Ο Ντόντα Χολ μετακομίζει από την Μπασκόνια και την Ισπανία με τελικό προορισμό την Ελλάδα και συγκεκριμένα τον Πειραιά, για λογαριασμό των «ερυθρολεύκων». Μαζί του, εκτός από την εμπειρία του στα ευρωπαϊκά παρκέ και τα χαρακτηριστικά του σέντερ που επιζητούσε ο κόουτς Μπαρτζώκας, «κουβαλά» και μια ιδιαίτερη ιστορία.
Το παρελθόν του Αμερικανού, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά και μια τραγική απώλεια σε ηλικία μόλις 13 ετών διαμόρφωσαν τον άνθρωπο και τον… παίκτη που θα συμπληρώσει την frontline του Ολυμπιακού.
Ο Χολ γεννήθηκε στη μικρή πόλη Λούβερν της Αλαμπάμα, όπου περίπου 2.700 άνθρωποι ζουν ήσυχα, μακριά από τους προβολείς. Για τον Ντόντα, όμως, εκεί ήταν που άρχισε το πιο δύσκολο – και ταυτόχρονα το πιο όμορφο – ταξίδι της ζωής του. Ο δρόμος που τον έφερε μέχρι το ΣΕΦ και τα ερυθρόλευκα του Ολυμπιακού ξεκίνησε με μια τραγική απώλεια, αλλά και με πίστη από ένα παιδί που αποφάσισε να μην τα παρατήσει ποτέ.
Στις 30 Νοεμβρίου 2010, ο Ντόντα, τότε μαθητής της 8ης τάξης, έκανε το ντεμπούτο του με την junior varsity ομάδα του Λυκείου Λούβερν. Ήταν χαρούμενος – όχι τόσο για το μπάσκετ, αφού τότε το μπέιζμπολ ήταν η μεγάλη του αγάπη, αλλά γιατί στις κερκίδες, ψηλά, καθόταν ο πατέρας του, ο Ντόναλντ.
Ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του. Ο άνθρωπος που δεν έχανε παιχνίδι, που έπαιζε μαζί του ώρες ατελείωτες στην αυλή, μέχρι να ευστοχήσει σε κάθε σουτ και να βγάλει κάθε άμυνα ο Ντόντα. Εκείνο όμως το παιχνίδι, επρόκειτο να είναι μοιραίο.
«Το παιχνίδι μόλις είχε τελειώσει», θυμάται ο προπονητής του Λυκείου, Ρίτσαρντ Ντόρσεϊ. «Είχαμε ανταλλάξει χειραψίες με την άλλη ομάδα και φεύγαμε από το γήπεδο, όταν ξαφνικά ακούστηκε αναστάτωση στις κερκίδες. Σήκωσα το βλέμμα και είδα τον πατέρα του Χολ ξαπλωμένο.»
Στα αποδυτήρια, ο Ντόντα έβγαζε τη φανέλα του όταν κάποιος μπήκε μέσα. «Μου είπαν να πάω να δω τον πατέρα μου», λέει ο Χολ. «Άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά, αλλά με σταμάτησαν. Μου είπαν να μην πάω εκεί πάνω. Τότε γύρισα πίσω… γιατί ήξερα πως είχε γίνει κάτι πολύ κακό.»
Ο Ντόναλντ Χολ υπέστη καρδιακή προσβολή, περίπου τη στιγμή που ήχυσε το buzzer beater και ενώ παρακολουθούσε τον γιο του να παίζει. Λίγο αργότερα, δεν κατάφερε να αποφύγει τον κίνδυνο και έφυγε από τη ζωή στα 45 του χρόνια.
Για τον 13χρονο Ντόντα ήταν ένα χτύπημα που θα μπορούσε να τον λυγίσει. Όμως, έγινε το ακριβώς αντίθετο. «Πριν συμβεί αυτό, το μπάσκετ δεν ήταν καν κάτι που περίμενα με ανυπομονησία στη ζωή μου», παραδέχεται. «Ήταν μόνο μπέιζμπολ. Μετά… όλα άλλαξαν. Ήμουν στο γυμναστήριο έξι-επτά ώρες κάθε μέρα. Η αγάπη μου για το παιχνίδι γεννήθηκε μέσα από εκείνον τον πόνο.»
Η μητέρα του, Μαίρη, είδε το πείσμα στα μάτια του γιου της. «Μετά την κηδεία, την επόμενη κιόλας μέρα, πήρε την μπάλα και βγήκε στην αυλή. Τότε είπα, “θα τα καταφέρει.”». Ο προπονητής Ντόρσεϊ έγινε το στήριγμά του. «Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι εκεί για εκείνον, όποτε με χρειαζόταν. Να γίνω ο ώμος που θα ακουμπούσε.»
Τα επόμενα χρόνια ο Χολ εξελίχθηκε γρήγορα. Όταν ήρθαν οι κλήσεις από κολέγια όπως το Troy και το Mississippi State, η οικογένεια ένιωσε για πρώτη φορά πως το όνειρο έπαιρνε μορφή. Όμως ήταν το τηλεφώνημα από το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα που άλλαξε τα πάντα.
«Ο πατέρας μου λάτρευε την Αλαμπάμα», λέει ο Ντόντα. «Όταν έπαιζε η Μπάμα στην τηλεόραση, έπρεπε να κάνεις ησυχία. Μόνο αυτός κι εγώ ακούγαμε στο σπίτι.»
Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τον χαμό του πατέρα του, ο Ντόντα υπέγραψε υποτροφία για να φορέσει τη φανέλα της Crimson Tide. Διάλεξε να κάνει την τελετή στις κερκίδες του Λυκείου, στο σημείο όπου τον είδε για τελευταία φορά ζωντανό. «Ήξερα ότι αυτό θα τον έκανε χαρούμενο. Ένιωσα σαν να ήταν εκεί μαζί μου.»
Ακολούθησαν χρόνια σκληρής δουλειάς στο NCAA, περάσματα από τους Pistons, Nets και Magic, κι έπειτα η μεγάλη πρόκληση της Ευρώπης. Στη Μονακό έγινε γρήγορα ένας από τους πιο θεαματικούς παίκτες της EuroLeague, με τα καρφώματά του να γεμίζουν τα highlights. Επόμενος σταθμός της καρίερας του η Μπασκόνια και τώρα… Ολυμπιακός. «Μεγάλωσα χωρίς τίποτα», λέει χωρίς ίχνος πικρίας. «Το μόνο που ξέρω είναι να δουλεύω σκληρά. Έχω τσιπ και στους δύο ώμους. Όχι στον έναν, αλλά και στους δύο. Κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο, δίνω το 100%.»
Σήμερα, στα 27 του χρόνια, ο Ντόντα Χολ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο με τους «ερυθρόλευκους». Έρχεται στον Πειραιά όχι μόνο ως ένας εκρηκτικός rim protector και high-flyer, αλλά και ως ένας άνθρωπος που έχει μάθει να παλεύει. «Η ιστορία μου δεν είναι μόνο για το μπάσκετ», λέει. «Είναι για το να σηκώνεσαι όταν η ζωή σε ρίχνει κάτω και να συνεχίζεις.»
«Ο πατέρας μου δεν τα παρατούσε ποτέ ό,τι έβαζε στο μυαλό του», λέει ο Χολ. «Κι αυτό είναι που πήρα από εκείνον.»
