Η σεζόν τελείωσε πριν την ώρα της για τους Γουόριορς, και ο Στεφ Κάρι την παρακολούθησε να χάνεται από τον πάγκο – ανήμπορος να αλλάξει τη μοίρα.
«Ακόμα κι αν ήμουν ο Σούπερμαν δεν θα μπορούσα να παίξω», είχε πει λίγο πριν το Game 5 με τους Τίμπεργουλβς, προαναγγέλλοντας μια δύσκολη βραδιά. Και όντως, το φινάλε ήταν πικρό.
Οι Τίμπεργουλβς μπήκαν φουριόζοι και καθάρισαν το παιχνίδι από το πρώτο ημίχρονο, με τον Ραντλ να κάνει ό,τι θέλει στο παρκέ και να οδηγεί τη Μινεσότα σε προβάδισμα 15 πόντων. Οι Γουόριορς έμοιαζαν αδύναμοι, χωρίς πυξίδα, χωρίς τον ηγέτη τους. Στον πάγκο, η κάμερα «έπιασε» τον Κάρι – σιωπηλό, με απλανές βλέμμα, καρφωμένο στο παρκέ.
Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, όσο η ομάδα του δεχόταν την τέταρτη συνεχόμενη ήττα – κάτι που δεν είχε συμβεί από το μακρινό… 1972 στα playoffs.
Η απουσία του ήταν πιο ηχηρή από κάθε παρόν. Ο Στεφ Κάρι, ο άνθρωπος που έγραψε ιστορία με τα τρίποντά του και έδωσε στους Γουόριορς μια δυναστεία, είδε φέτος το παραμύθι να τελειώνει νωρίς. Και το βλέμμα του, παγωμένο, θύμισε σε όλους πως ακόμη και οι υπερήρωες έχουν στιγμές αδυναμίας.
