Ο Μάικ Τζέιμς τα κατάφερε. Ύστερα από 11 χρόνια σκληρής δουλειάς, επιμονής, διαδρομών γεμάτων ένταση, αμφισβήτηση αλλά και λάμψη, ο ηγέτης της Μονακό προκρίνεται για πρώτη φορά στην καριέρα του σε τελικό EuroLeague.
Για έναν παίκτη που έχει ήδη περάσει στην ιστορία της διοργάνωσης ως ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών, το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν είχε αγωνιστεί ούτε σε έναν τελικό, έμοιαζε σχεδόν παράδοξο. Ένας σούπερ σταρ χωρίς σκηνή να παίξει τον μεγαλύτερο ρόλο. Μέχρι τώρα. «Είμαι έτοιμος να παίξω. Όπως στα παιχνίδια των πλέι-οφ ή της regular season. Θα μπω στο παρκέ και θα παίξω», δήλωσε στους Betarades για τον πρώτο του τελικό.
Στον ημιτελικό του Άμπου Ντάμπι, κόντρα στον Ολυμπιακό, ο Τζέιμς έκανε αυτό που κάνει πάντα: πήρε την ευθύνη, ηγήθηκε, καθόρισε το παιχνίδι. Και στο φινάλε, σήκωσε το βλέμμα, βλέποντας το όνειρο του τελικού να παίρνει σάρκα και οστά.
Και τώρα, ήρθε η μεγάλη ώρα. Κόντρα στην Φενέρμπαχτσε του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, θα διεκδικήσει το μοναδικό, αλλά και σημαντικότερο τίτλο στη Euroleague. MVP τσεκ, Alphonso Trophy τσεκ, κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία τσεκ, All- Euroleague 25 τσεκ. Και τι έμεινε; O τίτλος του πρωταθλητή. Και γιατί όχι ένα MVP Final Four;
Έκανε άλλωστε την αρχή στο ματς κόντρα στον Ολυμπιακό: 17 πόντοι (από εκεί που είχε μέσο όρο 8 στα Final Four), 7 ριμπάουντ, 7 ασίστ, 3 κλεψίματα και το εντυπωσιακό 29 στο σύστημα αξιολόγησης.
Και αν κάτι πρέπει να κρατήσει κανείς από αυτή τη στατιστική απεικόνιση, δεν είναι ο διψήφιος αριθμός πόντων, γιατί αυτό αν μη τι άλλω, έχει αποδείξει πως ξέρει να το κάνει. Πρέπει να εστιάσουμε στα ριμπάουντ, τα κλεψίματα, αλλά κυρίως τις ασίστ.
Ο Τζέιμς έχει αποδείξει πολλάκις πόσα κάνει μέσα στο παρκέ. Όμως φέτος, κάτι έχει αλλάξει. Δεν είναι πια μόνο η μπάλα στα χέρια και το καλάθι στο μυαλό. Είναι η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει να παίζεις για την ομάδα. Και σε αυτή τη μεταμόρφωση, καθοριστικό ρόλο έχει παίξει ο Βασίλης Σπανούλης.
Υπό τις οδηγίες του Σπανούλη — ενός ανθρώπου που ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει να μετατρέπεσαι από scorer σε ηγέτη — ο Τζέιμς έχει κάνει το μεγαλύτερο «άλμα» της καριέρας του. Πλέον δεν παίζει για να αποδείξει. Παίζει για να ενώσει, να οργανώσει, να μοιρασεί. Παίζει για να κερδίσει.
Το παιχνίδι του έχει βάθος, υπομονή, διάβασμα. Οι ασίστ έρχονται φυσικά. Η άμυνα, η επικοινωνία, η ηγεσία — όλα είναι πια μέρος του ρεπερτορίου του. Και το σημαντικότερο: η Μονακό τον ακολουθεί, τον εμπιστεύεται, τον πιστεύει.
Η πρόκριση στον τελικό του Άμπου Ντάμπι είναι μια δικαίωση — όχι μόνο για τα αθλητικά του επιτεύγματα, αλλά και για την προσωπική του εξέλιξη. Για χρόνια κουβαλούσε την ταμπέλα του «one-man show», του δύσκολου χαρακτήρα, του εγωιστή σκόρερ. Σήμερα, ο Μάικ Τζέιμς παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του — και το πιο ανιδιοτελές.
