Στον (πρωτ)αθλητισμό συχνά, η επιτυχία με την αποτυχία ακροβατούν σε ένα «σχοινί» λεπτό, εύθραυστο. Έτοιμο να σπάσει. Όχι στην περίπτωση της φετινής μπασκετικής ΑΕΚ. Τούτη έχει πετύχει εδώ και καιρό. Οριστικά και αμετάκλητα απ’ όταν απέκλεισε τον ανταγωνιστικό ΠΑΟΚ στα ημιτελικά της Stoiximan GBL. Επίτευξη στόχων, τσεκ.
Το Final Four του BCL ήταν το… κερασάκι στην τούρτα. Εξετάζοντας τη συνθήκη δίχως «κιτρινόμαυρα γυαλιά», η αποστολή ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολη και απαιτητική. Στο δρόμο της ΑΕΚ βρέθηκε η κάτοχος του τίτλου, που αρίβαρε στην Αθήνα ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το back-to-back. Ομάδα έμπειρη με μπάτζετ 10 εκατομμυρίων ευρώ, που έχει πάρει τα τελευταία τρόπαια στην Ισπανία (Copa del Rey, Super Cup)… αμανάτι.
Ο ίδιος κορμός της Μάλαγα, τερμάτισε την περασμένη αγωνιστική περίοδο πάνω από Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Σία στην κανονική διάρκεια της Liga Endesa. Με τον ίδιο πολύ πετυχημένο προπονητή (Ιμπόν Ναβάρο) που έχει βάλει τη δική του σφραγίδα στους Ανδαλουσιάνους. Μία ομάδα που θα μπορούσε να σταθεί στο επίπεδο της Euroleague, από επιλογή όμως δεν βρίσκεται εκεί.
Ένα story πέρα για πέρα success. Με… χιλιόμετρα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και 9 χιλιάδες διαρκείας. Όσους χωράει περίπου η Sunel Arena, η οποία μέχρι πέρυσι, μάζευε δεν μάζευε χίλιους. Και σε κανένα ντέρμπι ο αριθμός να εκτοξευόταν κάτι παραπάνω από το μισό της χωριτικότητας. Μία ομάδα που ο βασικός της σέντερ και πρώτος της σκότερ στον ημιτελικό, Ντίλαν Οσετκόφσκι, είχε συμφωνήσει το περασμένο καλοκαίρι με την Μπαρτσελόνα. Άσχετα που – για την ώρα – συνεχίζει να εκπροσωπεί τη φανέλα της Μάλαγα.
Αυτό το μέγεθος είχε απέναντί της η ΑΕΚ. Τέτοια διαφορά είχε να ισοσκελίσει και σε έναν μεγάλο βαθμό, τεράστιο μέχρι το 35′, τα είχε καταφέρει. Για την ακρίβεια, τα είχε πάει περίφημα σε όλους τους τομείς.
Από το οργανωτικό σκέλος όπου μετέτρεψε ένα γήπεδο με τεράστιες δυνατότητες πλην όμως συνήθως… παγωμένο, σε στολίδι. Εντυπωσιακό makeover, το «σπίτι» της ΑΕΚ καλλωπίστηκε. Το cube έδινε άλλον αέρα, οι φωτισμοί, οι λεπτομέρειες, η φαντασμαγορική είσοδος, οι ανιματέρ. Τα πάντα. Ένα πραγματικό σόου με καλεσμένους τους «διψασμένους» Ενωσίτες.
Την απίθανη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν εκείνοι και την ομαλή συνύπαρξη με τους λιγοστούς Ανδαλουσιάνους που έδιναν το δικό τους στίγμα με τις τρομπέτες. Μέχρι και… forza ΑΕΚάρα έπαιξαν, σηκώνοντας στο πόδι τη Sunel Arena. Ο κόσμος της «Βασίλισσας» το βράδυ της Παρασκευής ήταν ονειρικός. Πραγματικός 6ος παίκτης. Άνθρωποι όλων των ηλικιών αγωνιούσαν για κάθε φάση, κάθε μπάλα. Έδιναν τον παλμό, φώναζαν, έσπρωχναν τους «μαχητές» του Σάκοτα. Το πίστευαν, λαχταρούσαν να δουν την ομάδα τους σε έναν ακόμα ευρωπαϊκό τελικό.
