Τα πράγματα σχεδόν ποτέ δεν είναι τυχαία. Πρόσφατα, γράφαμε για την αγωνιστική εξέλιξη του Κωνσταντή Τζολάκη και τη σημασία της πνευματικής ωριμότητας και ετοιμότητας, η οποία είναι σαφής στον τρόπο που διαχειρίζεται τις καταστάσεις και στις αποφάσεις που παίρνει. Ακόμα πιο πρόσφατα, είχα την τιμή να συνομιλήσω μαζί του για ένα κομμάτι μη αγωνιστικό: Τον συνδυασμό της καριέρας με την ακαδημαϊκή μόρφωσης και το πτυχίο που πήρε στη διοίκηση επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Η σημασία του “dual career” για έναν ποδοσφαιριστή είναι πολύ σημαντική για το μετά, για όταν επέλθει το φινάλε από τα γήπεδα. Οι έρευνες δείχνουν ότι το 50% των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών σταματούν την καριέρα τους χωρίς να το έχουν προγραμματίσει, επομένως είναι πολύ σημαντικό να έχουν προβλέψει το επόμενο βήμα. Ένα πτυχίο ή μια οποιαδήποτε εκπαίδευση σε κάτι που τους αρέσει, τους γεμίζει και είναι πιθανόν να αποτελέσει επαγγελματικό προορισμό συχνά αποτελεί το «κλειδί».
Η «διπλή καριέρα» όμως είναι σημαντική και για το τώρα. Ο μεγάλος Τζιόρτζιο Κιελίνι, πρεσβευτής της FIFPRO σε θέματα εκπαίδευσης, έλεγε πως ο συνδυασμός των σπουδών με το ποδόσφαιρο τον βοήθησε πολύ και μέσα στα γήπεδα. Τον βοήθησε πνευματικά, στο κομμάτι της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, της συγκέντρωσης, της πνευματικής πίεσης για έναν στόχο και του «αδειάσματος» από το ποδόσφαιρο που μονοπωλούσε τη ζωή και το μυαλό του.
Στην κουβέντα λοιπόν με τον ΠΣΑΠΠ, ο Κωνσταντής Τζολάκης είπε: «Σαφώς κάποια μαθήματα συνδυάζονται και με την καθημερινότητα και πόσο μάλλον με τις προπονήσεις και τους αγώνες, είναι κάτι το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Απλά θεωρώ ότι δεν είναι το πανεπιστήμιο που θα σας δώσει αυτά. Οι βάσεις μπαίνουν από την οικογένεια, από όταν είσαι σε μικρή ηλικία και διαδραματίζουν σημαντικό παράγοντα για την εξέλιξή σου. Αλλά βέβαια και τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο σίγουρα βοηθάνε, όχι μόνο στα ποδοσφαιρικά βήματα, αλλά σε όλους τους τομείς. Από το να διαπραγματευτείς ένα συμβόλαιό σου, αφού μιλάμε για το ποδοσφαιρικό σκέλος, μέχρι το τι θα κάνεις όταν αποσυρθείς από το ποδόσφαιρο».
Ο Τζολάκης ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει ηλικιακό φράγμα για να ξεκινήσει κάποιος ένα πτυχίο, ένα course κάτι που θα του ανοίξει πιθανόν μια νέα πόρτα: «Σαφώς και όχι (σ.σ. δεν υπάρχουν ηλικιακά όρια). Τώρα είμαι τώρα 23. Σε 13-14 χρόνια, δεν ξέρω πότε, η καριέρα μου θα τελειώσει. Οχι μόνο εμένα, όλων των παιδιών και των ποδοσφαιριστών που φτάνουν σε αυτή την ηλικία. Εχουμε μια ζωή μπροστά μας ολόκληρη, που θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε το τι θα κάνουμε. Και αν το μόνο πράγμα που ξέρεις να κάνεις στα 37 σου είναι να κλωτσάς μία μπάλα, είναι λίγο πρόβλημα. Το έβλεπα μέσω συνεντεύξεων από μεγαλύτερους παίκτες, που τελείωναν οι προπονήσεις, οι αγώνες και απλά έλεγαν ότι κάθομαι στο σπίτι και δεν έχω τι να κάνω. Οπότε το να έχεις ένα πτυχίο και μια ασχολία στην οποία θα περνάς την καθημερινότητά σου και θα σου αρέσει αυτό που πραγματικά κάνεις, πιστεύω ότι μόνο θετικά μπορεί να το δει κάποιος ποδοσφαιριστής που να θέλει να πάρει ένα πτυχίο ανεξαρτήτως ηλικίας».
Διαβάζοντας ή ακόμα καλύτερα παρακολουθώντας τον Τζολάκη να μιλάει, καταλαβαίνεις αρκετά για αυτό που βλέπεις στο χορτάρι. Γιατί υπάρχουν κάποια στοιχεία που δεν χτίζονται (ως επί το πλείστον) στα γήπεδα και στα γυμναστήρια. Καλλιεργούνται από οικογένειες, αναπτύσσονται στους πρώτους χώρους κοινωνικοποίησης, διευρύνονται όσο διευρύνεται το μυαλό και το πεδίο γνώσεων. Και όλα μαζί συντελούν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα, που ακούμε συχνά για το πόσο σημαντική είναι στον αθλητισμό και στον πρωταθλητισμό. Ο Κωνσταντής Τζολάκης δείχνει ότι είναι ένα παιδί με αρχές, που κυνήγησε το όνειρό του στο ποδόσφαιρο χωρίς να ξεχνά την υπόσχεση προς τους γονείς του και την ακαδημαϊκή του εξέλιξη. Κι έφτασε στα 22 του, να έχει σηκώσει Κύπελλο, Πρωτάθλημα, και Conference League, να έχει παίξει στην Εθνική Ελλάδας και να ορκίζεται φορώντας τήβεννο. Γιατί, όπως είπαμε και στο ξεκίνημα του κειμένου, τίποτα δεν είναι τυχαίο…
