Κάθε φίλος του Παναθηναϊκού που σέβεται τον εαυτό του και την ιστορία της πιο επιτυχημένης ομάδας την τελευταία 30ετία, οφείλει και θα οφείλει αιωνίως αρκετές από τις ανεξίτηλες στιγμές στον Στόγιαν Βράνκοβιτς. Τον «Δαλματό γίγαντα» και μεγάλο πρωταγωνιστή του πρώτου… παραμυθιού.
«Είναι τώρα που μετράμε
κάπου δυο δεκαετίες
και κανένας πια δε θέλει
να το σκάσει από κει,
φτάνει δίπλα να είσαι εσύ…»
Οι στίχοι της Λίνας Δημοπούλου έρχονται να συντροφεύσουν υπέροχα τη φωνή του αείμνηστου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ένα από τα πάθη του χαρισματικού μουσικού και τραγουδιστή, ήταν ο Παναθηναϊκός. Ο σπουδαίος αυτός ερμηνευτής δεν είχε στη μυαλό του τον Βράνκοβιτς πιθανότατα όταν κυκλοφορούσε αυτό το υπέροχο κομμάτι «Τόσα χρόνια, μια ανάσα.» Θα μπορούσε βέβαια…
Ο τεράστιος Στόικο του «τριφυλλιού». Ένα όνομα, μία ιστορία. Μία αναδρομή στην Πόλη του Φωτός. Εκεί που ύψωσε το ανάστημα και σταμάτησε ψηλά τον Μοντέρο σαν «ο από μηχανής θεός». Από το πουθενά. Χαρίζοντας στον Παναθηναϊκό το πρώτο του ευρωπαϊκό. Το πρώτο αστέρι, ράφτηκε από το δικό του αριστερό, μακρύ χέρι που απλώθηκε σαν τείχος.
Και για τους πιο μυημένους, ένα ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ «στοπ» που ήρθε να προστεθεί σε εκείνο του Τρεβίζο, λίγες εβδομάδες πριν. Την άνοιξη του 1996, όταν σφράγισε το εισιτήριο για την… Γη της Επαγγελίας, σταματώντας τον Ρέμπρατσα ψηλά στο σουτ της νίκης του 3ου προημιτελικού.
Ένα κόψιμο που πανηγυρίστηκε περισσότερο και από buzzer beater τρίποντο. Κάθε που το ημερολόγιο γράφει 22 του Γενάρη, ο «γίγαντας» των 2 μέτρων και των 17 εκατοστών από το Ζάνταρ σβήνει κι ένα ακόμα κεράκι στην τούρτα των γενεθλίων του.
Το διετές πέρασμά του από το NBA για το παράσημο του «θαυμαστού κόσμου», ακολούθησε η επιστροφή στην Ευρώπη (1992) για χάρη του Παναθηναϊκού. Και από την υπερπροσπάθειά του και την έκταση σώματος και χεριού, η έβδομη ελληνική φορά μετά το 1966, αποδείχθηκε και… φαρμακερή.
Οι Καταλανοί ακόμα γκρινιάζουν για λάθος διαιτητική υπόδειξη non call στον τελικό της 11ης του Απρίλη και εκείνο το αλησμόνητο 67-66 των «πρασίνων» στο Παρί ντε Μπερσί της γαλλικής πρωτεύουσας. Η κάθε πλευρά έχει τη δική της εκδοχή.
Και στην τελική, ποια η σημασία; Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Ο δρόμος προς τον έβδομο πλέον «πράσινο» ουρανό, άνοιξε σχεδόν 30 χρόνια πίσω από τον «3D» Βράνκοβιτς, πριν τον «3D» Διαμαντίδη. Κορυφαίο παίκτη στις προτιμήσεις του κοινού.
«Θυμάμαι τη φάση και τη μπάλα να χάνεται. Το είχα κάνει πολλές φόρες στην προπόνηση. Η μπάλα δεν ακούμπησε ποτέ το ταμπλό. Ο Μοντέρο δεν με είδε. Αν βάλεις την φάση σε αργή κίνηση θα δεις ότι είναι εκατό τοις εκατό καθαρή. Ξέρετε, όταν παίζεις για 35 λεπτά πολύ καλά και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι μπορεί να χάσεις τον αγώνα, δίνεις τα πάντα για να κερδίσεις». Λόγια του πρωταγωνιστή πριν από μερικά χρόνια.
«Φυσικά, μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει, αν οι διαιτητές δεν είχαν κάνει λάθος, αλλά οφείλουμε να ζούμε με τα λάθη τους. Και οι προπονητές, οι παίκτες κάνουν και αυτοί λάθη», ο αντίλογος του Ρενέσες, κόουτς της Μπαρτσελόνα.
Και για φινάλε, μία βουτιά στο γεγονός. Δίχως λόγια, μόνο εικόνα. Το σπριντ, το «γιγάντιο κορμί» που για τις ανάγκες της στιγμές έγινε… λάστιχο. Η τάπα που θα μνημονεύεται για πάντα από τον άνθρωπο που έχει το απόλυτο και αραχνιασμέμο ρεκόρ σε κοψίματα (10 τάπες).
