Απόγευμα προς βράδυ Πέμπτης (17/7), κατακαλόκαιρο, στο γήπεδο της Νέας Αλικαρνασού στο Ηράκλειο της Κρήτης, η πίκρα έριξε το πέπλο της. Η εκκωφαντική Εθνική Νέων της φάσης των ομίλων που πήγαινε από ρεκόρ σε ρεκόρ και σε ανάγκαζε να βάλεις κάτω τα στατιστικά και τους αριθμούς, πάγωσε στο δρόμο για το βάθρο. Το ενδεχόμενο της παρουσίας σε αυτό ήταν που τη θόλωσε.
Η απελευθερωμένη και έχοντας το γνώθι σαυτόν Εθνική Νέων των πρώτων τριών αναμετρήσεων που δεν είχε το «σύννεφο του πρέπει» πάνω από το κεφάλι της (προκρίνονται όλοι στα χιαστί) ήταν εμφανές πως είχε δώσει τη θέση της σε ένα σύνολο που πλημμυρίστηκε από τις ίδιες του τις προσδοκίες.
Μπορούσε αυτή η παρέα του Αβδάλα, του Σαμοντούροβ, του Λιοτόπουλου και των άλλων παιδιών να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής και γιατί όχι να πανηγυρίσει το χρυσό μετάλλιο όπως είχε κάνει η φουρνιά του Χαραλαμπόπουλου, του Λούντζη, του Κόνιαρη και των υπολοίπων; Δίχως αμφιβολία! Άλλωστε είναι εμφανές διά γυμνού οφθαλμού το ταλέντο με το οποίο είναι προικισμένη αυτή η γενιά που γεννήθηκε με τον «μύθο» της Σαϊτάμας για πρώτα ακούσματα.
«Θα άλλαζε κάτι;», είναι η πιο κομβική ερώτηση. Την απάντηση την έχει δώσει η ιστορία. Άλλαξε κάτι με το χρυσό του 2017 ή μήπως η επόμενη που έρχεται διαθέτει τα ανάλογα σημεία αναφοράς;
Αυτό που δυσκολεύεται να κατανοήσει ο Έλληνας ανεξαρτήτως σπορ και ηλικίας, είναι αυτή η μανία με την οποία έχει νοτίσει το DNA και τον έχει συντροφεύσει όλα αυτά τα χρόνια, για το αποτέλεσμα. Στο «βωμό» του οποίου, γίνονται θυσία θεμελιώδεις αρχές. Όχι μόνο μπασκετικές.
Αυτό το βάρος της επιτυχίας είναι τούτο που λύγισε τους παλίκαρους του Κώστα Παπαδόπουλου και εκτέλεσαν με κάτω από 50% στις βολές (14 χαμένες) ενώ επέτρεψαν και 19 (!) ριμπάουντ σε έναν αντίπαλο που κατέβηκε δίχως όχι ένα, όχι δύο αλλά εννιά βασικά του «όπλα».
Ζακαρί Ριζασέ, Αλεξ Σαρ, Νόλαν Τραορέ, Νοά Πεντά, Τιτζάν Σαλόν, Πακόμ Νταντιέ, Μοχάμεντ Ντιαβαρά, Νοά Εσένγκ και Ζοάν Μπερινγκέρ αν θέλετε και ονόματα, οι οποίοι θα μπορούσαν να ενισχύσουν τους «μπλε» στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μία ομάδα που θα… τρόμαζε ενώ μερικοί από εκείνους θα μπορούσαν – ηλικιακά – να βρεθούν και στο αντίστοιχο EuroBasket U18. Και κάπου εκεί έγκειται η ειδοποιός διαφορά, η οποία έκρινε ουσιαστικά και το αποτέλεσμα.
Τούτοι όμως έχουν επιλέξει ένα διαφορετικό μοντέλο, το οποίο βέβαια λόγω της τεράστιας παραγωγης (χαρακτηριστικό δείγμα τα draft picks) έχει οδηγήσει τους «τρικολόρ» σε back-to-back πρωτιές, οι οποίες δεν ήταν αυτοσκοπός. Κάθε άλλο.
