Η αγάπη του για το «τριφύλλι» – απο μικρό παιδί – ήταν άδολη. Και μεγάλωνε διαρκώς. Ο Παναθηναϊκός ήταν πάντοτε η μεγάλη του καψούρα, το έμβλημα, ο έρωτάς του ο αθεράπευτος έστω κι αν είχε δηλώσει, όχι μια φορά, πως είναι αντι-Ολυμπιακός και όχι Παναθηναϊκός. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ο πιο αγνός, ο πιο μεγάλος, ο πιο αυθόρμητος Παναθηναϊκός.
Την επομένη του «φευγιού» (19/3/2019) για άλλες γειτονιές του «τυφώνα» του ελληνικού αθλητισμού, το ΟΑΚΑ «πλημμύρισε» με συναισθηματική φόρτιση. Δάκρυα συγκίνησης κύλησαν από τα μάτια κάθε «πράσινου» που βρέθηκε στο Κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων για να παρακολουθήσει από κοντά την αναμέτρηση με την Μπασκόνια.
Η νίκη ήταν επιβεβλημένη ξέχωρα από τη βαθμολογική σημασία της αφού η κανονική διάρκεια της Euroleague όδευε προς το τέλος της και οι Βάσκοι είχαν ίδιους στόχους με τον Παναθηναϊκό. Κυρίως για τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Το όφειλαν άπαντες, ο οργανισμός, η μοίρα σε εκείνον. Και ήρθε (70-68).
Δεκαπέντε χιλιάδες φίλοι του «τριφυλλιού» φώναξαν για τον μεγαλύτερο θιασώτη της Παναθηναϊκής ιδέας. Έντεκα μήνες μετά το χαμό του Κώστα και εννιά μετά από αυτόν του «πατριάρχη» Παύλου, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν άντεξε μακριά από τα αδέρφια του. Κίνησε για να τους ανταμώσει, να «ενωθεί» και πάλι μαζί τους.
Τα μάτια… βούρκωσαν, η τρίχα είχε σηκωθεί και μερικά χρόνια πίσω, τον Σεπτέμβρη του 2015. Στο περιθώριο της βράβευσης της καλύτερης πεντάδας στην ιστορία του Παναθηναϊκού όπως την είχε ψηφίσει ο κόσμος της ομάδας (Διαμαντίδης, Μποντιρόγκα, Αλβέρτης, Φώτσης, Βράνκοβιτς), ο Θανάσης Γιαννακόπουλος πήρε το μικρόφωνο, «καθηλώνοντας» τους πάντες: «Όταν πεθάνω να με θάψετε με την σημαία του Παναθηναϊκού». Ρίγος διαπέρασε τους «παρόντες», η συγκίνηση κυριάρχησε σ’ όλο το γήπεδο. Φυσικά η επιθυμία του έγινε πράξη.
Βαθιά ριζωμένη η ιδέα του Παναθηναϊκού στη ζωή του Θανάση αλλά και όλης της οικογένειας. Επί μακρόν πρόεδρος του Ερασιτέχνη (1999-2009) και πρόεδρος του τμήματος βόλεϊ (2008/2009) ενώ ενεργός υπήρξε και στην ΠΑΕ, την περίοδο της πολυμετοχικότητας (2008-2010).
Προσιτός στον κόσμο, συνήθιζε να τους λέει ότι… «είμαι ένας από εσάς», όταν εκείνοι τον πλησίαζαν για να τον ευχαριστήσουν ή να ζητήσουν ένα ακόμα κερασάκι στον «γαλαξία αστέρων» που εκείνος και ο αδερφός του Παύλος, είχαν «πλάσει» ανά τα χρόνια.
Οι λέξεις Παναθηναϊκός και πάθος σκιαγραφούσαν απόλυτα τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Ζούσε έντονα την κάθε στιγμή, αγωνιούσε για την ομάδα που λάτρευε. Όπως κάθε αληθινός φαν που βρίσκεται εκεί στα εύκολα και τα δύσκολα. Λειτουργούσε και μιλούσε (σχεδόν) πάντα μπροστάζοντας το συναίσθημα.
