Χρειάζεται χρόνος, για να συνειδητοποιήσει κανείς τι έχει συμβεί. Ακόμα και τώρα, μετά από ένα τεράστιο βράδυ, μοιάζει με ψέμα. Δυστυχώς, είναι αλήθεια. Στο ματς στο Γουέμπλεϊ, ο θρίαμβος της Ελλάδας κόντρα στην Αγγλία, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Το ποδόσφαιρο, γενικώς, είχε απειροελάχιστη σημασία, μπροστά στην τραγική είδηση του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ.
Το βράδυ της Πέμπτης (10/10), η ελληνική αποστολή αναγκάστηκε να μπει στον αγωνιστικό χώρο. Υποχρεώθηκε από την ίδια την UEFA, να πατήσει στο χορτάρι και να πετάξει σε ένα συρτάρι τα συναισθήματά της…
Κανένας σεβασμός. Φαίνεται πως η συγκεκριμένη λέξη, απουσιάζει από το λεξιλόγιο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Το καλεντάρι δεν ήταν εφικτό να πιεστεί. Οι συζητήσεις της ΕΠΟ και οι προσπάθειες για αναβολή του παιχνιδιού, έπεσαν στο κενό. Βλέπετε, μάλλον είναι προτιμότερο να πιέζονται οι άνθρωποι, παρά το ημερολόγιο.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στον λόγο που συμβαίνει αυτό. Είναι γνωστό τοις πάσι. Αυτή είναι η αιτία, που ένα τόσο αγαπητό άθλημα, το δημοφιλέστερο διεθνώς, καταστρέφεται ολοένα και περισσότερο από την εμπορευματοποίησή του. Διότι, όσο περνάει ο καιρός, ξεχνάει τον άνθρωπο.
Αξίες στο ποδόσφαιρο; Θολή ανάμνηση…
Τα μέλη της ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο ήταν συντετριμμένα, στο άκουσμα της είδησης. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Κι όμως, κατέθεσαν όλες τις δυνάμεις και την ψυχή τους κόντρα στην Αγγλία. Ίσως και κάτι παραπάνω. Για τον Τζορτζ Μπάλντοκ. Πήραν μία δικαιότατη νίκη, με μεγαλειώδη εμφάνιση και αξίζουν τον θαυμασμό και την υπόκλισή μας. Όχι αποκλειστικά για το αποτέλεσμα, φυσικά.
Ακούστηκαν αρκετά την χθεσινή ημέρα, σχετικά με την απόφαση της UEFA, να διεξαχθεί κανονικά η αναμέτρηση. «Αν ήταν κάποιος αστέρας του ποδοσφαίρου, θα γινόταν το ίδιο;», αποτέλεσε μία από τις πιο χαρακτηριστικές ερωτήσεις. Προσωπικά, πιστεύω πως δεν θα άλλαζε τίποτα. Οι… αρχές της είναι ξεκάθαρες.
Είναι ωραίο να ξεχνιέσαι, μα όχι να ξεχνάς. Είναι ωραίο να ξεφεύγεις για λίγο από την σκληρή πραγματικότητα, μα όχι να βγαίνεις εκτός ορίων. Το ποδόσφαιρο το αγαπάμε και μαζί του παθιαζόμαστε. Μα όσο περνάει ο καιρός, μας κάνει να το μισούμε ολοένα και περισσότερο…
Διότι, κανένα καλεντάρι, καμία διοργάνωση και κανένα άθλημα, δεν είναι πάνω από τις ανθρώπινες ψυχές. Όση δύναμη κι αν έδειξαν οι διεθνείς, στο Γουέμπλεϊ, αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να συγκρατήσουμε. Ή μάλλον καλύτερα να μην ξεχάσουμε. Γιατί η αλήθεια είναι, πως για τους ιθύνοντες μοιάζει με θολή ανάμνηση…
