Το ματς της Εθνικής στη Σκωτία με βρήκε στην Κωνσταντινούπολη, να προσπαθώ να ανοίξω με κάθε τρόπο διαδικτυακά τον αγώνα και να μην τα καταφέρνω. Έχω καιρό να αισθανθώ τέτοιο εκνευρισμό για αγώνα που δεν μπορώ να δω. Κι αφού κατάφερα να παρακολουθήσω τελικά κάποια αποσπάσματα, θα ήθελα να μην επαναλάβω τις αγωνιστικές προοπτικές, το κλίμα και την ποδοσφαιρική δυναμική τούτης της παρέας.

Γιατί πραγματικά, η συναισθηματική έκρηξη που ακολούθησε του 3-0 δείχνει ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες συνολικά για την ποδοσφαιρική μας κουλτούρα. Ξέρω, έχουμε πετάξει τόσες και τόσες ευκαιρίες. Ξέρω, δεν αλλάζουν εύκολα αυτά.

Μήπως όμως φτάνει η στιγμή που θα αλλάξουν;

Μήπως επιτέλους σταματήσουν τα σχέδια της μίας σεζόν και επενδύσουμε σε ταλέντο, προσωπικότητες, στρατηγική και πλάνο;
Μήπως κόψουμε το κράξιμο για τις ομάδες μας έπειτα από μια ήττα από την εκάστοτε «Σκωτία» και αρχίσουμε να πιστεύουμε σε διαδικασίες και πλάνα;

Μήπως οι προπονητές σταματήσουν να κρίνονται από δείγματα αγώνων κι όχι από κύκλους;

Πραγματική ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Τζόλης και Ζαφείρης έδειξαν πώς «αισθάνονται» στην Εθνική! (video)

Μήπως τελικά οι «Καρέτσες», σωματικά και πρωτίστως ηλικιακά, αρχίσουν να παίρνουν ευκαιρίες μιας και τελικά το ταλέντο αναπτύσσεται;

Μήπως να επενδύσουμε στην ουσία και όχι στα λόγια στο ταλέντο του Έλληνα ποδοσφαιριστή;

Μήπως έχουμε ξεκινήσει να χτίζουμε κουλτούρα υποστήριξης στην Εθνική μας ομάδα, ανεξαρτήτως κλήσεων, χρωμάτων φανέλας και διοικήσεων ΕΠΟ; Πάντα το ζήλευα αυτό παρακολουθώντας τον τρόπο υποστήριξης ομάδων όπως η Ιρλανδία και η Σκωτία στις μεγάλες διοργανώσεις.

Μήπως πειθόμαστε σιγά-σιγά ότι ο παικταράς της ομαδάρας μας μπορεί και να μείνει στον πάγκο, αν το πλάνο του προπονητή εξυπηρετείται καλύτερα από τον παικταρά μιας άλλης ομάδας;

Μήπως σιγά-σιγά να χαιρόμαστε για την πρόοδο ενός παιδιού που φορά τη φανέλα της Εθνικής, χωρίς να νοιαζόμαστε για τη φανέλα του συλλόγου του;

Μήπως αρχίσουμε να αγαπάμε την ομάδα περισσότερο από τη νίκη;

Τι σημαίνει η άνοδος στη League A του Nations League για την Εθνική

Μήπως να το πάρουμε απόφαση ότι κανένα ματς δεν τελειώνει στο 30’, πόσω μάλλον στο 90’ όταν υπάρχει ρεβάνς;

Μήπως ξεκινήσουμε να αποδεχόμαστε την ωραία ποδοσφαιρική τρέλα ενός υπερταλέντου που σπάει την ποδοσφαιρική ορθότητα και δηλώνει ξεκάθαρα τι ομάδα υποστηρίζει, πανηγυρίζοντας μάλιστα με φανέλα της;

Μήπως το ωραίο ποδοσφαιρικό πικάρισμα, όπως το να δείχνεις στον αντίπαλο το σκορ, αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού, παύσει να θεωρείται casus belli;

Μήπως μπορούμε να κάτσουμε παρέα με «αλλόθρησκους» να απολαύσουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα;

Μήπως η παύση του πρωταθλήματος για τις εθνικές ομάδες παύσει να αποτελεί αιτία γκρίνιας και ενός σορού κλισέ για το ποιο ποδόσφαιρο απολαμβάνουμε;

Μήπως να αρχίσουμε πραγματικά να απολαμβάνουμε το ποδόσφαιρο;