Ο τελευταίος ποδοσφαιρικός ασπασμός του Τζιοβάνι με την «ερυθρόλευκη» φανέλα και τα ελληνικά γήπεδα έπρεπε να είχε έστω και μία… στάλα μαγείας. Από αυτή που «πότιζε» τον αγωνιστικό χώρο και μαζί τις καρδιές και το μυαλό των απανταχού ερυθρόλευκων.
Ο μεγάλος «Ζιό» της κοινής αποδοχής, της τέχνης, της υψηλής ποδοσφαιρικής κατάρτισης των στιγμών που θα μείνουν ανεξήτηλα στον χρόνο. Ο «μάγος» της στρογγυλής θεάς για τους φίλους του Ολυμπιακού, ο Θεός τους.
Προηγήθηκαν αρκετοί, ακολούθησαν ακόμα περισσότεροι ξένοι που φόρεσαν την «ερυθρόλευκη», ακόμα και με μεγαλύτερη καριέρα στην πλάτη τους. Το αποτύπωμα όμως του Τζιοβάνι στον Ολυμπιακό, δεν το άφησε κανένας.
Περίπου 20 χρόνια αφότου φόρεσε για τελευταία φορά τον δαφνοστεφανομένο έφηβο σε επίσημο αγώνα, ο «Ζίο» επέστρεψε στην Ελλάδα, αποδεχόμενος την πρόσκληση του καλού του φίλου Λουτσιάνο. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην περάσει από το Γ. Καραϊσκάκης. Εκατοντάδες φίλοι της ομάδας που μεγάλωσαν μαζί του ή με τα αφηγήματα μεγαλύτερων για εκείνον ή με highlights του, έσπευσαν να τον συναντήσουν.
Είτε στο Καλαμάκι εκεί που βρισκόταν καθημερινά σε ένα καμπ με παιδιά είτε σε διάφορες εκδηλώσεις. Είτε το απόγευμα του Σαββάτου (21/6) στη Μαγούλα, όπου βρέθηκε και το Ole.gr, όπου μοίρασε και λίγη από τη «μαγεία» του.
Ο θρύλος της Σάντος και του Ολυμπιακού, είκοσι και πλέον χρόνια μετά το τελευταίο του γκολ. Αυτό είχε επιτευχθεί στις 24/4/05 σε επίπεδο Α’ Εθνικής κατηγορίας, απέναντι στο Αιγάλεω στο νεότευκτο τότε Γ. Καραϊσκάκης.
Μία φοβερή έμπνευση και εκτέλεση, μία λόμπα που κρέμασε τον Σιντιμπέ διαμορφώνοντας το τελικό 3-1. Ο επίλογος των γκολ ήρθε με τον τρόπο που του άξιζε.
Τη σεζόν 2006-07 γύρισε στα μέρη μας για περιορισμένες εμφανίσεις, στα ποδοσφαιρικά του γεράματα, ούτως ώστε να φορέσει την φανέλα του Εθνικού για να επιστρέψει και να κλείσει την υπέρλαμπρη καριέρα του στην έτερη μεγάλη του αγάπη στην πατρίδα του, την Σάντος.
