Οι λέξεις μπορούν να αποκρύψουν μέρος της αλήθειας, να την καμουφλάρουν. Ακόμα και να την… αποπροσανατολίσουν, αναλόγως με τα κίνητρα του καθενός. Η εικόνα όμως; Αδιάψευστη, σκληρή και αδυσώπητη ενίοτε. Μένει στο μυαλό. Και αυτό που έζησε ο Γιάννης Τσουκαλάς το βράδυ της Κυριακής (28/12) σε μια πόλη της νότιας Σερβίας κοντά στα σύνορα με το Κόσοβο, δεν θα το ξεχάσει ΠΟΤΕ.
Δεν θα το ξεχνούσε ακόμα κι αν δεν είχαν ακολουθήσει τα όσα σοκαριστικά έλαβαν χώρα αφότου έβγαλε νοκ άουτ τον αντίπαλό του και πρωταθλητή Ευρώπης στον τρίτο μόλις γύρο.
Δέκα χρόνια μετά τον τελευταίο – μέχρι τον επόμενο αφού ανακοίνωσε την επιστροφή του στα ρινγκ – αγώνα του Μιχάλη Ζαμπίδη, ένας άλλος Έλληνας φόρεσε τη ζώνη του Παγκόσμιου πρωταθλητή WKU στην κατηγορία των 67 κιλών. Ο ίδιος αγώνας, το ίδιο διακύβευμα, η ίδια τεράστια διάκριση. Που θα μπορούσε όμως να αποβεί μοιραία αφού η ατμόσφαιρα μύριζε… μπαρούτι.
Σε μία πόλη πολλά χιλιόμετρα μακριά από το Βελιγράδι, στην ευρύτερη ακτίνα της οποίας οι Σέρβοι είναι συντρηπτική μειονότητα, ο Γιάννης Τσουκαλάς και η ελληνική αποστολή έμοιαζε σαν να πήγε στο «στόμα του λύκου». Και έτσι αποδείχθηκε παρά την σεβαστική στάση όλων.
Η κατάληξη θα μπορούσε να ήταν τελείως διαφορετική αν οι… γηπεδικοί συνδεσμίτες που είχαν γεμίσει τον χόρο περιμένοντας να πανηγυρίσουν με τον ομοεθνή αθλητή του, συνέχιζαν για λίγο ακόμα.
Η μαρτυρία του πρωταγωνιστή Γιάννη Τσουκαλά στο Ole.gr λίγες ώρες μετά το περιστατικό που συνέβη, συγκλονίζει. Τόσο για τη στάση που έχει κρατήσει όσο και για την παράθεση των γεγονότων. Ο χρόνος περνάει και η λέξη «τύχη», βγαίνει όλο και πιο συχνά από το στόμα του πυγμάχου Γιάννη Τσουκαλά, ο οποίος έχει καταλάβει πως θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ χειρότερα τα πράγματα. «Όταν έχεις από πάνω σου 100 άτομα να σε κλωτσάνε για 3-4 λεπτά…».
Κλωτσιές, μπουνιές, καρεκλιές, μίσος αναίτιο. Ο Γιάννης Τσουκαλάς είχε καταλάβει τι πήγαινε να συμβεί, έσκυψε στα γόνατα για να δείξει σεβασμό αλλά όταν το μένος μένει μπροστά, επικρατεί «θολούρα». Κι αυτό θα μπορούσε να είχε βλάψει την ελληνική αποστολή.
Ασφαλής πλέον στην Ελλάδα, ο Έλληνας πυγμάχος και πρωταθλητής κόσμου μοιράστηκε τις σκέψεις του στο Ole.gr, μερικές ώρες αφότου γλίτωσε από τα χειρότερα…
«Προσπαθώ να ηρεμήσω και να αναδιοργανωθώ. H αλήθεια είναι ότι το στενόχωρο της υπόθεσης και το οποίο σκέφτομαι απ’ όλα αυτά, είναι ότι έγινα γνωστός – σήμερα τουλάχιστον – για τον λάθος λόγο. Αντί να υπερτερεί και να υπάρχει μόνο η χαρά για τη ζώνη και τη νίκη, «νικάει» όλο το μετέπειτα που γίνεται.»
