Στις συζητήσεις για τους κορυφαίους γκολκίπερ όλων των εποχών, το όνομα του Πίτερ Σμάιχελ πάντα έχει μία θέση.
Τόσο με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όσο και με εκείνη της εθνικής ομάδας της Δανίας, ο Σμάιχελ φάνταζε και ήταν ανίκητος ανά περιόδους.
Υπήρξε μέλος της «δυναστείας» που έφτιαξε ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στην Premier League, αλλά και της ομάδας που κατέκτησε το treble το 1999.
Τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα, πάνω-κάτω, όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο τα γνωρίζουν. Λίγοι ήξεραν, όμως, το οικογενειακό background του, αλλά κυρίως, το «από πού πηγάζει αυτή η δύναμη».
Μετά από πολλά χρόνια, αποφάσισε να ανοίξει το βιβλίο της ζωής του, σε ένα ντοκιμαντέρ σαν εξομολόγηση.
Εκεί, μιλά φυσικά για το ποδόσφαιρο και τους «κόκκινους διαβόλους», αλλά τα πιο σπουδαία και σπάνια, βρίσκονται σε όσα αφορούν την οικογένειά του.
Μεταξύ άλλων, περιγράφει γλαφυρά την ημέρα που ο πατέρας του, του αποκάλυψε πως η οικογένειά τους υπέφερε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Ίσως στην πιο δυνατή στιγμή του ντοκιμαντέρ.
*Το ντοκιμαντέρ θα είναι διαθέσιμο στο ευρύ κοινό, στις 21 Φεβρουαρίου, στο www.schmeichel.film
Αναλυτικά, το συγκεκριμένο απόσπασμα:
«Ο πατέρας μου δεν ήταν και πολύ καλός με τις πληροφορίες. Υπήρξε όμως μια καθοριστική στιγμή όταν είχαμε πάει στο Βερολίνο για λίγες μέρες. Περπατούσαμε και εντελώς ξαφνικά αρχίζει να μιλά για τη ζωή του. Μου εξηγεί ότι έφτασε στη Δανία από τη Βαρσοβία, μέσω Βερολίνου. Όσο βρισκόμασταν στο Βερολίνο ένιωθε ότι τον παρακολουθούσαν, φοβόταν.
Σε εκείνη τη βόλτα μου είπε τόσα πολλά, ήταν η μοναδική φορά που μίλησε για αυτά. Αργότερα του ζήτησα να τα καταγράψω και αρνήθηκε. Η πόρτα είχε κλείσει και πάλι.
Δεν μου είχε αναφέρει ποτέ ότι έχασε τη μητέρα του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέχρι την ημέρα που έμαθε τι ακριβώς είχε συμβεί. Ο πατέρας ένιωθε την ανάγκη να έρθει και πάλι κοντά στην Πολωνία. Σε ένα από τα ταξίδια του εκεί πήγε σε έναν φούρνο και κάποιος του ρώτησε: Σας λένε Σμάιχελ;
Αποκαλύφθηκε ότι ήταν στο ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης με την γιαγιά μου. Του είπε ότι ήταν ηρωίδα, τους φρόντιζε όλους και σήκωνε το ανάστημα της στους φρουρούς για περισσότερο φαγητό. Τελικά αρρώστησε βαριά και πέθανε στο στρατόπεδο.
Το ότι έμαθε τι συνέβη βοήθησε τον πατέρα μου. Ήταν στα 60 του τότε και πήρε για πρώτη φορά αυτές τις πληροφορίες. Με βοήθησε κι εμένα να καταλάβω από που ήρθε η δύναμη μου. Είναι μια λέξη που έρχεται πάντα στον μυαλό μου, δύναμη. Γιατί είμαι τόσο δυνατός;»
