Στο λεξιλόγιο της ζωής του, με το οποίο πορεύεται, ο Νταμίρ Τζουμούρ δεν έχει μάθει τη λέξη παραίτηση. Λείπει από τις σελίδες, δεν την έχει συναντήσει πουθενά. Και πως αυτό να συμβεί όταν η δική του ιστορία είναι τελείως διαφορετική από την πλειονότητα των ελίτ τενιστών που προορίζονταν από μικρά παιδιά για αυτό;
Το δικό του νήμα της ζωής εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά στα παιδικά του χρόνια. Και μπορεί το Roland Garros 2025 να ανήκει πλέον στο παρελθόν για τον ίδιο, ωστόσο η μάχη που έδωσε με τον κάτοχο του τροπαίου Κάρλος Αλκαράθ και τα αποθέματα που έδειξε, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Ριζωμένα μέσα του, κτήμα του. Χρειάστηκε μπόλικα από δαύτα για να μεγαλώσει, για να τον μεγαλώσουν.
Κρύος ιδρώτας πιάνει τους επισκέπτες όταν πατούν το πόδι τους στο Σαράγεβο. Η εικόνα του πολέμου ζωγραφισμένη στους τοίχους, σφαίρες παντού. Η πρωτεύουσα της ανεξάρτητης εδώ και κάποιες δεκαετίες Βοσνίας, είναι γεμάτη αντιθέσεις. Λες και ο χρόνος έχει σταματήσει και ξάφνου, αρχίζει και πάλι να μετρά. Σημεία της, στέκουν αγέρωχα, για να θυμίζουν τα δεινά που έχει περάσει. Όπως και με την οικογένεια του πρωταγωνιστή της ιστορίας.
Ο Νταμίρ Τζουμούρ ήταν ο λόγος που είχαν γραφτεί οι προηγούμενες αράδες για το φετινό Roland Garros. Ο άνθρωπος που δεν κατάλαβε ότι κέρδισε, αποκλείοντας τον Γάλλο αντίπαλό του, Νο31 του ταμπλό.
Λίγες ώρες αργότερα, το εμπόδιο ήταν ακόμα υψηλότερο. Ο Βόσνιος όμως δεν λύγισε όταν είδε τον Αλκαράθ να προηγείται με 2-0 σετ. Αντ’ αυτού φανέρωσε σημάδια αντίδρασης. Έβγαλε στο clay μέρος των δυνατοτήτων του, επαιξε πολύ καλό τένις και ζόρισε τον Ισπανό κορυφαίο τενίστα. Μείωσε σε 2-1 σετ και έχασε το τέταρτο με 6-4. Όλα αυτά για έναν βραχύσωμο αθλητή, ο οποίος θα μπορούσε να μην είχε δει καν το φως της μέρας.
Ο Τζουμούρ γεννήθηκε στην καρδιά του πολέμου, όταν εκείνος ακόμα μαινόταν και το Σαράγεβο ήταν πεδίο μάχης. Έμβρυο ακόμα ο Τζουμούρ στην κοιλιά της θαρραλέας μητέρας του, εκείνη ταξίδεψε ανάμεσα σε οδοφράγματα και ελεύθερους σκοπευτές για να φτάσει στο νοσοκομείο.
Λίγο μετά γεννήθηκε (20 του Μάη 1992), όμως μέχρι να καταλαγιάσει ο βομβαρδισμός, δεν μπροούσε να πάρει το μωρό της και να φύγουν. Όταν αυτό κατέστη δυνατό κι ενώ κατόρθωσαν να φτάσουν στο σπίτι, η μητέρα του είδε ότι το μέρος που έφερε στη ζωή τον Τζουμούρ, καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. Λίγες ώρες αφότου το είχε εγκαταλείψει. Άνθρωποι πέθαναν.
Το μικρόβιο του τένις μπήκε μέσα του από την πλευρά του πατέρα του, ήταν προπονητής. Την τριετία 1994-97, η μικρή εγκατάσταση στην οποία δίδασκε, ήταν η μοναδική στην οποία μπορούσε ο κόσμος να παίξει τένις. Το δάπεδο βέβαια ήταν πολύ μακριά από τις προδιαγραφές. Ξύλινο.
Κατά τη διάρκεια της ζοφερής εκείνης εποχής του πολέμου μάλιστα, πρόσφυγες που είχαν εγκατασταθεί σε μέρος του κτηρίου όπου βρισκόταν και αυτή η μικρή εγκατάσταση τένις, ξύλωσαν το δάπεδο και το έκαναν καύσιμο, για να μπορέσουν να ζεσταθούν. Το έκαψαν. Τα τζάμια από τις βόμβες και τις δονήσεις, τις σφαίρες και το χαλασμό στο σπίτι του Νταμίρ έσπαγαν. Εκείνος όμως δεν απέκλινε από το στόχο του. Να παίξει τένις.
Και τα κατάφερε. Με τεράστια προσπάθεια των γονιών του, έφτασε να γίνει μέλος του Top-100, ο μόνος Βόσνιος. Έπαιξε με καρδιά και αυταπάρνηση κόντρα στον Αλκαράθ, με αυτοπεποίθηση και πυγμή. Πως να μη συμβεί αφού έχει συνηθίσει μέσα στις δυσκολίες; Και μάλιστα τις πιο σημαντικές.
