«Η ρεβάνς απέναντι στην Άντερλεχτ, το ματς της πενταετίας για την ΑΕΚ». Γράφτηκε/ειπώθηκε και υπάρχουν πολλές απαντήσεις στο «γιατί».
Όλες έχουν βάση. Είτε κάποιος τις ενστερνίζεται, είτε όχι, όλοι αναγνωρίζουν το εξής: παίκτες και κόσμος, ως «το ματς της πενταετίας» αντιμετώπισαν το δεύτερο ματς με τους Βέλγους.
Το βράδυ της Πέμπτης (28/08) στη Νέα Φιλαδέλφεια καταλάβαινες από νωρίς, πως οι φιλοξενούμενοι θα υποφέρουν. Λες και υπήρξε κάποια άτυπη συμφωνία μεταξύ 30.000 ανθρώπων, ότι θα το… ζήσουν όπως παλιά.
Γιατί πράγματι, όπως συζητούσαν και στα διάφορα πηγαδάκια, εντός κι εκτός της OPAP Arena, τέτοιου είδους ατμόσφαιρα, μόνο πάνω στην κάψα της πρώτης σεζόν της επιστροφής της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια συναντούσε κανείς.
Συνήθως πρόκειται για «κλισέ», αλλά στη ρεβάνς της ΑΕΚ με την Άντερλεχτ, ήταν μία από εκείνες τις φορές, που κι αυτά αποκτούν αξία. Όσο λαϊκίστικο κι αν ακουστεί, στο τέλος της βραδιάς, έμοιαζε δεδομένο πως το εισιτήριο για τη League Phase του Conference League θα είναι στα χέρια της ΑΕΚ. Ακόμα και οι δικοί της παίκτες αιφνιδιάστηκαν.
Ο Μαρίν από το 2ο λεπτό που αντιλαμβάνεται πως οι Βέλγοι τα έχουν χάσει, αρχίζει να ζητά από τον κόσμο να ανεβάσει την ένταση.
Δεν ξέρω αν αυτό τον «έφτιαξε» κι άλλο, αλλά χωρίς υπερβολή, είναι μαγικό το ματς που κάνει. Μαζί με τον Πινέδα, που «έπιασε» στάνταρ απόδοσης της σεζόν του νταμπλ, μαζί με τον Ελίασον για τον οποίο ισχύουν τα ίδια με τον Μεξικανό, μαζί με τον Κοϊτά που κατά γενική ομολογία, πραγματοποίησε την πιο μεστή εμφάνισή του με τη φανέλα της ΑΕΚ, και ούτω καθεξής.
Θα ήταν τρομερά απλοϊκό έως και άδικο, να ισχυριστεί κανείς πως «ο κόσμος πήρε το ματς». Ο Μάρκο Νίκολιτς έχει δέσει… κόμπο τον Μπέσνικ Χάσι. Το σπουδαιότερο στα μάτια μου; Πως δείχνει ευελιξία.
Δεν «τραβάει» από τα μαλλιά τις επιλογές του, για να παίξει με ρόμβο, απόντων τόσων παικτών. Οι αριθμοί, άλλωστε, με Πινέδα-Μαρίν-Λιούμπισιτς και Κουτέσα στο «10», έβγαιναν αν το ήθελε.
Επιλέγει να έχει παίκτες στα άκρα, άρα πλάτος. Έτσι «φτιάχτηκαν» οι καλές στιγμές στο πρώτο ματς, έτσι οι περισσότερες και στη ρεβάνς. Κύριος εκφραστής των επιθέσεων ο Κουτέσα, που στην OPAP Arena βάζει ένα γκολ το οποίο χρειάζεται ριπλέι για να καταλάβει κανείς πόσο όμορφο και δύσκολο είναι, αλλά και ο Ελίασον που ήταν σε μεγάλα κέφια.
Όλα και όλοι έπαιξαν -πολύ καλά- τον ρόλο τους. Ο κόσμος με τη φωνή του, η ΑΕΚ με το ποδόσφαιρο και τα γκολ της, κι έτσι φτιάχτηκε ένα σκηνικό μυσταγωγικό και πρωτόγνωρο για αρκετούς παίκτες, όπως δήλωσε και ο Ραζβάν Μαρίν.
Στο φινάλε, όμως, ήταν και μία εξιλέωση για τον Μάριο Ηλιόπουλο και τους συνεργάτες του. Φορτώθηκε και άκουσε πολλά στην πρώτη του σεζόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, κι ας έδειξε πως από τη δική του πλευρά (οικονομικά), ήταν έτοιμος να κάνει ό,τι χρειάζεται.
Η ΑΕΚ πέρασε σε ένα νέο κεφάλαιο και με αυτήν την πρόκριση, αυτό το δύσβατο 3/3 σε do-or-die προκριματικές φάσεις, ξαναχτίζει τη σχέση με τον κόσμο της, που είχε κλονιστεί, ξεκινώντας από την απώλεια του πρωταθλήματος της σεζόν 2023/24 κι έπειτα, για να τα βάλουμε σε σωστή βάση.
Και κατ’ εμέ, αυτό είναι το σημαντικότερο κέρδος αυτής της πρόκρισης.
