Η εικόνα της ήταν παντού στα Social Media της Νότιγχαμ Φόρεστ και στις πρώτες ειδήσεις του site της ομάδας. Η Χλόη Μουστάκη φοράει πλέον τη φανέλα με το δέντρο στην ομάδα γυναικών της Φόρεστ, η οποία την απέκτησε από την Μπρίστολ. Στην πρώτη ανάγνωση του ονόματός της, το μυαλό τρέχει σε Ελληνίδα ποδοσφαιρίστρια. Η Χλόη, ωστόσο, δεν είναι από την Ελλάδα. Διατηρεί το ελληνικό όνομα και την καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της, ο οποίος είναι Γάλλος. Η μητέρα της Ιρλανδή. Κι εκείνη γεννήθηκε στο Οχάιο των ΗΠΑ, έζησε για λίγο στο Παρίσι κι έπειτα μετακόμισε έξω από το Δουβλίνο, μαζί με τη μητέρα της. Εκπροσωπεί, λοιπόν, τη χώρα της. 

Θα ήταν λοιπόν μια καλή μεταγραφή μιας παίκτριας με ελληνική καταγωγή και ελληνικό όνομα, σε ένα ιστορικό κλαμπ της Αγγλίας, αν η ιστορία της δεν έκρυβε μια μάχη, για την οποία αξίζει να διαδοθεί. Μια μάχη με τον χειρότερο εχθρό. Τον καρκίνο. 

Όλα ξεκίνησαν με κόπωση και ιδρώτα

To 2014 η Χλόη Μουστάκη ήταν 19 ετών. Έχοντας βοηθήσει την Πίμαουντ Γιουνάιτεντ να κατακτήσει τίτλο, έχοντας κλείσει τη μεταγραφή της στη Γουέιβς και εκπροσωπώντας την Ιρλανδία σε επίπεδο Κ-19, η καριέρα της είχε μπει σε τροχιά σταθεροποίησης της επαγγελματικής ποδοσφαιρικής της καριέρας. Κάτι που, όταν μεγάλωνε, δεν τολμούσε καν να ονειρευτεί. Στην εθνική φόρεσε το περιβραχιόνιο και μαζί με τις συμπαίκτριές της έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά του ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Επιστρέφοντας από μια αποστολή της Ιρλανδίας, πήγε στον γιατρό για έναν έλεγχο ρουτίνας. «Με κάλεσε μέσα σε μια μέρα και μου είπε: “Κάτι έχει προκύψει, θα ήθελα να επιστρέψεις και να κάνεις μια σειρά από εξετάσεις”, έλεγε στoν Irish Independent. H αλήθεια είναι πως τα συμπτώματα είχαν κάνει την εμφάνισή τους, ωστόσο η Χλόη δεν ανησυχούσε. «Ακόμα και τότε δεν ανησύχησα ιδιαίτερα. Σκεφτόμουν ότι ήμουν απλώς αναιμική. Δεν αισθανόμουν ο εαυτός μου κατά τη διάρκεια του τουρνουά, δεν απέδιδα όπως συνήθως. Ήμουν πολύ κουρασμένη.»

Συνεχίζοντας, σε συνέντευξή της στη Sunday World, προσθέτει: «Λίγο πριν από εκείνο το καλοκαίρι, είχα παρουσιάσει αρκετές έντονες νυχτερινές εφιδρώσεις. Δεν είχα ιδέα ότι αυτό θα μπορούσε να είναι σύμπτωμα. Δεν μίλησα ποτέ γι’ αυτό, απλώς υπέθεσα ότι ήμουν κάπως αδιάθετη ή ότι το σώμα μου πάλευε με κάποια μόλυνση ή απλώς ότι είχε πολλή ζέστη στο δωμάτιο. Δεν ήθελα να πανικοβάλω τον κόσμο, γιατί μπορεί να έχεις έναν κοινό ιό και να εμφανίσεις νυχτερινές εφιδρώσεις. Το θέμα είναι η επαναληψιμότητα και η έντασή τους. Χρειάστηκε να αλλάξω σεντόνια και ρούχα. Θυμάμαι τουλάχιστον δύο φορές μέσα στη νύχτα που ήμουν τόσο ιδρωμένη, που άλλαξα πιτζάμες. Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή, δεν έδωσα σημασία».

Τα πραγματικά σημαντικά

Η διάγνωση δεν άργησε να έρθει. Λέμφωμα Χότζκιν, κακοήθεια των λεμφοκυττάρων που εμφανίζεται στο λεμφικό σύστημα, το οποίο αποτελεί μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος. Η Χλόη έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Σπουδές και φυσικά ποδόσφαιρο, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. «Ξαφνικά, όλα τα άλλα στη ζωή μου έγιναν λιγότερο σημαντικά. Είμαι άνθρωπος που βασίζεται στα γεγονότα. Ήθελα να μάθω τα πάντα για την κατάστασή μου. Πώς είναι η θεραπεία, ποιες είναι οι πιθανότητες. Ξέρω ότι ακούγεται σκοτεινό, έκλαψα πολύ στην αρχή», λέει με ειλικρίνεια, ανατρέχοντας στις πρώτες μέρες μετά τη διάγνωση. 

