«Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα» δεν έλεγε ο Παύλος Σιδηρόπουλος μεταδικτατορικά – μέρες που είναι – σε μουσική και στίχους Μίκη Θεοδωράκη και Λευτέρη Παπαδόπουλου; Εκείνου με τα… ψηλά ρεβέρ; Υπάρχει άραγε πιο διαχρονικός στίχος τραγουδιού; Πάντοτε θα είναι άξιος αγόγγυστης αναφοράς.
Η Εθνική ομάδα επιστρέφει. Μετά το ολυμπιακό τουρνουά στο οποίο ξαναγύρισε μετά από μπόλικες τετραετίες, η «Επίσημη Αγαπημένη» βγαίνει από τα παρασκήνια των συλλόγων και της Euroleague για να μπει στο φόντο, σε πρώτο πλάνο. Μαζί επιστρέφει και η κουβέντα περί κλήσεων, λιγοστών επιλογών, λειψανδρίας. Της κακιάς της μοίρας, του προτετελεσμένου, του ζοφερού μέλλοντος. Άλλωστε είναι μόνιμο χαρακτηριστικό της χώρας αυτής και όσων τη χαίρονται (και την εκμεταλλεύονται) να μεμψοιμοιρούν.
Επουδενί το «χρυσωμένο χάπι» δεν είναι η λύση στους αβίαστους προβληματισμούς που το διαθέσιμο υλικό γεννά. Ούτε ο χώρος κάτω από το χαλάκι. Η καταστροφολογία παρά ταύτα έστω κι αν μπορεί να λειτουργήσει ως κινητήριος δύναμη βραχυπρόθεσμα, πλήττει στον ορίζοντα.
Εν μέσω ασταμάτητων αγωνιστικών υποχρεώσεων της Euroleague και φυσικά του ανεπηρέαστου από την κόντρα FIBA και Euroleague κόσμου του NBA, οι Εθνικές ομάδες επανεμφανίζονται. Ο λόγος; Το «παράθυρο» ως είθισται να λέγεται για το επερχόμενο EuroBasket 2025. Ένας όμιλος του οποίου θα λάβει χώρα στην Κύπρο.
Αποφασιστικό βήμα για να δώσει το παρών έχει κάνει και το ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με το 2-0 που κουβαλά από το Φλεβάρη του 2024 και τις νίκες επί της Τσεχίας στο ΣΕΦ και της Ολλανδίας εκτός. Εκείνο το θρίλερ που έκρινε ο Βασίλης Τολιόπουλος. Μπαμ και κάτω οι εκπρόσωποι από τη «χώρα της τουλίπας».
Μέσα σε 69 περίπου ώρες, η σαφώς αλλαγμένη σε σχέση με το καλοκαίρι «γαλανόλευκη» θα συναντήσει δυο φορές τη Μεγάλη Βρετανία με στόχο να ξεμπερδέψει μια καλή την ουσία.
Κωδικός… αποδοχή
Από εκείνη την τελική 12άδα του Βασίλη Σπανούλη στα γήπεδα της Λιλ και του Παρισίου, ούτε οι μισοί δεν θα φορέσουν τις προσεχείς μέρες το εθνόσημο.
Γιαννούλης Λαρεντζάκης (Ολυμπιακός), Δημήτρης Μωραίτης (Παναθηναϊκός), Βασίλης Τολιόπουλος (Άρης) και Νίκος Χουγκάζ (Ανδόρα) οι μόνοι συνδετικοί κρίκοι. Αυτό ωστόσο είναι ένα γνώρισμα των καιρών αφού καμία Εθνική Ομάδα με Ευρωλιγκάτους και NBAer, δεν θα παρουσιαστεί σύσσωμη. Λογικό.
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο όμως, έτσι δεν είναι; Ξέχωρα από το αποτέλεσμα και παρότι η επιλογή δεν είναι 100% συνειδητή όπως το γενναίο τότε rebuild του Κώστα Πολίτη το 1985 που έβλεπε μπροστά από την εποχή του και απέδωσε καρπούς μόλις δύο χρόνια αργότερα, η Εθνική ομάδα βρίσκεται μπροστά από ένα σταυροδρόμι.
Σημαντικοί παίκτες της όπως ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου ή ο Νικ Καλάθης που έχουν και τις περισσότερες συμμετοχές από τους εν ενεργεία με διαφορά από τους υπόλοιπους, μεγαλώνουν. Το σώμα έχει αρχίσει να καταπονείται και τα «γαλανόλευκα ψωμιά» τους είναι αναμφίβολα μετρημένα.
Όπως στα 35 κοντεύει και ο Κώστας Σλούκας που προσφάτως δήλωσε πως είναι… «χαζός όποιος νομίζει ότι δεν ενίσχυσε την Εθνική για άλλους λόγους» και εχει θέσει εαυτόν – αν είναι υγιής – στη διάθεση του Σπανούλη για την επόμενη μεγάλη διοργάνωση.
Ο Γουόκαπ παίζει στα… κόκκινα και τα γαναλόλευκα δυο χρόνια τώρα και πάει για τρίτο ενώ είναι γεννηθείς του 1992 ενώ και το τεράστιο κεφάλαιο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι εκεί που είναι, με ένα παχυλό συμβόλαιο και μια πελώρια για τους Μπακς αξία με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η προσδοκία ότι κάτι καλό θα συμβεί
Καλώς ή κακώς, θέλοντας και μη, δεν δύναται να τους βάλουμε σε μία χρονοκάψουλα και να τους γυρίσουμε δέκα χρόνια πίσω. Ή να τους κλωνοποιήσουμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα και μόνο αν άπαντες που ασχολούνται με την «πορτοκαλί θεά» την αποδεχτούν και την ασπαστούν, θα υπάρξει φως στο τούνελ.
