Η ζωή, καμιά φορά, στήνει σενάρια που ούτε ο καλύτερος σεναριογράφος δεν θα τολμούσε να γράψει. Ο φετινός τελικός της EuroLeague στο Άμπου Ντάμπι δεν θα φιλοξενήσει καμία ελληνική ομάδα, παρότι οι προσδοκίες ήταν υψηλές.
Ο Παναθηναϊκός λύγισε από τη Φενέρμπαχτσε (82-76), ο Ολυμπιακός υπέκυψε απέναντι στη Μονακό (78-68), και έτσι οι δύο «αιώνιοι» θα αρκεστούν σε έναν μικρό τελικό χωρίς ουσιαστικό διακύβευμα.
Αντί για ελληνικό εμφύλιο στον μεγάλο τελικό, το μπάσκετ μάς χαρίζει κάτι ακόμα πιο ιδιαίτερο: μια μονομαχία ανάμεσα σε δύο εμβληματικές μορφές που γνωρίζονται καλά, όχι μόνο από τις αντίπαλες άκρες των πάγκων, αλλά και από τα αποδυτήρια. Ο Βασίλης Σπανούλης και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό του 2009, νικητές μαζί τότε στο Final Four του Βερολίνου, βρίσκονται τώρα αντίπαλοι σε έναν τελικό που μπορεί να αλλάξει την ιστορία τους για πάντα.
Γιατί δεν είναι απλώς ένας τίτλος. Είναι μια ευκαιρία να μπουν σε μια κλειστή, ιστορική λίστα μόλις τεσσάρων ανθρώπων που έχουν κατακτήσει την EuroLeague και ως παίκτες και ως πρώτοι προπονητές. Μέχρι σήμερα, το έχουν καταφέρει μόνο ο Λόλο Σάινθ, ο Αρμενάκ Αλατσατσχάν και ο Σβέτισλαβ Πέσιτς. Ο νικητής της αναμέτρησης Φενέρμπαχτσε–Μονακό θα γίνει ο τέταρτος.
Η σύγκρουση αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί και οι δύο έχουν δεθεί βαθιά με τις ομάδες που άφησαν εκτός τελικού. Ο Γιασικεβίτσιους απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Σπανούλης απέναντι στον Ολυμπιακό. Και οι δύο όχι μόνο νίκησαν, αλλά κυριάρχησαν, με ηρεμία, πλάνο και χαρακτήρα.
Τα χρόνια πέρασαν από τότε που οι δυο τους μοιράζονταν το ίδιο παρκέ. Μα οι μνήμες δεν ξεθώριασαν. Οι κοινές στιγμές με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, οι τίτλοι, τα Final Four, οι αγκαλιές μετά τις νίκες. Τώρα, όμως, μοιράζονται μόνο τον στόχο – και τίποτα άλλο. Στην άκρη του γηπέδου, με κοστούμι και πίεση άλλης φύσης, θα αναμετρηθούν με την Ιστορία.
Για εκείνους, αυτός ο τελικός δεν είναι απλώς ένα ματς. Είναι η ευκαιρία να μεταβούν από τον μύθο στο πάνθεον της EuroLeague. Να μπουν σε μια διαδρομή που λίγοι ακολούθησαν, και ακόμα λιγότεροι ολοκλήρωσαν. Να δικαιωθούν όχι μόνο ως παίκτες που όρισαν εποχές, αλλά και ως προπονητές που άφησαν στίγμα.
Ο τελικός της Κυριακής (25/5, 20:00) δεν θα αναδείξει μόνο τον πρωταθλητή Ευρώπης της σεζόν 2024–25. Θα γράψει το όνομα ενός προπονητή δίπλα στο δικό του — ξανά. Αυτή τη φορά, για πάντα.
