Η Φραντσέσκα Τζόουνς έχει μάθει να πηγαίνει κόντρα σε κάθε στεγανό. Κάθε «όχι», κάθε ιατρική πρόβλεψη και κάθε απαγορεύεται ρητώς. Αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα και την πιο όμορφη και συνάμα ελπιδοφόρα ιστορία που θα διαβάσετε σήμερα.
Για το 99,9999% του πληθυσμού του πλανήτη, η γενετική διαταραχή που ονομάζεται εκτροδακτυλία, η οποία ακολουθούσε ανέκαθεν την γεννημένη το 2000 Φραντσέσκα Τζόουνς, θα αποτελούσα ανασταλτικός παράγοντας σε κάθε τι. Ο/η σημαδεμένος/η.
«Γιατί με βρήκε εμένα;», «η μοίρα δεν με λυπήθηκε» και ούτω κάθ’ εξής. Όχι όμως για την 24χρονη Βρετανίδα, η οποία έσπασε για πρώτη φορά το «φράγμα» των 100 θέσεων.
Μοιάζει αδιανόητο για την σπάνια πάθηση που έχει απ’ όταν βγήκε από την κοιλιά της μητέρας της. Ένας άνθρωπος, μια αθλήτρια, ένα σόι – διότι η εξέλιξή της είναι αναμφίβολα και κατόρθωμα των γονιών – που δεν έχει μάθει να τα βάζει κάτω. Αρνείται πεισματικά την λέξη παραίτηση, βγάζει… σπυριά σε αυτήν.
Εξαιτίας της διαταρχής αυτής, έχει 4 δάχτυλα σε κάθε χέρι (αντίχειρας και άλλα τρία) ενώ της λείπουν και τρία συνολικά από τα πόδια. Δηλαδή έχει 5 (!) λιγότερα απ’ ότι η μεγαλύτερη μερίδα του ανθρώπινου είδους.
Η Φραντσέσκα Τζόουνς μέχρι και πριν από τρεις εβδομάδες, δεν είχε σκαρφαλώσει ποτέ πάνω από το 117 της παγκόσμιας κατάταξης (WTA). Ποτέ. Κάθε εβδομάδα που περνούσε όμως στο μεσοδιάστημα αυτό, βελτίωνε διαρκώς τη θέση της.
Τα αποτελέσματα έπαιξαν τον ρόλο τους. Βρίσκεται στο pick της έως τώρα καριέρας της. Θριαμβεύτρια στο Παλέρμο της Ιταλίας και το Κοντρεξεβίλ της Γαλλίας σε 125άρια τουρνουά που την έφεραν στο Νο84. Ρεκόρ.
Υπό την στενή της έννοια, είναι μία νίκη του ατόμου. Για τις θυσίες και τους κόπους της. Τη φιλοσοφία της, το mentality της. Υπό μία πιο ευρεία όμως και ρομαντική σκοπιά, η εκτόξευσή της αποτελεί μία ΝΙΚΗ των αθεράπευτα πεισματικών. Εκείνων που υιοθετούν μία στάση ανυποχώρητη στην συνθηκολόγηση.
Η Φραντσέσκα Τζόουνς «τρύπησε» το ταβάνι της κι έχει κι άλλα να δώσει. Τρανό παράδειγμα του «don’t limit youself» που λένε και έξω.
Το 2021 έκανε το ντεμπούτο της στα Grand Slam με το Αυστραλιανό Όπεν και έπειτα το US. Την πιο μακρά πορεία (3ος γύρος) την έκανε στο Roland Garros φέτος.
Η πίστη και η επιθυμία που έφεραν το… θαύμα
Το τένις μπήκε στη ζωή της συμπτωματικά θα έλεγε κανείς. Λόγω παραπανίσιων κιλών, οι γονείς της Τζόουνς ήθελαν την ενασχόληση της κόρης της με τον αθλητισμό αλλά και τα ερεθίσματα υπό νορμάλ συνθήκες που αυτός πρεσβεύει και προσφέρει. Ένα από τα αρκετά σπορ που δοκίμασε μικρή. Και εν τέλει την κέρδισε.
Παρότι έπρεπε φυσικά να καταβάλει πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της, να προσαρμοστεί στις υπάρχουσες συνθήκες. Να βρει μία λαβή που θα είναι λειτουργική ούτως ώστε να γίνει η ρακέτα, προέκταση του χεριού της.
Αυτές οι δυσκολίες έγιναν «καύσιμο» για την ίδια. Τα πάντα ήταν κατά της. Οι προβλέψεις, ο ανταγωνισμός, το βουνό που είχε να ανέβει, οι πιθανότητες να τα καταφέρει και να ξεχωρίσει. Η ίδια η φύση. Έλα όμως που κανείς φτάνει, εκεί που κοιτάζει. Και η Βρετανίδα, κοιτούσε ανέκαθεν μακριά.
Με κόπο, μόχθο, υπομονή και επιμονή η Φραντσέσκα Τζόουνς που έχει υποβληθεί σε δεκάδες επεμβάσεις ανά τα χρόνια, όχι μόνο κατάφερε να παίξει επαγγελματικά τένις. Αλλά και να περάσει ένα εμπόδιο που έμοιαζε δυσθεώρητο, ανέφικτο. Την 100άδα.
Η κάποτε ταλαντούχα μαθήτρια της ακαδημίας Sanchez-Casal στη Βαρκελώνη (πήγε εκεί στα 9 της) εξού κι η μεγαλύτερη ικανότητά της στο χώμα, έφτασε τον Μάη του 2017 στο Νο31 της παγκόσμιας κατάταξης στα juniors. Λίγους μήνες μετά τη συμμετοχή της στο Wimbledon του 2016 στην εν λόγω ηλικιακή κατηγορία. Με το οποίο (U14) φλέρταρε ο «δικός μας» Ραφαήλ Παγώνης.
Εν έτει 2025, η Φραντσέσκα Τζόουνς διάγει την κορυφαία με διαφορά σεζόν της καριέρας της. Και ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Άλλωστε, αυτή η θετική ματιά ήταν πάντοτε σύμμαχός της.
