Ο Βασίλης Ξανθόπουλος έκλεισε με συγκίνηση την πολυετή καριέρα του, το βράδυ του Σαββάτου (04/05), στην αναμέτρηση του Περιστερίου με τον Πανιώνιο. Στα 41 του χρόνια και με δάκρυα στα μάτια, αποχαιρέτησε τα παρκέ, ολοκληρώνοντας μια διαδρομή γεμάτη εμπειρίες, τίτλους και σταθερή παρουσία στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ.
Μια πορεία που δεν βασίστηκε στο εντυπωσιακό ταλέντο, αλλά στην εργατικότητα, την πνευματική ευφυΐα και τον απόλυτο σεβασμό στο παιχνίδι.
«Είναι το τελευταίο μου παιχνίδι. Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Είναι πολλά τα άτομα που θέλω να ευχαριστήσω. Είμαι πολύ τυχερός, ευλογημένος που έζησα ό,τι έζησα. Δεν περίμενα ότι θα ζήσω αυτά που έζησα γιατί είμαι παιδί που δεν έχει τεράστιο ταλέντο, αλλά επειδή αγαπούσα το αυτό που έκανα και δεν περίμενα να μου δώσει κάτι πίσω. Το μπάσκετ μου έδωσε πάρα πολλά και σαν αθλητή και σαν άνθρωπo. Ήθελα να τελειώσω με νίκη την καριέρα μου αλλά δεν πειράζει», είπε μεταξύ άλλων λίγο μετά την αναμέτρηση που σήμανε το τέλος της καρίερας του
Η μοίρα έπαιξε περίεργα παιχνίδια, καθώς η πρώτη και η τελευταία εμφάνισή του στην Basket League ήρθαν απέναντι στον Πανιώνιο – μια συμβολική λεπτομέρεια που δείχνει πόσο «στρογγυλά» μπορεί να κλείσει ένας αθλητικός κύκλος.
Ξεκινώντας το 2002 με τη Νήαρ Ηστ, έφτασε να καταγράψει 521 συμμετοχές, κατακτώντας την 3η θέση όλων των εποχών πίσω από τους Χατζή και Διαμαντίδη. Αντίστοιχα, είναι 3ος στις ασίστ (1.654) και 2ος στα κλεψίματα (606), αριθμοί που μαρτυρούν το «διάβασμα» του παιχνιδιού και την αμυντική του συνέπεια.
Στα 21 χρόνια της διαδρομής του, φόρεσε τη φανέλα 9 διαφορετικών ομάδων και πανηγύρισε 10 τίτλους, μεταξύ αυτών την Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό (2007) και το Basketball Champions League με την ΑΕΚ (2018), δείχνοντας πως μπορούσε να ενταχθεί και να προσφέρει ουσιαστικά ακόμα και στα πιο απαιτητικά ρόστερ.
Ήταν ο παίκτης που κάθε προπονητής ήθελε στην ομάδα του: όχι για τα highlights, αλλά για την ψυχραιμία, την εμπειρία, το μυαλό και την αφοσίωσή του στο σύνολο. Ένας ηγέτης στα… χαμηλά ντεσιμπέλ, που έδινε το παράδειγμα με τη στάση του.
Όπως ο ίδιος είπε στο φινάλε: «Μπορεί να μην ήμουν ο πιο ταλαντούχος, αλλά έζησα μια καριέρα μεγαλύτερη απ’ όσο είχα ποτέ φανταστεί. Είμαι ευγνώμων». Και το ελληνικό μπάσκετ είναι εξίσου ευγνώμον σε εκείνον. Σύσσωμες οι ΚΑΕ που «υπηρέτησε», τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του στις εκάστοτε ομάδες, αλλά και στο ελληνικό μπάσκετ.