Πρωταθλητής κόσμου στα 67 κιλά, είχε διεκδικήσει ξανά τον τίτλο παίζοντας σε αυτό το υψηλό επίπεδο.
«Είναι κάτι το οποίο δουλεύω χρόνια, κυνηγούσα μία τέτοια νίκη. Ήταν στόχος, όνειρο ζωής ήταν όλο αυτό, το οποίο δυστυχώς ας πούμε μου βγήκε και ξινό. Παρ’ όλα αυτά γυρίσαμε όλοι σόι πίσω, είμαστε στην Ελλάδα και εμένα αυτό μου αρκεί.
Ακόμα τώρα προσπαθώ λιγάκι να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει, ούτε την νίκη μου δεν έχω συνειδητοποιήσει καλά-καλά. Για να καταλάβεις, αυτή η ζώνη, αυτός ο παγκόσμιος τίτλος ήταν ακριβώς ο ίδιος τίτλος που είχε παίξει πριν 10 χρόνια στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του ο Μιχάλης Ζαμπίδης. Είναι επαγγελματικός τίτλος της Ομοσπονδίας της WKU, μονός αγώνας. Ο αντιπαλός μου ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, τη διεκδικήσαμε, δεν περιμένανε σε καμία περίπτωση τέτοιο αποτέλεσμα από την αντίπαλη πλευρά.
Εγώ έχω δουλέψει πάρα πολύ για τέτοιους αγώνες, έτσι ώστε να καταφέρω να κερδίσω μια τέτοια μάχη, να την χρησιμοποιήσω αυτήν την παγκόσμια διάκριση μετέπειτα ως εισιτήριο για να παίξω σε ακόμα μεγαλύτερα ring που είναι προς την Ασία, Ιαπωνία ή Κίνα, που αυτός είναι και ο στόχος μου. Να παίξω με τους καλύτερους αθλητές στην κατηγορία μου.
Κάποιοι θα έλεγαν ότι έμοιαζε σαν να πήγατε στο… στόμα του λύκου, σε εκείνη την πόλη. Συμφωνείς;
«Ναι, ακριβώς έτσι όπως το λες ήταν, σαν να ήμασταν στο ‘στόμα του Λύκου’. Δεν είναι δηλαδή και 100% ακριβώς αυτό που βλέπω και στα μηνύματα και αυτό που έχουν στο μυαλό τους εδώ πέρα, Σερβία και λοιπά. Εγώ γενικότερα δεν τα γνωρίζω, δεν ξέρω, ούτε ξεχωρίζω τους ανθρώπους, ούτε τους κατηγοριοποιώ. Δεν ήξερα πού πάμε, ούτε γιατί με ενδιέφερε. Απλά όντως τώρα που το σκέφτομαι, επικρατούσε εκεί ένα περίεργο κλίμα. Δηλαδή πιο πολύ παρέπεμπε σε ένα χωριό της Τουρκίας παρά σαν να ήμασταν κάπου στην Ευρώπη. Τέλος πάντων, ήταν μια περίεργη κατάσταση εκεί, οι περισσότεροι Βόσνιοι.
Αυτοί τώρα ήταν γηπεδικοί πιο πολύ, ήταν συνδεσμίτες, οπότε με το που είδαν ότι ο αντίπαλός μου ήταν σε μια κατάσταση που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί, χύμηξαν όλοι κατά πάνω μας.
