Το απίθανό – για τους φίλους του Παναθηναϊκού και σύσσωμο τον μπασκετικό πλανήτη – σενάριο, παίρνει σάρκα και οστά. Οι «πράσινοι» έτρεξαν, πρόλαβαν όλους τους επίδοξους, σε τέτοιο νέο, μνηστήρες και όταν αφουγκράστηκαν την σκέψη του Γιόνας Βαλαντσιούνας να αφήσει τον «μαγικό κόσμο» του ΝΒΑ μετά από 13 χρόνια, δεν άφησαν περιθώριο στους υπόλοιπους.
Ο Παναθηναϊκός είχε καταστήσει σαφές – και από τη… γλώσσα του σώματος στο οργανόγραμμά του – πως θα κινηθεί για έναν παίκτη που θα κάνει τη διαφορά. Η έλευση του οποίου, θα διαφοροποιήσει τις ισορροπίες. Ένας τέτοιος είναι ο Γιόνας Βαλαντσιούνας.
Οι Κυπελλούχοι Ελλάδας έχουν μία προφορική συμφωνία με το… νταμάρι της Βαλτικής, η οποία για να γίνει και γραπτή απαιτείται μία αναμονή μερικών ωρών. Υπάρχουν εκκρεμότητες σημαντικές που πρέπει να διευθετηθούν από την άλλη μεριά του ωκεανού. Και γι’ αυτό δεν προτίθεται να κάνει τον Λιθουανό, περιπλανόμενο θίασο κατά τις πρώτες του ώρες στην Αθήνα.
Ο Παναθηναϊκός φέρνει στην πρωτεύουσα τον θηριώδη έμπειρο σέντερ ινκόγκνιτο για να αποφύγει έναν παροξυσμό που αναμφίβολα του αρμόζει. Και η αλήθεια είναι πως συνθέται ένα δίδυμο ψηλών ανάλογο με εκείνο των Μπατίστ-Πέκοβιτς όπου έγειρε την πλάστιγγα το 2009.
Πέρα από το πλούσιο βιογραφικό του, ο Γιόνας Βαλαντσιούνας σέρνει στην Ευρώπη και ένα σπάνιο για τα δεδομένα της Euroleague χαρακτηριστικό, το οποίο συμπληρώνει την αντίστοιχη γκάμα παιχνιδιού του Ματίας Λεσόρ. Το παιχνίδι με πρόσωπο στο καλάθι και την ευκαίρια που έχει να παίξει ποικιλοτρόπως.
Ο Γιόνας Βαλαντσιούνας δεν αποτελεί μετρ του PnR όπως συμβαίνει με τον Γάλλο σέντερ, χωρίς να σημαίνει πως δεν μπορεί να τελειώσει έτσι φάσεις, αλλά έναν πολύ δυναμικό «ψηλό» που μπορεί να πάρει παραμάζωμα τον αντίπαλό του, ο οποίος βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή για να υποδεχθεί την πάσα και ο οποίος έχει στο ρεπόρτιό του, το σουτ. Ακόμα και το μακρινό. Και όπου μακρινό, τα 7.24μ. στο ΝΒΑ.
Ελάχιστοι είναι οι σέντερ στην κορυφαία τη τάξει διοργάνωση της Euroleague που μπορούν να εκτελέσουν από απόσταση. Για την ακρίβεια, εκείνος που εκτέλεσε τα περισσότερα τη σεζόν που μας πέρασε, ήταν ο Ντέβιν Μπούκερ με 79 στο σύνολο σε 28 παιχνίδια. Κοντά στα 2,9 ανά ματς, μετρώντας 31.2%.
Η ευχέρεια εκτέλεσης πίσω από τη γραμμή του τριπόντου για ένα μεγάλο κορμί, το λεγόμενο stretch 5, αποτελεί ένα καθόλα χρήσιμο χαρακτηριστικό καθώς αναγκάζει και τον προσωπικό του αντίπαλο να βγει προς τα έξω για να το κρύψει την θέα. Συνεπώς αφήνει την αντίπαλη ρακέτα… ανυπεράσπιστη. Σήμα SOS για μία ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός με Ναν, Οσμάν και Σορτς πλέον.
Επόμενο πεντάρι που δοκίμαζε το χέρι του απο μακριά, ήταν ο Άλεν Σμάιλαγκιτς (63 στο σύνολο) που τον διακατέχει μία άγνοια κινδύνου γενικότερα, ενώ 65 μέτρησε ο Μπράντον Ντέιβις που έπαιζε και στο ‘5’ και στο ‘4’ στην Παρτιζάν τη σεζόν που μας πέρασε.
Ο Βαλαντσιούνας από την άλλη, είναι ένας παίκτης που έβαλε το τρίποντο στο παιχνίδι του με το πέρασμα των χρόνων, διαβάζοντας τις ανάγκες των καιρών. Μέχρι και την πρότελευταία του σεζόν στο Τορόντο, δεν είχε επιχειρήσει ούτε ένα μακρινό σουτ ενώ δειλά δειλά έπαιρνε όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Μέχρι που την αγωνιστική περίοδο 2021-22 στους Πέλικανς, είχε 2.1 προσπάθειες ανά παιχνίδι, ευστοχώντας στις 0.8. Ενώ έχει ποσοστό καριέρας 34.1%, που κάθε άλλο παρά άσχημο είναι για σέντερ. Και σχεδόν 80% στις βολές. Επίσης πολύ σημαντικό καθώς είναι ένα 5άρι που πηγαίνει στις επαφές άρα θα έχει αρκετές ευκαιρίες από τη «γραμμή της φιλανθρωπίας».
Ξέχωρα από αυτό, ο Γιόνας Βαλαντσιούνας αποτελεί μία μόνιμη απειλή στο επιθετικό σκέλος όπως υποδηλώνουν και τα νούμερά του. Ένας παίκτης που μπορεί να τελειώσει δυναμικά τις φάσεις, μετρ στα ριμπάουντ που μπορεί να παίξει και με πλάτη για να βυθιστεί στο αντίπαλο καλάθι. Ξέρει να διαβάζει αυτό που απαιτεί η στιγμή.
