Καμία ψηφοφορία και κανένα γκάλοπ στον κόσμο – όσο κι αν έχουν χρησιμοποιηθεί με προσοχή και σεβασμό στη διαδικασία οι συνισταμένες – δεν δύναται να τους ικανοποιήσει όλους όταν εμπλέκεται το προσωπικό στοιχείο. Το παραπάνω συμπέρασμα, είναι… νόμος.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης ολοκληρωμένης εβδομάδας του νέου έτους οι κάλπες που «έτρεχαν» κοντά ένα μήνα, έκλεισαν και τα οριστικά αποτελέσματα για την κορυφαία 25άδα του κοινού στη Euroleague, «κλείδωσαν».
Πρόθεση της διοργανώτριας αρχής ήταν να βγάλει τους Top-25 που πάτησαν ποτέ τα παρκέ της από την αρχή της γέννησής της μετά το διαχωρισμό της με τη FIBA (2000-01). Διαδικασία που περιλάμβανε και κατά 10% την άποψη του κόσμου που είχε τη δυνατότητα να… ρίξει την ηλεκτρονική του ψήφο.
Το υπόλοιπο 90% προέρχεται από ένα σύστημα που έχει καθορίσει η EuroLeague, όπου συμπεριλαμβάνονται οι πολυτιμότεροι παίκτες (MVP) και μέλη των καλύτερων ομάδων της δεκαετίας, από το 2000 έως το 2010 και από το 2010 έως το 2020. (40%), μαζί με τους προπονητές νικητές της Euroleague (40%), αλλά και τους δημοσιογράφους (10%).
Τα συμπεράσματα της ψήφου
Κρίνοντας ως μετά Χριστόν Προφήτες και με διάχυτη την περηφάνεια για τους «δικούς» μας υποψήφιους που τα πήγαν περήφημα (5 στους 10 κορυφαίους της ψηφοφορίας ήταν Έλληνες και 9 στους 10 έχουν αφήσει το στίγμα τους στο ελληνικό μπάσκετ), μερικά αδιάσειστα συμπεράσματα εξάγονται. Ως προς την οριστική έκβαση.
Αρχικά και χωρίς τούτο να σημαίνει πως μας… χαλάει, η συμμετοχή των Ελλήνων φαίνεται πως ήταν ιδιαίτερα ηχηρή. Όχι πως οι Δημήτρης Διαμαντίδης (1ος με 3,20% των ψήφων), Βασίλης Σπανούλης (3ος με 3,01% των ψήφων), Θοδωρής Παπαλουκάς (5ος με 2,76% των ψήφων) και οι υπόλοιποι, δεν αποτελούν legends του θεσμού. Κάθε άλλο.
Και είδωλα έχουν υπάρξει για σπουδαίους παίκτες παγκοσμίου φήμης (ο Σπανούλης για τον Ντόντσιτς, ο Παπαλουκάς για τον Φουρνιέ τον οποίο ξεχώρισε ανάμεσα στους Έλληνες, ο «3D» για τον Μίτσιτς) αλλά και πηγές έμπνευσης. Παρόλα αυτά το τόσο έντονο «γαλανόλευκο» χρώμα αφού οι 9 από τους πρώτους δέκα έχουν συνδέσει το όνομά τους με τους «αιώνιους», κάτι δείχνει για τη συμμετοχή από τα μέρη μας.
Φαίνεται άλλωστε και η… τρέλα που υπάρχει σε κάθε FinalF Four με απόβαση πολλών χιλιάδων. Και στην τελική, ας έμπαιναν και οι υπόλοιποι να ψηφίσουν τους «δικούς τους», χρόνο σίγουρα είχαν.
Δεύτερο αυτοματοποθημένο συμπέρασμα βάσει αποτελεσμάτων, στο οποίο δεν χωρά και ιδιαίτερη αμφιβολία και ουσιαστικά «στοίχισε» σε μερικούς, ήταν ο μέσος όρος ηλικίας που μπήκε στη διαδικασία να ρίξει την ψήφο του.
Αρκετοί από εκείνους που μεσουράνησαν την πρώτη δεκαετία της διοργάνωσης και δη στην εκκίνησή της, έμειναν πίσω. Λησμονήθηκαν τα ανδραγαθήματά τους και είναι απολύτως λογικό.
Το χέρι πηγαίνει αυτόματα στα πρόσωπα που έχει πιο έντονα κατά νου να κυριαρχούν στα παρκέ της Euroleague και να τα μαγεύουν και το γεγονός αυτό έχει να κάνει με την παλαιότητα.
Τα «θύματα»
Δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με την 25άδα έστω κι αν η 16η θέση του «αρτίστα» και βετεράνου πλέον Σέρχι Ροντρίγκεθ μοιάζει πολύ χαμηλή ή η 17η του δεύτερου σκόρερ διαχρονικά Νάντο Ντε Κολό και σίγουρα η 19η του κορυφαίου πασέρ και «κλέφτη» Νικ Καλάθη.
Ακόμα και το 1,84% του «γίγαντα» Έντι Ταβάρες των δύο κατακτήσεων του τροπαίου, MVP του Final Four 2023 και all-time μπλοκέρ, μοιάζει λίγο.
Για να καταλήξουμε σε μερικούς «ριγμένους», πρέπει τότε να διαχωρίσουμε τα κριτήρια. Βάσει μαθηματικών, κατάφορη αδικία αποτελεί η απουσία από την 25άδα του Άντονι Πάρκερ.
