Ο Φίλιπ Πετρούσεφ σε συνέντευξη στο σερβικό Μέσο, «SportKlub» αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, στην περιπέτειά του στις ΗΠΑ, στην εθνική Σερβίας, αλλά και τον Ερυθρό Αστέρα.
«Αγαπούσε πολύ το μπάσκετ ο παππούς μου, τα περισσότερα credits πηγαίνουν σε αυτόν για όλα αυτά»
Η συνέντευξη ξεκινά με τον παππού του και την ανάμνηση των παιδικών του χρόνων. Ο πρώην «ψηλός» του Ολυμπιακού αναφέρει:
«Θυμάμαι τα πάντα, πραγματικά! Ο παππούς πέθανε πριν από δύο ή τρία χρόνια. Κάθε φορά που τον σκέφτομαι… Αυτές είναι οι καλύτερες αναμνήσεις μου, ειδικά εκείνες από την παιδική μου ηλικία. Προέρχομαι από μια φυσιολογική και ταπεινή οικογένεια, ο πατέρας μου και η μητέρα μου εργάζονταν… Η γιαγιά μας φρόντισε και ο παππούς έκανε εργασίες μεταφορών. Αγαπούσε πολύ το μπάσκετ, απολάμβανε να παίρνει τον μικρότερο αδελφό του και εμένα για προπόνηση. Αν και δεν επιτρεπότα να παρακολουθήσει τις προπονήσεις, πάντα έβρισκε έναν τρόπο να ρίξει μια ματιά. Τα περισσότερα credits πηγαίνουν σε αυτόν για όλα αυτά.
«Όταν βλέπεις τον τελικό στόχο, σε κάνει να σφίγγεις τα δόντια σου και να θυσιάζεις κάποια πράγματα»
Αναφέρθηκε και στα σκληρά μαθητικά του χρόνια που τον «μεγάλωσαν» και διαμόρφωσαν τελικά -με δύσκολο τρόπο- όλα όσα είναι σήμερα:
«Ήμουν σε σχολείο που είσαι μόνος χωρίς γονείς, τέτοιες συνθήκες σε κάνουν να μεγαλώσεις. Εκεί βασίζεσαι στον εαυτό σου… Δύο κρεβάτια, δύο τραπέζια, ένα μικρό δωμάτιο. Ωστόσο, όταν βλέπεις τον τελικό στόχο, σε κάνει να σφίγγεις τα δόντια σου και να θυσιάζεις κάποια πράγματα. Νομίζω ότι όλα αυτά με βοήθησαν να είμαι εκεί που είμαι σήμερα».
«Στην Αμερική, υπάρχουν πολλά «γλυκόλογα». Σου λένε αυτό που θέλεις να ακούσεις»
Εν συνεχεία, μίλησε και για το κολέγιο στην Αμερική, την ζωή του εκεί και τις «σειρήνες»:
«Στην Αμερική, υπάρχουν πολλά από αυτά που αποκαλούν ‘γλυκόλογα’. Πραγματικά δεν ξέρεις τι σκέφτονται. Σου λένε αυτό που θέλεις να ακούσεις. Είδα τόσα πράγματα εκεί που τίποτα δεν μπορεί να με εκπλήξει πια. Όλα όσα συμβαίνουν τα αποδέχομαι, επεξεργάζομαι τις πληροφορίες και προχωράω. Από όλες αυτές τις ωραίες κουβέντες και την καλή μεταχείριση, έρχεται η ώρα να πάρουν κάποιες αποφάσεις. Τότε η συμπεριφορά είναι τέτοια που σε ξεχνούν, σε απομακρύνουν… Εκεί, πολλά πράγματα εξετάζονται από τις επιχειρήσεις, από τα χρήματα».
«Όταν έχεις παίκτες όπως ο Γιόκιτς στην ομάδα υπάρχει πολλή συζήτηση»
Ως διεθνής της Σερβίας, στάθηκε και στην συμμετοχή του στην εθνική, το κλίμα αλλά και τους συμπαίκτες του.