Δεν υπήρχε κάποιο προηγούμενο με τον εν λόγω αθλητή, κάποια αντιπαλότητα;
«Όχι, όχι, ούτε που τον γνώριζα. Εγώ ούτως ή άλλως, είμαι και σαν άνθρωπος έτσι. Δεν θα προκαλέσω, σέβομαι σε όλους τους αγώνες μου, είτε κερδίσω, είτε χάσω. Δεν με ενδιαφέρει, δεν με αφορά αυτό. Πάνω στο ρινγκ είμαστε πιο επιθετικοί, έτσι είναι ας πούμε το αγώνισμα. Ακόμα και εκεί όμως υπάρχει από μεριάς μου πάντα ο σεβασμός, πάντα μέσα στους κανόνες, πάντα…
Δηλαδή και πριν και μετά τον αγώνα εγώ δεν τρέφω κανένα μίσος, ούτε τίποτα προφανώς. Αθλητές είμαστε όλοι, για το ίδιο πράγμα παλεύουμε και επειδή ξέρω ακριβώς πώς είναι όλη αυτή η κούραση για να είσαι σε αυτό το επίπεδο, δεν το είδα ποτέ έτσι. Μιλάμε για ένα περιστατικό το οποίο όσα χρόνια ασχολούμαι, δεν το έχω ξαναδεί ούτε ζήσει, κάτι τόσο ακραίο.
Δηλαδή ήταν πρωτόγνωρο και θεωρώ μεμονωμένο περιστατικό. Γιατί δεν μιλάμε για ένα περιστατικό στο οποίο τσακώθηκαν δύο ομάδες, κάτι που συμβαίνει σε όλα τα αθλήματα και παντού. Αλλά ένα περιστατικό στο οποίο ήταν 100 άτομα τα οποία πήγανε σε τρία τέσσερα άτομα, τα οποία δεν προκαλέσαν κιόλας. Δηλαδή ξέφυγε η κατάσταση.»
Είχατε νιώσει είτε εσύ είτε κάποιο άλλο μέλος της Ελληνικής Αποστολής, κάποια απειλή νωρίτερα πριν ολοκληρωθεί το παιχνίδι;
Όχι ακριβώς απειλή. Εγώ ήμουν υποψιασμένος, έβλεπα τι κλίμα επικρατούσε λίγο, τι πάστα ανθρώπων βρισκόταν εκεί. Απειλή δεν είχαμε δεχτεί γιατί δεν περιμένανε κάτι τέτοιο. Δεν περιμένανε ότι θα συμβεί αυτό. Εγώ είχα μια υποψία, ούτως ή άλλως όπως σου είπα κρατάω χαμηλό προφίλ γενικότερα, είμαι σεβαστικός. Παρ’ όλα αυτά επειδή έβλεπα τι κλίμα επικρατούσε, ήθελα να έχω πιο low προφίλ οπότε και μέσα που μπήκα στο ring με την ελληνική σημαία, την έδωσα κατευθείαν στον προπονητή μου, έκανα μια υπόκλιση να χαιρετήσω τον κοινό.
Μετέπειτα ας πούμε και την πρώτη φορά, γιατί τον έριξα και στον πρώτο γύρο, είχα σκυφτό το κεφάλι στη γωνία. Ούτε πανηγύρισα, ούτε τίποτα. Στον τρίτο γύρο που έληξε κιόλας ο αγώνας με νοκ άουτ όπου ξάπλωσε ο αντίπαλος, ήρθε ο προπονητής μου να πανηγυρίσουμε, να με σηκώσει στην αγκαλιά του. Πολύ καλά ο άνθρωπος έκανε κιόλας, δεν ήταν κάτι… Εγώ όμως κατάλαβα, του έκανα νόημα. ‘Κατέβασέ με, κατέβασέ με’ γιατί εγώ το υποψιαζόμουν. Καταλάβαινα ότι το κλίμα ήταν πολεμικό και έσκυψα κιόλας για να δείξω το σεβασμό μου προς τη διοργάνωση, προς το κοινό. Ότι δεν προκαλώ.
Και πέσανε κατά πάνω μας, όλο αυτό που παίζει στα βίντεο τις τελευταίε ώρες.
Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω, γιατί έχει γραφτεί και ότι γονάτισες για να προσευχηθείς. Εσύ το έκανες από σεβασμό;
«Ήταν καθαρά θέμα αυτό που λέμε εμείς ‘respect’, θέμα σεβασμού. Ούτε προσευχή, ούτε τίποτα άλλο. Καμία σχέση. Και μετά θα πήγαινα και προς τον αντίπαλο αθλητή να τον συγχαρώ ή να δω πως είναι στην προκειμένη περίπτωση. Αυτό κάνω πάντα αλλά δεν πρόλαβα. Έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα.»
