Ο «νέος» που έχει κάνει περισσότερο απ’ όλους τους υπόλοιπουςστο Λιμάνι, πιο αισθητή την παρουσία του. Αν δεν συνυπολογίσει κανείς ως μεταγραφή τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος εμφανίζεται άλλος άνθρωπος, παίκτης για την ακρίβεια, τους τελευταίους μήνες. Φυσικά και ο λόγος πηγαίνει στον Τάισον Γουόρντ.

Με όρους μπασκετικής λογικής, δεν υπήρχε κάποιος που να αντιλαμβάνεται κάπου, κάπως την «σπυριάρα» – και να μην φοράει γυαλιά – ο οποίος δεν έβλεπε τον Τάισον Γουόρντ ως ιδανικό fit για το μπάσκετ του Ολυμπιακού. Και ο ίδιος σιγά σιγά, αποδεικνύει το γιατί.

Τις πρώτες εβδομάδες, στα φιλικά προετοιμασίας και στα πρώτα επίσημα παιχνίδια, δυσκολεύτηκε κάπως – όπως ήταν λογικό – να βγάλει τον Γουόρντ της Παρί από μέσα του. «Έβλεπε» μισή ευκαιρία για να το… μπουμπουνίσει από τα 7μιση μέτρα και το ξανασκεφτόταν. Ή το έκανε, δεν του μπήκαν, όπως στον ημιτελικό του Super Cup με την Καρδίτσα και μετά ψαχνόταν.

Έβελεπε τον διάδρομο, έλεγε θα… μπουκάρω. Από την «αναρχία» — τρόπον τινά αφού μόνο ως τέτοια δεν ήταν αλλά ασυνήθιστη στο μάτι περισσότερο – περσινή Παρί, σε μία από τις πιο συγκροτημένες, αν όχι η πιο συγκροτημένη, ομάδα της διοργάνωσης. Με αρχές που ακολουθεί στο ακέραιο όπου το «εγώ» αναδεικνύεται μέσω του «εμείς» και όχι το αντίθετο. Δεν είναι και εύκολο πράγμα.

Από την άλλη, κάποιοι κρατούσαν «μικρό καλάθι» λόγω απαιτήσεων. Άλλα τα «πρέπει» στην ενθουσιώδη «σταχτοπούτα» Παρί κι άλλα στον Ολυμπιακό. Παρόλα αυτά, ο Αμερικανός γκαρντ-φόργουορντ, μετά την πρώτη κρυάδα, έδειξε να προσαρμόζεται τρομερά γρήγορα. Όχι μονάχα αγωνιστικά όπου ξεχώρισε απέναντι στην Εφές, όντας από τους λίγους που διασώθηκαν σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και πνευματικά. Κάτι που φάνηκε και από τα λεγόμενά του στους Betarades.

O Τάισον Γουόρντ που πρόσθεσε ανθεκτικότητα και αθλητικότητα στο «ερυθρόλευκο» ρόστερ, έδωσε συνέχεια στην πολύ καλή του εμφάνιση στο πρώτο του ντέρμπι απέναντι στον «αιώνιο αντίπαλο». Άξιος συμπαραστάτης του Σάσα Βεζένκοφ με 12 πόντους, 5 ριμπάουντ, άλλες τόσες ασίστ και κυρίως ο άνθρωπος που έβγαλε τον γνώριμό του και φίλο του Σορτς από τα… νερά του στο δεύτερο ημίχρονο.

Σε μια βραδιά που δεν λειτούργησαν πολλά πράγματα καλά για τον κουρασμένο, σωματικά και όχι μόνο, Ολυμπιακό κόντρα στην Εφές, ήταν ξανά σημείο αναφοράς. Οι μισές από τις 14 (μικρό νούμερο για τους πρωταθλητές Ελλάδας) τελικές πάσες, προήλθαν από τα δικά του χέρια ενώ κάθισε στο παρκέ περισσότερο από τον καθένα. Ο μοναδικός με πάνω από 30′.

Τα μηνύματά που φτάνουν στους φίλους των «ερυθρολεύκων» αναφορικά με τον Τάισον Γουόρντ είναι πέρα για πέρα ελπιδοφόρα. Αναλυτικά τα όσα είπε στους Betarades…

Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο πρέπει να τρέξετε και να κυνηγήσετε τον αντίπαλο. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Είναι θέμα έλλειψης ενέργειας;

«Δεν ξέρω, δεν νομίζω ότι είναι θέμα ενέργειας. Απλώς κάτι που πρέπει να καταλάβουμε. Πρέπει απλώς να ξεκινάμε τα παιχνίδια λίγο πιο επιθετικά θα έλεγα. Αλλά είμαστε απόλυτα ικανοί. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με τον αριθμό των αγώνων. Όλοι θέλουν να κερδίσουν. Όλοι θέλουν να παλέψουν, να παίξουν σκληρά. Αν κοιτάξεις τα λεπτά συμμετοχής, όλοι συνέβαλαν με κάποιο τρόπο, με κάποιο στατιστικό στοιχείο σήμερα και αυτός είναι ο στόχος. Και ξέρεις, στο τέλος της ημέρας, νομίζω ότι ο τρόπος που παίζουμε είναι καλός. Είμαστε καλοί στην επίθεση, καλοί στην άμυνα κι όλα θα λειτουργήσουν όπως πρέπει.»

Τα πάντα γύρω αλλάζουν. Περισσότερα παιχνίδια, νέες ομάδες, αλλά οι απαιτήσεις και οι υποχρεώσεις παραμένουν ίδιες, ειδικά εδώ στον Ολυμπιακό. Πώς σκοπεύεις να το αντιμετωπίσεις αυτό;

«Όταν έρχεσαι εδώ, ξέρεις τι απαιτείται. Δεν έρχεσαι εδώ και νομίζεις ότι το να χάνεις είναι εντάξει. Δεν το θέλεις αυτό. Δεν θέλεις να χάνεις όταν είσαι στον Ολυμπιακό. Όλοι ξέρουν την ιστορία — όχι την πίεση, αλλά τις προσδοκίες αυτού του συλλόγου. Και όλοι όσοι είναι εδώ θέλουν να πετύχουν. Δεν νομίζω ότι κανείς φοβάται. Και νομίζω ότι μπορείς να το δεις στα αποδυτήρια, μπορείς να το δεις από τον τρόπο που παίζουμε. Θέλουμε να κερδίσουμε.

Τι σου αρέσει περισσότερο στην ομάδα;

«Μάλλον η εμπειρία που αποκτώ, το ότι μπορώ να μάθω από όλους αυτούς τους παίκτες. Δεν νομίζω ότι είχα πολλούς συμπαίκτες που να έχουν παίξει στο ΝΒΑ ή σε Final Four της Euroleague. Οπότε προσπαθώ να μαθαίνω όσο το δυνατόν περισσότερα, τόσο μέσα όσο και έξω από το γήπεδο. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα.»