«Ο Όλυμπος κι ο Κίσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν. Το ποιο να ρίξει τη βροχή, το ποιο να ρίξει χιόνι», λένε οι στίχοι του γνωστού δημοτικού τραγουδιού. Και το μέρος που κατά τας γραφάς της μυθολογίας φιλοξενούσε κάποτε τους Θεούς, προσπαθεί να πείσει την Όσσα γιατί έχει προτεραιότητα.
«Μη με μαλώνεις» σημειώνει και η Euroleague στη FIBA, προτάσσοντας τους σταρ που «φυλάει» στους κόλπους της και τη δημοφιλία της. Και κάπου εκεί η αέναη κόντρα συνεχίζεται, το ευρωπαϊκό μπάσκετ ζημιώνεται, προκαλώντας μάλιστα και Εθνικές… ρωγμές.
Η ενώτητα που έφερε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην ποδοσφαιρική «γαλανόλευκη» και το ταλέντο που αυτή διαθέτει μεγαλώνοντας τη χαραμάδα προς το φως, ανέβασαν αυτομάτως τις προσδοκίες και για την «Επίσημη Αγαπημένη». Σαν δυο «άλογα» που τρέχουν για τον ίδιο κοινό σκοπό αλλά παρακινούνται το ένα από το άλλο και τούμπαλιν.
Η Εθνική ομάδα πήρε το απόγευμα της Κυριακής (24/11) τη ρεβάνς από την Μεγάλη Βρετανία και σφιχταγκάλιασε την παρουσία της στα τελικά του EuroBasket 2025. Αρχικά στη Λεμεσό και καλώς εχόντων των πραγμάτων στο… κυρίως μενού στη Ρίγα.
Θα ήταν παράλογο άλλωστε – προκαλώντας και πολλές φορτούνες – αν δεν… ισοφάριζε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα από το Νησί στις νίκες. Ούτε Μπέλιγχαμ, ούτε Χάρι Κέιν έχει αν και πρόκεται για μία σοβαρή ομάδα με ομοιογένεια. Γεγονός σπάνιο για τα «φαβορί» τουναντίον των παραθύρων όπως είναι και η Εθνική Ελλάδος.
Με τον αρχηγό Κώστα Παπανικολάου πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρόντα (14π., 10ριμπ., 7 ασ.), να δίνει το σύνθημα στους υπολοίπους, το «πεινασμένο» σύνολο του Βασίλη Σπανούλη δεν είχε κάτι να φοβηθεί. Το μάτι γυάλιζε, η καρδιά χτυπούσε δυνατά, το πάθος έφτανε και περίσσευε.
Ο αρχηγός έβγαλε για λίγες ώρες το περιβραχιόνιο του Ολυμπιακού από το μπράτσο και φόρεσε εκείνο που υπηρετεί με τιμή και περηφάνια, το γαλανόλευκο. Στα περίπου 34′ που έμεινε στο παρκέ, όσα και τα χρόνια του, ήταν το σημείο αναφοράς. Όπως κομβικοί και με το παραπάνω ήταν και οι Λαρεντζάκης και Καλαϊτζακης από τους «αιώνιους» που έθεσαν εαυτόν στη διάθεση του… Εθνικού καλού. X-Factor ο «λευκός Κάιλ Χάινς», Βαγγέλης Ζούγρης.
«Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους, η Εθνική ομάδα είναι ένα, δεν είναι μπαρουτοκαπνισμένοι και μη» τόνισε ο ενωτικός αρχηγός. Και χρειάστηκε να το κάνει διότι τα… τερτίπια FIBA & Euroleague καλά κρατούν.
Το θέατρο του παραλόγου ανάμεσα στις δύο διοργανώσεις συνεχίζεται με τις Εθνικές Ομάδες να ζημιώνονται εν τέλει. Τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα παρουσιάζουν κατά συνθήκη συνθέσεις, αρκετά αλλαγμένες και διαφοροποιημένες από το τελικό ρόστερ στη μεγάλη σκηνή.
Η παγιωμένη δυστυχώς κατάσταση αυτή, πέρα του ότι αποδυναμώνει το «προϊόν» που κάθε άλλο παρά προϊόν βέβαια πρέπει να είναι αφού μιλάμε για Εθνικές ομάδες, δίνει τη χαρά της εκπροσώπησης και μετά την παίρνει σε εκείνους που πραγματικά συνέβαλαν σε μία πρόκριση. Έτσι είναι χτισμένο το σύστημα.
Κυρίως όμως… εκβιάζει την Εθνική οντότητα, τοποθετώντας στη μέση τις Ομοσπονδίες με τους παίκτες και τους συλλόγους τους. Στοχοποιούνται όσοι δεν αποδέχονται την πρό(σ)κληση των ομοσπονδιακών τεχνικών και εξυμνούνται όσοι το κάνουν.