Η παραδοχή είναι το ένα σημαντικό σκέλος. Το άλλο είναι η στήριξη σε όσους ακολουθούν, άγουρους και μη. Στο έμψυχο δυναμικό της επόμενης μέρας. Το τρίτο έχει να κάνει με το αναπτυξιακό πρόγραμμα. Τεράστια κουβέντα για να χωρέσει σε ένα blog και δυο αράδες.
Οι κλήσεις του Βασίλη Σπανούλη περιέχουν ζωντάνια και… δικαίωση. Και τα δύο μαζί πιο σωστά γιατί και στο «φρέσκο αίμα», τίποτα δεν χαρίστηκε.
Εξαιρώντας κανείς τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ που αποτελεί «ρεζέρβα» στον Ολυμπιακό με συμμετοχή μονάχα στο ελληνικό πρωτάθλημα και είναι γεννημένος το 1993, ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος εκ των 16 του «V-Span», δεν είναι πάνω από τα 30. ΚΑΝΕΝΑΣ. Ελπιδοφόρο αν μη τι άλλο.
Οι μισοί σχεδόν (7/16) έχουν δει το πρώτο φως της μέρας μετά το millennium. Συνεπώς είναι κάτω των 24 ετών. Ακόμα πιο ελπιδοφόρο αν μη τι άλλο.
Με αυτή τη σύνθεση θα πάει η Εθνική ομάδα για το 2/2 επί της αντίστοιχης από το Νησί, με αυτά τα παιδιά (τα περισσότερα) καλείται να σχεδιάσει το μέλλον της. Να κοιτάξει την επόμενη σελίδα της.
Η γεννιά του σήμερα φυσικά δεν έχει την παραμικρή σχέση με την βουτηγμένη στο ταλέντο εκείνη παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φασούλα, του Φάνη και των υπολοίπων που την εκτόξευσαν. Ούτε το μπάσκετ είναι το ίδιο.
Τεράστια είναι η απόσταση και από τη «χρυσή φουρνιά» των 90άρηδων (Παπανικολάου, Μάντζαρης, Σλούκας, Παπάς, Γιάνκοβιτς, Μπόγρης, Γιαννόπουλος, Κασελάκης) που διαδέχτηκε στην ανδρών τους Διαμαντίδη, Ζήση, Κακιούζη, Σχορτσιανίτη και λοιπούς.
Η «αναγκαιότητα» παρόλα αυτά για rebuild και πολύ περισσότερο η βαθιά πίστη και στήριξη σε αυτό, παραμένουν έννοιες ταυτόσημες.
Με διαφορά από τον δεύτερο, ο πιο έμπειρος των κλήσεων του Βασίλη Σπανούλη και «μπαρουτοκαπνισμένος» με τα άλλοτε λευκά και άλλοτε γαλανά, είναι ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Συμμετοχές 76 έχει ο γκαρντ του Ολυμπιακού και συνεχίζει ενώ αμέσως μετά έρχεται ο πρώην «ερυθρόλευκος» Μιχάλης Λούντζης με 28. Τρίτος της λίστας ο Δημήτρης Μωραϊτης του Παναθηναϊκού με 28 και από εκεί και πέρα, όλοι οι υπόλοιποι κάτω από 20 ματς. Μερικοί από αυτούς, παιδιά των «παραθύρων» όπως ο Γιάννης Κουζέλογλου της ΑΕΚ.
Εκτός του Ελληνοκαναδού Ναζ Μήτρου-Λονγκ, το ντεμπούτο του με την Εθνική ανδρών είναι πιθανό/προμηνύεται να κάνουν και ακόμα 4. Νεοκλής Αβδάλας και Στέλιος Πουλιανίτης εκ Περιστερίου, ο Γιάννης Καρακώστας με το λαμπρό μέλλον και πρώτος σκόρερ της «χάλκινης» Νέων, ο οποίος ανήκει στο Μαρούσι και ο Αντώνης Καραγιαννίδης του Προμηθέα.
Η συμπερίληψη του PF/C των Αχαιών στη 16άδα αποτελεί προσωπική δικαίωση και ο ίδιος φρόντισε να το… γιορτάσει με double double επί της ΑΕΚ στο επεισοδιακό ματς της Πάτρας. Αντίστοιχη η κατάσταση και με τον συνομίλικό του, Όμηρο Νετζήπογλου.
Δικαιώση και ακόμα μεγαλύτερη φυσικά, είναι το προσκλητήριο που έλαβε ο Βασίλης Μουράτος. Ένα τέκνο που για χρόνια έσερνε μαζί του την «ταμπέλα» του prospect, δεν μπόρεσε να διακριθεί στον Ολυμπιακό και από τότε αποτελεί πρωταγωνιστή σε όποια ομάδα κι αν έχει βρεθεί. Και κυρίως στο αγαπημένο του Λαύριο.
Ο Βασίλης Μουράτος στα 27 του αποτελεί τον πρώτο Έλληνα σε ασίστ της Stoiximan GBL με έξι ανά ματς. Μέχρι πρότινος ήταν και σκόρερ αλλά ο Τολιόπουλος, άλλος που φυσικά επιλέχθηκε, τον προσπέρασε με την 33άρα του επί του Πανιωνίου που πήγε στράφι.
