Εθνική ομάδα, κλήσεις. Στις δεδομένα ηχηρές – που δεν είναι και λίγες – απουσίες (και μάλιστα μόνιμη) της «γαλανόλευκης» ενόψει του Ευρωμπάσκετ 2025 στην Κύπερο και έπειτα, προσδοκούμε και θέλουμε να πιστεύουμε, στη Λετονία, συμπεριλαμβάνει κανείς δίχως δεύτερη σκέψη τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Πολλώ δε μάλλον με τη λειψανδία (και) στη θέση ‘3’.
Ο Παπαπέτρου ήταν εκ των ελαχίστων της «μόνιμης φρουράς» που δεν λάκισαν στο Παγκόσμιο της Ασίας, όταν είδαν τις προσδοκίες να μειώνονται με το απουσιολόγιο γεμάτο. Από εκεί δηλαδή που ξεκίνησε και ο δικός του Γολγοθάς, το σώμα του οποίου δεν ‘έσβησε’ τις πληγές.
Ένας τραυματισμός ήταν και ο λόγος που άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού του, πριν καλά καλά συστηθεί στο ελληνικό κοινό με τη φανέλα του Ολυμπιακού πίσω στο 2015.
Η είδηση της απόσυρσής του από την ενεργό δράση σε πρώιμη μπασκετικά ηλικία όταν συνήθως οι παίκτες του δικού του βεληνεκούς διεκδικούν το καλύτερο συμβόλαιο της καριέρας του, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Ακολούθησε ένα διήμερο όπου σύσσωμος ο μπασκετικός κόσμος της ενδοχώρας και όχι μόνο, αποχαιρέτησε έναν Κύριο των παρκέ.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ήταν η σειρά ενός… Καταλανού Παπαπέτρου να γίνει παλαίμαχος από νωρίς. Ο Άλεξ Αμπρίνες όπως και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ακόμα περισσότερο όμως ο Ισπανός, επειδή βρίσκονταν στην πιο κεντρική σκηνή την τελευταία δεκαετία αδιάκοπα, θαρρεί κανείς πως έχουν πατήσει τα 34, 35 οδεύοντας προς τη συνταξιοδότηση. Αυτή όμως τους «χτύπησε» την πόρτα νωρίτερα.
Η απόφασή του να περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να κυνηγήσει το American dream στο άνθος της ηλικίας του (Θάντερ), αποδείχθηκε επιζήμια για την ψυχική του υγεία. Και κάπως έτσι, ενώ ταυτόχρονα είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα στο ροτέισον της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα – όπως ο Παπαπέτρου αντίστοιχα στον Παναθηναϊκό – αποφάσισε να σταματήσει.
Και κάπου εδώ αρχίζουν οι κοινές αναφορές αφού και οι δύο αθλητές, αποσύρθηκαν στα 31 προς τα 32 τους χρόνια. Δική τους η καριέρα, δική τους και η απόφαση. Οι ίδιο ξέρουν πόσο πάλεψαν μέσα τους για να καταπολεμήσουν το όποιο «τέρας».
Δύο από τα κλασσικά τριάρια της Ευρώπης με «χιλιόμετρα» στη πλάτη, η οποίοι κρέμασαν τη φανέλα με το Νο21 στην πλάτη. Αυτό φορούσαν πριν αποχαιρετήσουν την ενεργό δράση.
Και υπάρχει και συνέχεια στην σύμπτωση. Τόσο ο Ιωάννης Παπαπέτρου όσο και ο Άλεξ Αμπρίνες, πριν πουν παρωδικά αντίο σε Παναθηναϊκό και Μπαρτσελόνα το 2022 και 2016 αντίστοιχα για να ψάξουν αλλού το επόμενο βήμα, φορούσαν και οι δύο το Νο10. Αριθμός που ήταν κατειλημένος με την επιστροφή τους.
Το μήνυμα του Αμπρίνες:
«Ήρθε η ώρα να κλείσω ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου.
Ύστερα από πολλά χρόνια αφοσιωμένος στο επαγγελματικό μπάσκετ, πήρα τη δύσκολη απόφαση να αποσυρθώ. Δεν ήταν εύκολη επιλογή, αλλά είναι μια απόφαση που πήρα έπειτα από πολλή σκέψη. Το μπάσκετ μού έδωσε τα πάντα: αξέχαστες εμπειρίες, φίλους που έγιναν οικογένεια, στιγμές δόξας, δύσκολες ήττες, πολύτιμα μαθήματα… και πάνω απ’ όλα, την ανιδιοτελή σας αγάπη και στήριξη.
Από τα πρώτα μου βήματα στη Μαγιόρκα, στη Μάλαγα, στην Μπαρτσελόνα, την πορεία μου στο ΝΒΑ με τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, και φυσικά την επιστροφή μου στην Μπαρτσελόνα — έζησα ένα όνειρο. Είχα επίσης την τιμή να εκπροσωπήσω την Εθνική Ισπανίας, κάτι που θα κουβαλάω πάντα με απέραντη περηφάνια. Κάθε φανέλα που φόρεσα ήταν προέκταση του εαυτού μου, και έδωσα τα πάντα σε κάθε προπόνηση και κάθε παιχνίδι.
Αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν δυνατό χωρίς τη στήριξη τόσων ανθρώπων: προπονητών, συμπαικτών, ιατρικού τιμ… αλλά πάνω απ’ όλα, εσάς — τους φιλάθλους. Σας ευχαριστώ για κάθε χειροκρότημα, κάθε μήνυμα, κάθε ένδειξη ενθάρρυνσης, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Με ανεβάσατε περισσότερες φορές απ’ όσες μπορείτε να φανταστείτε.
Φεύγω με γεμάτη καρδιά και γαλήνιο μυαλό. Το μπάσκετ θα είναι πάντα κομμάτι της ζωής μου, αλλά τώρα είναι ώρα να είμαι με την οικογένειά μου και να αγκαλιάσω ένα νέο κεφάλαιο.
Σας ευχαριστώ που ήσασταν πάντα δίπλα μου.Σας ευχαριστώ που ήσασταν κομμάτι αυτού του ταξιδιού.
Με όλη μου την αγάπη, Άλεξ Αμπρίνες».