Τι θυμάσαι από όσα μεσολάβησαν μέχρι να επέμβει η αστυνομία;
«Όλα τα θυμάμαι. Απλά όλα έγιναν ταυτόχρονα και πολύ γρήγορα αλλά και ο χρόνος κυλούσε πολύ αργά. Δηλαδή θυμάμαι μετά το πρώτο χτύπημα να ξαπλώνω εγώ για να προστατευτώ με τα χέρια στο κεφάλι και να με έχουνε 2-3 λεπτά κάτω. Που 2-3 λεπτά με την αδρεναλίνη και όλα αυτά είναι πάρα πολλά. Δηλαδή κυλούσε αργά ο χρόνος και να με ποδοπατάνε, να νιώθω το σφουγγάρι από τα γάντια να το πιέζουν με τα πόδια τους στο κεφάλι μου, να με κλωτσάνε. Δεν ήξερα αν είναι όμως 5, αν είναι 10, αν είναι 30, 60, 70. Δεν ήξερα πόσα άτομα είναι. Ένιωθα συνεχόμενα χτυπήματα και ήμουν σε μια φάση ‘δείξε υπομονή, θα τελειώσει.’ Περνούσαν βέβαια τα δευτερόλεπτα και δεν ήξερα τι θα γίνει. Σκεφτόμουν ότι όλο αυτό, μπορεί πολύ εύκολα να γίνει πιο σοβαρό.
Μέχρι που εν τέλει επενέβη η αστυνομία – δόξα τω Θεώ – και από εκεί και μετά όλα στο κομμάτι της ασφάλειας ήταν πολύ επαγγελματικά. Όντως δεν κινδυνεύσαμε ξανά, μας προσέφεραν τα πάντα στην καλύτερη ποιότητα. Δηλαδή όντως νιώθαμε ασφάλεια. Ήταν όλα άκρως επαγγελματικά. Ακόμα και ο Σέρβος υπουργός αθλητισμού ήρθε αυτοπροσώπος και μας διαβεβαίωσε για όλη την τετάμένη κατάσταση, πως είχαν κινηθεί όλα όπως ακριβώς θέλαμε εμείς για να νιώθουμε ασφαλείς. Και όντως νιώθαμε και ήμασταν ασφαλείς μετά. Οπότε τον ευχαριστώ για αυτό.
Υπήρχε επικοινωνία με την Ομοσπονδία της διοργάνωσης, ώστε κατευθείαν να κινηθούν οι διαδικασίες που πρέπει. Όλα ήταν άκρως επαγγελματικά μέχρι και τη στιγμή που φτάσαμε στο αεροδρόμιο και περιμέναμε για να καταφέρουμε να γυρίσουμε στην πατρίδα μας. Και σιγά σιγά να ηρεμήσουμε. Ακόμα δεν έχουμε ηρεμήσει, αλλά είμαστε λίγο πιο χαλαροί.»
Γιατί άργησε η αστυνομία, αν άργησε;
«Θεωρώ ότι δεν άργησε. Μέσα σε τρία τέσσερα λεπτά ήρθαν πολλοί εκεί. Υπήρχαν κάτι security μέσα, αλλά τι να κάνουν τώρα τέσσερα, πέντε άτομα μπροστά σε όλους αυτούς; Δεν άργησε, σε τρία, τέσσερα λεπτά ήταν εκεί. Βέβαια τα τρία, τέσσερα λεπτά απ’ την άλλη είναι και πολλά. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει και πολύ χειρότερα τα πράγματα. Ακούσαμε κάτι ακόμα και για μαχαίρι.
Από τη μία δεν αργήσανε, απ’ την άλλη γλιτώσαμε που λένε και τα χειρότερα.»