Το γαλλικό μπάσκετ έχει ρίξει το βάρος στην ανάπτυξη περιφερειακών κέντρων που «πλάθουν» τους δικούς τους, μικρούς ήρωες. Μεγαλώνουν εκεί, παίζουν εκεί, δένονται με τον οργανισμό πριν ανοίξουν πιο έτοιμα τα φτερά τους και πετάξουν για άλλες (Ηνωμένες) Πολιτείες.
Οι Γάλλοι και όχι μόνο, έχουν αποτάξει την πίεση της τελικής κατάταξης για την οποία αδιαφορούν, αφού σε αυτές τις ηλικίες και με αυτό το σύστημα διεξαγωγής, μπορεί να φέρει ακόμα και παραπλανητικά αποτελέσματα. Δηλαδή είστε πεπεισμένοι πως οι πορείες, τα μετάλλια και τα βάθρα είναι αυτά που φανερώνουν το «ευ ζην» ενός συστήματος; Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό πως η Ελλάδα (μαζί με την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Σερβία) έχει τα περισσότερα χρυσά μετάλλια στα EuroBasket U20.
Όσο ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα», ζει και βασιλεύει στον μικρόκοσμο του ελληνικού αθλητισμού και δη του ελληνικού μπάσκετ, τόσο αυτή η θηλιά θα σφίγγει.
Όσο τα παιδιά με το ύψος του Αβδάλα, θα προορίζονται για φόργουορντ παραμερώντας κάθε χαρακτηριστικό και χάρισμα, απλά και μόνο διότι «πρέπει» να τους περνάνε την μπάλα και να τελειώνουν τις φάσεις πιο κοντά στο καλάθι ή η νίκη θα αποτελεί – με κάθε κόστος – το μοναδικό μέλλημα στα παιδικοεφηβικά με γονείς να μπλέκονται, τόσο ο δεσμός θα παραμένει γόρδιος. Και αυτό δεν θα αλλάξει με ένα μετάλλιο στο στήθος σε EuroBasket U16, U18, U20 και ούτω κάθε εξής.
Όσο θα γράφονται διθύραμβοι για εμφατικά αποτελέσματα και νίκες κόντρα σε Ρουμανία, Τσεχία και ούτω κάθ’ εξής και το «μας» γίνεται συνώνυμο μιας διάκρισης που δεν ανήκει αλλού ενώ ταυτόχρονα όταν έρχεται η στραβή, προτάσσεται το δάχτυλο και το πρώτο πρόσωπο γίνεται δεύτερο («εσείς»), σχολιάζοντας με την ευκολία του πληκτρολογίου και «πυροβολώντας» στο ψαχνό, τόσο δεν θα βλέπουμε καθαρά.
Σε αυτές τις ηλικίες αναζητείται η εξέλιξη, η άνοδος και η διάρκεια στον χρόνο. Όχι η νίκη και οι έπαινοι στα 18 και τα 20. Το θετικό της υπόθεσης για αυτήν τη φουρνιά, κάποιοι από τους οποίους θα επανδρώσουν και τη γαλανόλευκη σε λίγα χρόνια, είναι το μονοπάτι που έχουν διαλέξει και το NCAA που έχουν διαλέξει, αφού μπορούν να ζήσουν σε ένα περιβάλλον μεγάλου ανταγωνισμού, με προπονητές και προγράμματα που έχουν δομηθεί για να τους «μεγαλώσουν».
Αφήστε που ένα τέτοιο αποτέλσμα, πολλώ δε μάλλον με τον τρόπο που ήρθε, μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ πιο κερδοφόρο από ένα καλοδεχούμενο πάντοτε φυσικά μετάλλιο που όμως «κρύβει» το ζήτημα κάτω από το χαλάκι και λοξοδρομεί από την ουσία.
Υ.Γ: Το κεφάλι ψηλά, τα αυτιά και τα μάτια ανοιχτά. Το μέλλον τους ανήκει…