Φυσικά μέχρι το αγωνιστικό. Οι πρωταγωνιστές τα έβαλαν ως ίσοι προς ίσοι με το μεγαθήριο. Δεν πήγαν να κλέψουν το ματς, το είχαν φέρει στα μέτρα τους. Παρότι τελείωσαν τον αγώνα με 1/10 τρίποντα, έκαναν 19 λάθη και έχασαν άλλα τόσα αμυντικά ριμπάουντ. Παρότι τα «βαριά χαρτιά», Χέιλ και Χαμπ δεν βρήκαν ποτέ ρυθμό και η «Ένωση», υπό το βάρος της στιγμής, έμεινε στο πενιχρό 47.2% εντός πεδιάς και τους 65 πόντους.
Κατέβασε μία επίθεση… φωτιά από τους 95 πόντους που σκόραρε κατά μέσο όρο μέχρι να έρθει στην Αθήνα, στους 71. Επέτρεψε στους αντιπάλους της μόλις 9 πόντους σε ισάρριθμα λεπτά στην τρίτη περίοδο. Με τον κόσμο στα… κάγκελα να παραλυρεί.
Στο φινάλε όμως, τελευταίο 6λεπτο, δεν άντεξε και λύγισε. Το διακύβευμα, ο άθλος που απείχε μία ανάσα, τη θόλωσαν. Η λάμψη του τροπαίου, η επίτευξη μίας ακόμα υπέρβασης.
Τα κεφάλια ήταν κατεβασμένα, το κλίμα ήταν… πένθιμο στις τάξεις του αγωνιστικού τμήματος. Θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή. Πως να πεις σε επαγγελματίες παίκτες που έχουν ήδη τρυπήσει το ταβάνι τους μέσα στη σεζόν και έφτασαν πέντε λεπτά μετά από το να σοκάρουν την μπασκετική Ευρώπη, «δεν πειράζει, η προσπάθεια μετράει;» Έχουν εγωισμό, περηφάνια.
Το ήθελαν, φλέρταραν ανοιχτά, κατέθεσαν εαυτόν, μπορούσαν. Τα έφεραν στο δικό τους χέρι και τότε, στη ρωγμή του χρόνου, έριξαν μια κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα που με τόσο κόπο και μόχθο είχαν μαζέψει. Σταγόνα τη σταγόνα.
Το μήνυμα σαφές όμως από τον Σάκοτα στα αποδυτήρια. «Είμαι περήφανος για εσάς, κανένας δεν περίμενε να φτάσουμε μέχρι εδώ, κανείς δεν μας υπολόγιζε.» Όσο κι αν το συναίθημα υπερισχύει σε στιγμές σαν και εκείνες της Παρασκευής (9/5), το κεφάλι οφείλει και πρέπει να μείνει ψηλά.
Η φετινή ΑΕΚ έκανε μία τιτάνια προσπάθεια, κερδίζοντας κάτι ακόμα μεγαλύτερο από ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Τον κόσμο και πάλι στο πλευρό της. Έβαλε το μπάσκετ και πάλι στα σπίτια των απανταχού «Ενωσιτών» που λαχταρούσαν να έρθει το Σάββατο και η Τετάρτη για να πάνε στο γήπεδο, να δουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Το σύνολο αυτό αξίζει την υποστήριξη όλης της «κιτρινόμαυρης» οικογένειας. Και η σεζόν 2024-25, να αποτελέσει προίκα για τις επόμενες, τώρα που το νερό έχει… μπει στο αυλάκι. Ο οργανισμός δείχνει να έχει αφήσει πίσω του τους χαλεπούς οικονομικά καιρούς. Να διατηρήσει αυτή τη ζεστασιά γιατί οι προσδοκίες μεγαλώνουν και τα «θέλω» της ΑΕΚ, δεν καλύφθηκαν ακόμα. «Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα», όπως έλεγε και ο μεγάλος Μητροπάνος.