Ο άλλοτε άσος της Μακάμπι Τελ Αβίβ, μπορεί να αγωνίστηκε μονάχα 4 σεζόν στη Euroleague (2001-02, 2003-2006) παρόλα αυτά κατάφερε με τα πεπραγμένα του να αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια. Αδίκως για τον υπογράφων, όχι σε τέτοιο βαθμό που του αρμόζει βάσει των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας.
Το μόλις 1,40% δεν μπορεί επουδενί να αντισταθμιστεί με τον παικταρά που έγραφε διαρκώς νούμερα. Οδήγησε τρεις φορές του Ισραηλινούς στο πάνθεον (2004 και 2005), συμπεριλαμβανομένης και της Suproleague (2001) κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Δις MVP του θεσμού (2005 και 2006) και μέλος της πρώτης πεντάδας, κορυφαίος του Final Four το 2004 και πρώτο «βιολί» την αγωνιστική περίοδο εκείνη. Παρόλα αυτά, τα παραπάνω δεν ήταν αρκετά για κάτι καλύτερη από την 30η θέση στις προτιμήσεις του κοινού.
Βάσει αριθμών και κατακτήσεων, μία ψηλότερη θέση θα μπορούσε να έχει και ο Κώστας Τσαρτσαρής (31η με 1,34%), έχοντας 3 κατακτήσεις Euroleague στο παλμαρέ του.
Τι να πει κανείς και για τον Νίκολα Βούισιτς με το περίεργο στυλ εκτέλεσης που έπαιξε τελικό με τον Ολυμπιακό το 2010 στο Παρίσι και ημιτελικό στο Βερολίνο μια χρονιά νωρίτερα; Δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μακάμπι (2004, 2005), με την οποία συνδύσε και περισσότερο το όνομά του. 34ος στην προτίμηση του κόσμου με 1,22%.
Ή μήπως για το αμυντικό τείχος Μπράιαντ Ντάντσον που αποτέλεσε ακρογωνιαίος λίθος για την Εφές του Εργκίν Αταμάν. Δύο φορές θριαμβευτής της Ευρώπης (2021, 2022) και άλλες τόσες κορυφαίος αμυντικός της χρονιάς, φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού (2014, 2015).
Θέση στους «ριγμένους» έχει σίγουρα και ο Φελίπε Ρέγιες. Ο εμβλματικός αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, τον οποίο ξεπέρασε σε αρκτές κορυφές τους τελευταίους μήνες ο Σέχριο Γιουλ. Ένας Euroleague legend με τα όλα του και η 49η θέση (0,68%), δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτική.
Για τόσο χαμηλά (92ος με 0,15%) δεν ήταν σίγουρα ούτε ο Κρούνοσλαβ Σιμόν αλλά ούτε και ο Παούλιους Γιανκούνας (78ος με 0,23%), θρύλος της Ζαλγκίρις και μέχρι να τον περάσει ο Κάιλ Χάινς, πρώτος σε συμμετοχές στη διοργάνωση (392). Πλέον από κάτω του, τον έβαλε και ο Κώστας Σλούκας ενώ τον πλησιάζει και ο Κώστας Παπανικολάου.
Ανεξήγητα χαμηλά βρέθηκε και ο νυν πρόεδρος των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων του NBA, Τράϊαν Λάνγκτον. Ο πρώην άσος της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, της Εφές και της Μπενετόν Τρεβίζο, βοήθηκε τα μέγιστα τη «ρωσική αρκούδα» να ανέβει δύο φορές στο ψηλότερο σκαλί (2006, 2008). Ο ίδιος μάλιστα συμπεριλήφθη δυο φορές στην πρώτη πεντάδα της διοργάνωσης (2007, 2008) ενώ ήταν και MVP του Final Four το 2008.
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχασε οριακά την 25άδα (28ος με 1,55%) παρά τις δύο κατακτήσεις και τις άλλες 5 παρουσίες σε Final4, «πληρώνοντας» την αλτρουιστική του προσέγγιση.
Βάσει ταλέντου και όσων έδωσαν στο άθλημα, κάνοντας μικρά παιδιά να ασχοληθούν με αυτό, μία θεση στο πάλκο θα άξιζαν οι Μανού Τζινόμπιλι (27ος με 1,56%), Άρβιντας Σαμπόνις (29ος με 1,45%) Αλφόνσο Φορντ (35ος με 1,14%
Η μία εντυπωσιακή διετία του Μανού Τζινόμπιλι στη Βίρτους – τότε Κίντερ, δεν ήταν αρκετή για να τον φέρει στην 25άδα. Σίγουρα το στίγμα του στο θεσμό, δεν ήταν και δεν είναι τόσο έντονο όσο άλλων αλλά είναι μεγάλη αδυναμία ο «Μανού», ο καλύτερος έκτος παίκτης του 2008, για κόσμο και κοσμάκη.
Ο «θρυλικός» Σάμπας που βρισκόταν μπροστά από την εποχή του στο μοντέλο του σύγχρονο ψηλού, στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τη Ρεάλ προϊστορικά (1995), βάσει γενεθλίων. Ο πρώτος «unicorn» που πέρασε μεγάλος στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, για να μαγέψει και εκεί.
Τιμής ένεκεν, μία θέση στην 25άδα θα μπορούσε να έχει και ο παίκτης, το όνομα του οποίου φέρει το βραβείο του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης. Ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ, ο οποίος έχει τον αξεπέραστο μέσο όρο των 22.2 πόντων στα μόλις βέβαια 54 ματς του στη διοργάνωση.