Η παρουσία τους ή όχι γίνεται εθνικό ζήτημα. Ονομάζονται… ρίψασπιδες εκείνοι στους οποίους μπορεί να μην τους επιτρέπονται οι υπερωρίες και η καταπόνηση από εκείνους που τους πληρώνουν τα (παχυλά) συμβόλαια και ήρωες όσοι αφήνουν στην άκρη την κούραση και βάζουν μπροστά την πατρίδα. Χτίζονται αδριάντες με τα λόγια.
Στην ίδια συνθήκη βέβαια βρέθηκε και ο Τόκο Σενγκέλια που έκανε 2.307 χιλιόμετρα και μπήκε ξανά στο παρκέ μετά από 19 ώρες για να βοηθήσει την Εθνική Γεωργίας να μείνει ολοζώντανη στο κυνήγι της πρόκρισης. Ή ο Ντζάναν Μούσα που παράκουσε τη συμβουλή της Ρεάλ και έπαιξε με την Εθνική Βοσνίας. Υπάρχουν κι αυτοί που αψήφισαν τους εργοδότες τους.
«Περιμένω στο επόμενο παράθυρο όλους τους παίκτες για να πάμε στο Ευρωμπάσκετ και να προετοιμαστούμε για μια μεγάλη μάχη». Ο Βασίλης Σπανούλης έστειλε νέο μήνυμα. Άγνωστο ποιοι θα το ακούσουν στις πιο κρύες – πιθανότατα – νύχτες του Φλεβάρη. Λογικά περισσότεροι αφού ταυτοχρόνως δεν θα υπάρχουν υποχρεώσεις και για τους δύο αντίδικους.
Τα «παράθυρα» έτσι όπως διεξάγονται, προκαλούν Εθνική διχόνοια. Σπέρνουν το σπόρο της, φυραίνουν τη θρυαλλίδα, χωρίζουν και πάλι την πατρίδα σε «στρατόπεδα».
Το να φοράς βέβαια τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος, δεν είναι ούτε υποχρεώση, ούτε καταναγκασμός. Είναι τιμή, είναι περηφάνια. (Θα έπρεπε) Κάθε αθλητής να λαχταρά για να τη ζήσει. Κάθε σταγόνα ιδρώτα που χύνεται, κάθε ικμάδα αντοχής, κάθε μπάλα, κάθε νίκη, κάθε δάκρυ, κάθε ήττα, είναι μία προσπάθεια συλλογική.
Είναι το ίδιο το ποιόν του αθλητισμού. Η συνάντηση διαφορετικών κόσμων, μίας άλλης κουλτούρας.
Το μπάσκετ όμως και οι πρωταγωνιστές τους, έχουν πέσει θύματα αντίθετων συμφερόντων που υποθάλπτουν την ενώτητα, τις Εθνικές ομάδες.
«Να βρεθεί μια λύση γιατί είμαστε κι εμείς διεθνείς και όλοι θέλουμε να βρισκόμαστε δίπλα στην Εθνική ομάδα», τόνισε παραμονές του ταξιδιού του στο Κάουνας ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης του Παναθηναϊκού. Δυστυχώς όμως εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν το λόγο, είναι… πιόνια όπως είπε και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης.
Αν οι τρεις τους έστω – όπερ και απεδείχθη στο Παλατάκι – ήταν στο Λονδίνο, η «γαλανόλευκη» θα είχε ήδη το εισιτήριο για το EuroBasket 2025 στα χέρια. Όχι πως στην ουσία ανησυχεί αφού πρέπει να ανατείλει ο Ήλιος του Φλεβάρη από τη Δύση για να μείνει εκτός. Στην τετραπλή ισοβαθμία στο 3-3 (δηλαδή να κάνει 0/2 με Τσεχία εκτός και Ολλανδία εντός) και αυτό να συμβεί με συνολικό υπόλοιπο 19 πόντων (-19).
Η Εθνική Ομάδα έχει μάθει να αποφεύγει τους κλυδωνισμούς των «παραθύρων» και να βγαίνει αλώβητη από αυτούς πολύ πιο εύκολα από άλλες παραδοσιακές δυνάμεις (Κροατία στο φάσμα του αποκλεισμού, Ισπανία κέρδισε στο τσακ τη Σλοβακία και η πρωταθλήτρια κόσμου Γερμανία έχασε στη Σουηδία).
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως της είναι ευχάριστο να διχάζεται επειδή δεν μπορούν άλλοι να τα βρουν μεταξύ τους.
