κι ο Παναθηναϊκός το έκανε, έστω και καθυστερημένα. Είπαμε, λάθη και δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι η διαχείρισή τους και η δυνατότητα αντίδρασης. Έστω και αποσπασματικά.