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος με τις… τρελογραβάτες που συχνά επέλεγε, έτρεφε απέραντη αγάπη για τον Παναθηναϊκό του. Και γι’ αυτήν του την αγνή τρέλα, είχε κερδίσει το σεβασμό όχι μόνο φίλων αλλά και αντιπάλων.
Χαρακτηριστική η σκηνή στον 5ο τελικό του 2018, λίγους μήνες πριν «πετάξει» για άλλες γειτονιές, με θέα βέβαια στα «πράσινα» για να παρακολουθεί τον Παναθηναϊκό από ψηλά.
Οι δύο «αιώνιοι» αναμετρήθηκαν για μία ακόμα φορά στο ΟΑΚΑ και πριν το τζάμπολ της αναμέτρησης, ο Βασίλης Σπανούλης κινήθηκε προς τις court sheets. Εκεί που συνήθως βρισκόταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος.
Η επιτομή του «μπάσκετ αναγνωρίζει το μπάσκετ». Οι δύο άντρες δεν σκέφτηκαν για λίγο χρώματα και τους τριγύρω. Χώθηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σε μία από ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ο ασπασμός, η αγκαλιά, η χειραψία, η βαθιά αναγνώριση, ο σεβασμός. Άλλωστε, Θανάσης Γιαννακόπουλος και «Kill-Bill» είχαν μία ιδιαίτερη σχέση.
Τα… πεταμένα λεφτά
Τον αυθορμητισμό του Θανάση Γιαννακόπουλου, βίωσε στο πετσί του και ο Χουάν Κάρλος Αρτεάγκα. Ισπανός ρέφερι στον τελικό της Euroleague το 2009.
Ο «πόλεμος πόλεμος» των άστρων όπως αναμενόταν η… σύγκρουση με την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο Βερολίνο, μόνο ως τέτοιος δεν ξεκίνησε. Ο Παναθηναϊκός είχε πιάσει τους Ρώσους από τα… μούτρα για το 48-28 του πρώτου εικοσάλεπτου.
Στο δεύτερο ημίχρονο παρόλα αυτά η «ρωσική αρκούδα» μπήκε στη διεκδίκηση του «ιερού δισκοπότηρου» χάρις την αγωνιστική άνοδο του Σισκάουσκας (που απώλεσε την ευκαιρία στο φινάλε έχοντας τον τελευταίο λόγο πάνω στην υποδειγματική άμυνα του Ντρου Νίκολας), την μεγαλύτερη αμυντική συνέπεια που έδειξε στο δεύτερο μέρος και τη διαιτητική ανοχή σε ορισμένες περιπτώσεις.
Κάτι που έκανε… έξαλλο τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Εν μέσω πανηγυρισμών και παρά την συναισθηματική «μέθη» για την κατάκτηση του πέμπτου αστεριού μετά από ένα ιδιαίτερα κοπιαστικό τριήμερο στη γερμανική πρωτεύσα, όταν ήρθε μούρη με μούρη με τον Αρτεάγκα, δεν έδωσε… τόπο στην οργή παρά την ευτυχή κατάληξη.
Έβγαλε όσα χαρτονισμάτα είχε στην τσέπη του και του τα πέταξε. Κίνηση για την οποία απολογήθηκε δημοσίως μερικές μέρες αργότερα.
Αυτός όμως ήταν ο ευθύς και ειλικρινής Θανάσης Γιαννακόπουλος. Δοσμένος στον Παναθηναϊκό και την οικογένεια. Το πρώτο ευρωπαϊκό (Παρίσι 1996) το είχε αφιερώσει στην κόρη του την Κατερίνα που είχε τα γενέθλιά της. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γοερό του κλάμα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2018, δίχως τον αδερφό του Παύλο στο πλευρό του;
«Φίλοι μου αγαπημένοι, είμαι ο Θανάσης, είμαι ένας από εσάς…» έλεγε και το εννοούσε στον απόλυτο βαθμό.