«Δεν ξέρω πώς ήταν πριν, αλλά σε αυτά τα δύο ή τρία χρόνια μου φαίνεται ότι η επικοινωνία είναι ελεύθερη. Ειδικά όταν έχεις παίκτες όπως ο Γιόκιτς και ο Μπογκντάνοβιτς στην ομάδα – υπάρχει πολλή συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων. Τι να έλεγε (σ.σ ο Πέσιτς) – θα ακούσει τα πάντα. Ο Πέσιτς βλέπει πώς αισθάνονται οι παίκτες για ορισμένα πράγματα στο γήπεδο, αλλά και εκτός αυτού. Όταν μας βολεύουν οι ημερομηνίες και οι ώρες, μας αφήνει να λάβουμε κάποιες αποφάσεις…»
«Ο Αταμάν παίζει με επτά παίκτες και κερδίζει τρεις τίτλους τα τελευταία τέσσερα χρόνια»
Μίλησε, ακόμα και για την συνεργασία του με τον προπονητή του Παναθηναϊκού, Έργκιν Αταμάν.
«Επίσης συνεργάστηκα με τον Αταμάν. Αν μας έλεγε ότι υπήρχε πτήση για Βαρκελώνη στις 9 το πρωί ώστε να φτάσουμε για μεσημεριανό γεύμα το μεσημέρι, η πτήση θα ήταν στις 9, χωρίς να έχει σημασία το γεγονός ότι θα κοιμηθούμε λιγότερο.
Στον Ερυθρό Αστέρα υπάρχει μια κουλτούρα ότι οι γηγενείς παίκτες είναι οι στιλοβάτες, που μπορεί να δει κανείς στα αποδυτήρια. Είναι μια οικογενειακή ατμόσφαιρα, οι ξένοι προσαρμόζονται πολύ καλά. Είπα ότι είναι καλύτερη ομάδα από ό,τι πριν από δύο χρόνια, επειδή υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες. Αν και μερικές φορές αυτό δεν είναι καλό, εδώ ο Αταμάν παίζει με επτά παίκτες και κερδίζει τρεις τίτλους τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ας πούμε είχαμε τον Καμπάσο και τον Λούκα (Βιλντόσα), δεν ξέρω ποιος θα κέρδιζε αν αυτές οι δύο ομάδες έπαιζαν μεταξύ τους, ειλικρινά».
«Ήμασταν στην έδρα τους, ξεκίνησε κάτι, πήγα στον πάγκο για να μην γίνει τσίρκο»
Τέλος, αναφέρθηκε σε ένα καβγά μεταξύ του ίδιου και του Ματίας Λεσόρ σε ένα από τα ντέρμπι του Βελιγραδίου, όπου μετά το τέλος του αγώνα, η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και οι δυο τους «πιάστηκαν» στα χέρια:
«Εντάξει, δεν μου άρεσε , φυσικά, αλλά όλη μου τη ζωή έχω κάποια πράγματα που δεν με αγγίζουν και δεν με ενδιαφέρουν. Έτσι είδα και αυτήν την κατάσταση. Ξέρω ότι δεν έκανα τίποτα λάθος, το ξέρω. Ήμασταν στην έδρα τους, ξεκίνησε κάτι, πήγα στον πάγκο για να μην γίνει τσίρκο. Ό,τι έγινε, έγινε. Θα είχα αντιδράσει διαφορετικά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω;
Πιθανότατα θα το είχα κάνει, αλλά δεν νομίζω ότι αντέδρασα άσχημα ούτε εκείνη τη στιγμή. Φυσικά, μετά από όλα όσα συνέβησαν όλοι – όσοι έχουν έστω δυο γραμμάρια μυαλού – γνωρίζουν ότι ούτε κάποιος μήνυσε κάποιον ούτε τίποτα, ήταν θέμα των ομάδων και της διοργάνωσης, ότι πρέπει να πας να κάνεις μια αναφορά. Η μεγαλύτερη φασαρία προέκυψε γύρω από αυτό. Έπαιξα εναντίον του πολλές φορές μετά από αυτό, χωρίς κανένα πρόβλημα, αυτό ήταν».
