Αν το Final Four της Euroleague ήταν σειρά του Netflix, ο τίτλος φέτος θα ήταν ένας «Sloukas: The Legacy». Γιατί ο Κώστας Σλούκας δεν είναι απλώς εκεί – είναι η ζωντανή ιστορία του θεσμού, ο παίκτης που κάθε του συμμετοχή γράφει νέο κεφάλαιο σε ένα βιβλίο γεμάτο τρόπαια, ασίστ, clutch τρίποντα και… νεύρο ελληνικό.
Φέτος, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ταξιδεύει στο Άμπου Ντάμπι για το 12ο Final Four της καριέρας του – και μάλιστα με τρίτη διαφορετική φανέλα!
Ολυμπιακός, Φενέρ, Παναθηναϊκός: Τρεις σταθμοί, ένα κοινό στοιχείο. Ποιος άλλος Έλληνας παίκτης έχει καταφέρει κάτι τέτοιο; Σωστά μάντεψες: κανείς.
Με 20 συμμετοχές σε ματς Final Four, ετοιμάζεται να φτάσει τις 22, αφήνοντας πίσω του τον Σέρχιο Γιουλ και… γλυκοκοιτάζοντας τον Βίκτορ Χριάπα που έχει 23. Και το καλύτερο; Αν παίξει και του χρόνου, θα είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών σε συμμετοχές. Τόσο απλά, τόσο… Σλούκας.
Αλλά δεν είναι μόνο οι συμμετοχές. Ο «Σλούκι Λουκ» πάει Άμπου Ντάμπι για να γράψει ιστορία και στο σκοράρισμα. Με 191 πόντους σε Final Four, χρειάζεται μόλις 23 πόντους για να περάσει τον Γιουλ (213) και να γίνει ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών, πίσω μόνο από τον θρύλο Νίκο Γκάλη (231 πόντοι σε μόλις 8 ματς – τρομακτικό, το ξέρουμε).
Κι αν νομίζεις ότι είναι μόνο σκόρερ, σκέψου… ξανά. Ο Σλούκας κυνηγάει και το ρεκόρ ασίστ. Με μία καλή βραδιά και 10 τελικές, γίνεται ο κορυφαίος πασέρ στην ιστορία των Final Four. Ο άνθρωπος τα κάνει όλα. Και τα κάνει… καλά!
Αυτός δεν είναι απλά ένας παίκτης. Είναι το «χταπόδι» του ευρωπαϊκού μπάσκετ – απλώνει τα μπασκετικά του πλοκάμια παντού. Οργανώνει, σκοράρει, μαρκάρει, ηγείται.
Είναι ο τύπος που δεν θες να έχεις… αντίπαλο στα τελευταία 2 λεπτά με το σκορ ισόπαλο. Ξέρεις ότι δεν θα λυγίσει. Το έχει ξανακάνει. Και ξανά και… ξανά.
Ο Παναθηναϊκός πάει στο Final Four με βλέμμα γεμάτο δίψα για το 8ο αστέρι και ο Σλούκας είναι η καρδιά αυτής της αποστολής.
Δεν είναι τυχαίο που ονειρεύεται να σηκώσει το 5ο προσωπικό του τρόπαιο. Δύο έχει πανηγυρίσει με τον Ολυμπιακό, ένα με τη Φενέρ, ένα με το «τριφύλλι». Κανείς δεν τον σταματά.
Και το Άμπου Ντάμπι, μια πόλη που αναδύθηκε από την έρημο, γίνεται το ιδανικό φόντο για έναν παίκτη που πάντα ξεπερνά τα εμπόδια. Για έναν αθλητή που, στα 35 του, δεν παίζει για να αποδείξει κάτι – αλλά για να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε.
