Πιο έντονη διακοπή, λόγω εθνικών ομάδων, δεν θυμάμαι. Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο σωστή λέξη. Όχι γλυκόπικρη, γιατί τίποτα δεν ήταν στη μέση. Όλα ήταν στα «κόκκινα». Στα άκρα. Η προσμονή, η λύπη, η χαρά.
Κάποιοι τυχεροί, πήγαμε στο Wembley περιμένοντας να ζήσουμε απλώς την εμπειρία του. Να βιώσουμε το μεγαλείο του; Δεν ξέρω τι πρωτο-περιμέναμε, στα αλήθεια. Ξέρω πολύ καλά με τι φύγαμε: με μια αξέχαστη εμπειρία. Γιατί το «αξέχαστο», δεν είναι πάντα και μόνο θετικό.
Σε τραβούσε κάτι προς τη χαρά; Το βάρος από το τραγικό συμβάν της απώλειας του Τζορτζ Μπάλντοκ σε επανέφερε. Σε τραβούσε εκείνο προς τη λύπη; Οι διεθνείς έκαναν κατάθεση ψυχής, πέτυχαν ό,τι φάνταζε αδύνατο, «σηκώνοντας» συμπαίκτες, τεχνικό επιτελείο, στελέχη της διοίκησης και μια κοινωνία ολόκληρη στα πόδια της.
Κανείς δεν ξέχασε, ούτε ξεχάστηκε, χάρη σε όσα έγιναν στην Αγγλία. Η σκιά του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ παραμένει και θα παραμείνει για καιρό. Το ξεκαθάρισαν παίκτες και κόσμος, με τη στάση και τις δηλώσεις τους.
Η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της διακοπής, όμως, είναι πως ένα μεγάλο μέρος και των δύο, περιμένει πώς και πώς την επόμενη!
Δύο στις δύο νίκες, η Εθνική έχει ξανακάνει. Δύο στις δύο νίκες, με τόσο εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, σε συνέχεια ενός σπουδαίου «διπλού» μέσα στο Wembley, όμως;
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το σύνολό του «έψησε» τον κόσμο. Έδιωξε και την παραμικρή καχυποψία, για το «τι είναι ικανό να κάνει». Γέμισε το Καραϊσκάκης και θεωρώ δεδομένο, πως θα γεμίσει και το ΟΑΚΑ.
Απομονώνοντάς το, εκτός από όμορφο, είναι και πρωτόγνωρο συναίσθημα. Πάντοτε θυμάμαι να υπάρχει γκρίνια για τη διακοπή. Αυτήν τη φορά, όμως, όλοι περιμένουν την επόμενη.
Δεν ήταν όμορφο, που για μερικές ημέρες το χρώμα ήταν ένα και κοινό; Ούτε ντόρος, ούτε φασαρία, ούτε διαμάχες. Όλοι ένα.
Η Εθνική Ελλάδας αυτές τις ημέρες, ήταν η «σταθερά», μακριά από την όποια προτίμηση του καθενός. Πόσο καιρό είχαμε να το νιώσουμε;
Κι επειδή δεν είναι αυτός ο «κανόνας» και το ξέρουμε, ας το απολαύσουμε για όσο κρατήσει.