Με όλες αυτές τις σοκαριστικές εικόνες που κυκλοφορούν, είναι απορίας άξιο πως δεν συνέβη τίποτα χειρότερο. Υπήρξε κάποιος τραυματισμός πιο σοβαρός στα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής αποστολής;
«Δόξα τω Θεώ όχι. Όταν έχεις 100 άτομα να σε πατάνε από πάνω, δεν είναι θέμα αυτοάμυνας. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ο οποιοσδήποτε και να ήταν στη θέση μας, είτε άπειρος, είτε ο πιο καλός, ο πιο βαρύς αθλητής να ήταν, το ίδιο πράγμα θα ήταν. Όταν έχεις 100 άτομα από πάνω σου να σε πατάνε… Ίσως να ήμουν λίγο πιο εξοικειωμένος με το πως έπρεπε να βάλω τα χέρια μου και κυρίως να μην χάσω την ψυχραιμία μου.»
Πήγατε στο νοσοκομείο μετά;
«Ήθελαν να μας πάνε και για καταθέσεις επίσης. Εγώ δεν ήθελα όμως. Δηλαδή από τη στιγμή που νιώθαμε καλά εκείνη τη στιγμή, θέλαμε να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο. Να γυρίσουμε κατευθείαν στην πατρίδα μας. Αυτές τις μέρες θέλω να πάω να κάνω κάποιες εξετάσεις, προληπτικά περισσότερο. Δεν έχω προλάβει, η αλήθεια είναι σήμερα από το πρωί λιγάκι γίνεται ένας χαμός. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την κατάσταση. Θεωρώ και ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν υπάρχει κάποιο παραπάνω ζήτημα υγείας. Ήμασταν τυχεροί. Κι εγώ ακόμα δεν έχω καταλάβει πόσοι τυχεροί ήμασταν. Στην αρχή όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο και κάτσαμε, γελάγαμε. Δεν πιστεύαμε αυτό που έγινε. Όσο περνάνε οι ώρες και μετά, καταλαβαίνουμε πόσο σοβαρό ήταν, πόσο αλλιώς θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Δεν έχω προλάβει να ηρεμήσω ακόμα. Πρώτα πρέπει να κάτσω να σκεφτώ καθαρά τι και πώς και μετά σίγουρα θα γίνουν τα απαραίτητα.
Από την πλευρά της Ομοσπονδίας που έχει γίνει και ξέρω από προχθές το βράδυ είναι πως υπάρχουν κυρώσεις. Έχουν διαγραφεί όλοι από όλα τα σωματεία. Δεν πρόκειται να ξαναγίνει κάποια διοργάνωση εκεί. Και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας εκεί πέρα είχε κάποιες κυρώσεις. Ο αντίπαλός μου, ό,τι τίτλους είχε, του αφαιρέθηκαν. Δηλαδή πήραν αυστηρά μέτρα Από ότι ενημερώθηκα έγιναν αρκετές συλλήψεις. Γιατί υπάρχουν τα πρόσωπα στις κάμερες. Έγιναν συλλήψεις, από εκεί και πέρα δεν γνωρίζω κάτι άλλο.»
Νιώθεις ότι πέρα από την σωματική και πνευματική κούραση, ότι όλο αυτό το συμβάν σου πήρε κάτι από την γλύκα για την τεράστια επιτυχία σου;
«Σίγουρα δεν το ευχαριστήθηκα έτσι όπως θα ήθελα. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει 100%. Σίγουρα είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γιατί το είχα δουλέψει και ήμουν σίγουρος. Ήμουνα σίγουρος για το αποτέλεσμα. Ελπίζω να χαλαρώσω και μέσα στις επόμενες ημέρες, να μπω σε ρυθμό. Να μπορέσω να γυρίσω κι εγώ στις προπονήσεις μου, να κοιτάξω τους μελλοντικούς μου αγώνες, το οποίο θα έπρεπε να είναι και το μόνο που με απασχολεί. Εγώ αθλητής είμαι, αυτή είναι η δουλειά μου. Με αυτά θέλω να ασχοληθώ και όχι με νομικά ζητήματα ή οτιδήποτε άλλο…»