«Μου έλειψε, προφανώς, το ποδόσφαιρο. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι χρειάζεται απίστευτο ψυχικό σθένος και μπορώ να το καταλάβω, αλλά ήταν μια κατάσταση ζωής ή θανάτου και έπρεπε να το αφήσω στην άκρη. Έπρεπε να επικεντρωθώ στην υγεία μου. Ήξερα πως αν ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο, θα επέστρεφα καλύτερη από ποτέ στο γήπεδο. Δεν ήταν επιλογή. Όσο κι αν μοιάζει με δύναμη, ήταν επιβίωση και περίσταση. Όποιος άλλος βρισκόταν στη θέση μου, το ίδιο θα έκανε.

Η διαχείριση της θεραπείας

Τρεις εβδομάδες μετά τη διάγνωση, η Χλόη ξεκίνησε χημειοθεραπεία στο νοσοκομείο St James’s. «Η θεραπεία διήρκεσε έξι μήνες. Ήταν ενδοφλέβια έγχυση. Συνολικά έκανα 12 συνεδρίες, πήγαινα μια φορά κάθε δύο εβδομάδες. Έλαβα την καλύτερη δυνατή φροντίδα και είμαι ακόμη ευγνώμων γι’ αυτό. Μετά τις πρώτες συνεδρίες, άρχισα να χάνω αισθητά τα μαλλιά μου. Θυμάμαι όταν είχα φτάσει στα μέσα της θεραπείας, ήμουν εξαντλημένη. Είχα έντονη ναυτία, το πιο βασανιστικό σύμπτωμα. Ό,τι φάρμακα κι αν έπαιρνα, κάθε συνεδρία γινόταν και χειρότερη».

Η απώλεια των μαλλιών ήταν ιδιαίτερα σκληρή για τη Χλόη. «Πάντα αγαπούσα πολύ τα μαλλιά μου, ειδικά στην εφηβεία. Το να χάσω αυτό το κομμάτι της ταυτότητάς μου ήταν πολύ δύσκολο. Θυμάμαι πήρα μια από τις καλύτερές μου φίλες μαζί μου όταν τα ξύρισα. Αυτή η ανάμνηση θα μείνει για πάντα. Πήρα μια περούκα. Την πρόσεχα πολύ, την έπλενα στην μπανιέρα. Έγινε κάτι φυσιολογικό. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω πώς τα κατάφερνα κάθε μέρα να το διαχειρίζομαι έτσι».

«Αρχίζεις να αγχώνεσαι και για μικροπράγματα»

Αξίζει να αναφερθούν μερικά ακόμα λόγια της. «Δεν έχεις χρόνο να μείνεις πολύ στο συναίσθημα. Δίνεις στον εαυτό σου λίγες μέρες να διαχειριστεί την κάθε κατάσταση και μετά προχωράς». Όταν οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι είναι πλέον «καθαρή», ξεκίνησε η επίπονη και περίπλοκη διαδικασία αναδόμησης της ζωής της. «Το σώμα μου είχε εξαντληθεί. Δεν είχα τις ίδιες αντοχές όπως πριν αρρωστήσω. Αυτό ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ. Έξι-επτά μήνες μετά τη θεραπεία και ακόμα δεν μπορούσα να επιστρέψω φυσιολογικά σε όσα έκανα έναν χρόνο πριν. Αλλά το σώμα μου είχε περάσει τόσα πολλά, έπρεπε να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου. Από το άγχος και την κούραση, δυσκολεύτηκα πολύ να επιστρέψω στη “φυσιολογική” ζωή. Είχα τεράστιο φόβο υποτροπής. Ξεκίνησα να μιλάω με ψυχολόγο που μου σύστησε ο ογκολόγος μου και με βοήθησε πολύ. Όταν κάνεις θεραπεία για καρκίνο, σε παρακολουθούν συνέχεια, εξετάζουν τα πάντα. Μετά όμως επιστρέφεις στον κόσμο και ναι μεν έχεις τακτικούς ελέγχους, αλλά το καθημερινό κομμάτι δεν υπάρχει πια. Το μυαλό αγχώνεται, υπεραναλύει, κουράζεται. Αρχίζεις να αγχώνεσαι και για μικροπράγματα. Μου ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ. Η διάγνωση αυτή θα με συνοδεύει πάντα, δυστυχώς. Θα έχω πάντα ένα βαθμό άγχους για την υγεία μου.  Είμαι περήφανη για τις δυσκολίες που ξεπέρασα χωρίς να με ορίσουν. Ίσως να ήταν εύκολο να τα παρατήσω σε κάποιες στιγμές, αλλά είμαι χαρούμενη που κατάφερα να σταθώ ξανά στα πόδια μου».

Η Χλόη αντιμετώπισε και τραυματισμούς, με αποκορύφωμα μια ρήξη χιαστού που την κράτησε εκτός γηπέδων για έναν χρόνο. Είχε ωστόσο μάθει να ξεπερνά τα πάντα. Πλέον, στα 29 της, ετοιμάζεται για ένα νέο κεφάλαιο στο Νότιγχαμ και τονίζει: «Είναι περίεργο. Όταν με ρωτούν ποιο ήταν το πρότυπό μου, δεν είχα κάποιο. Πιστεύω ότι πρέπει να είσαι ο δικός σου ήρωας, ο μεγαλύτερος υποστηρικτής σου. Εσύ σπρώχνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα. Αν μπορώ να εμπνεύσω νεαρά κορίτσια να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να συνεχίσουν, τότε αυτό αξίζει»…